W kajdanach - Rozdział 52: Wspomnienie 27

lutego 22, 2021

W kajdanach - Rozdział 52: Wspomnienie 27

 Muzyczna sugestia:

Bring Me The Horizon - Can You Feel My Heart

Playlista Spotify: “Music to read Manacled to”

__________

Marzec 2003

To pułapka. To pułapka. To pułapka.

Ta myśl była jedynym, o czym mogła pomyśleć Hermiona, kiedy Harry zniknął pod peleryną niewidką, by po chwili ruszyć przez pole w stronę domu.

Obserwowali, jak drzwi budynku otwierają się i zanim w powietrzu pojawiła się głowa Harry'ego, ujrzeli ciche błyski zaklęć.

Ruszyli razem w stronę domu w głębokim rozczarowaniu.

Hermiona patrzyła, jak cienie Freda i Charliego bezgłośnie ruszyły się na schodach, podczas gdy Harry wskazał na drzwi prowadzące do piwnicy.

Czuła za sobą obecność Tonks, gdy schodziły po wąskich stopniach, po czym usłyszała przytłumione zaklęcia i upadające ciała, gdy Harry i Remus dotarli na sam dół. Byli wewnątrz domu mniej niż minutę.

Hermiona usłyszała, jak drzwi się otwierają.

- Czysto - zawołał cicho bezcielesny głos Harry'ego.

Przeszli przez korytarz piwnicy, wyważając drzwi. Cisza wydawała się być zabójcza… Przerywało ją jedynie słabe szuranie stóp. Rytm serca dudnił jej w uszach, głośniej niż dźwięki Harry'ego włamującego się do kolejnych pomieszczeń.

Byli już w połowie korytarza, kiedy drzwi na drugim jego końcu gwałtownie się otworzyły. Wystrzeliły zza nich dziesiątki zaklęć. Hermiona zanurkowała, żeby uniknąć Cruciatusa lecącego w jej stronę. Kilka klątw odbiło się od ścian. Powietrze było wypełnione elektryzującą magią.

Wszystko było jednocześnie wolne i szybkie. Hermiona skupiła się na utrzymywaniu uniesionego zaklęcia tarczy i wykonywaniu uników tak szybko, jak było to możliwe. Gdy uniknęła klątwy kwasowej, która mogłaby trafić ją w twarz, zabójcza zieleń Avady wystrzeliła w jej stronę.

Zdaj się na instynkt wykonując ruch.

Rzuciła się na ziemię, po czym poderwała na równe nogi przeskakując do drugiej ściany i zaczynając strzelać ogłuszaczami niczym z karabinu maszynowego w stronę pokoju na końcu korytarza.

Nie używała żadnych czarów śmiertelnych. Jeśli Ron tam był, mogłaby w niego trafić.

Wreszcie zaklęcia ustały. Nastąpiła pauza.

- Jest tutaj! - krzyknął Harry.

Hermiona szybko weszła do pokoju, usuwając z siebie zaklęcie maskujące. Harry przedzierał się przez łańcuchy, które utrzymywały ciało Rona zwisające z sufitu. Na ziemi leżało ośmiu nieprzytomnych śmierciożerców.

Ron został pobity. Twarz miał tak spuchniętą, że był prawie nie do rozpoznania. Wyraźnie krzyczał, ale nie było słychać żadnego dźwięku. Jego nadgarstki miały głębokie nacięcia w miejscach, w których kajdany wbiły się w jego skórę, kiedy na nich wisiał. Harry przedarł się przez łańcuchy, a Hermiona i Tonks złapały Rona, zanim spadł.

- Finite Incantatem. - Hermiona machnęła różdżką przy twarzy Rona, wyciągając swój zestaw leczniczy.

- Harry, ty pieprzony idioto! - Ron eksplodował, gdy tylko przestał działać na nim czar uciszający. - Wynoś się stąd! Dlaczego, kurwa, przyprowadziłeś Hermionę?

Zbyt łatwe. To było zbyt łatwe. Te słowa powtarzały się w jej głowie, gdy zaczęła leczyć Rona. Pracowała tak szybko, jak mogła. Nie leczyła wszystkiego. Tylko tyle, żeby wydostać go na zewnątrz i aby dał radę walczyć, jeśli będzie to konieczne.

- Potwierdź, że to on - powiedział Remus.

- To on - powiedział Harry.

- Sprawdź to - warknął Remus.

- Jak Quirrell ominął Puszka?

- Zasraną harfą. - Ron próbował odepchnąć Hermionę, by wstać. - Musimy się stąd wydostać.

- Przełknij to - powiedziała Hermiona, po czym wmusiła w niego eliksir przeciwdziałający uszkodzeniom narządów wewnętrznych, potem eliksir regenerujący, a następnie wzmacniający.

- Musimy już iść - powiedział Ron, gdy Hermiona posmarowała mu twarz maścią na siniaki, aby zmniejszyć obrzęk, by mógł lepiej widzieć.

- Pozwól, że naprawię twoją rękę, którą trzymasz różdżkę - powiedziała, odsuwając kajdany nadal otaczające jego nadgarstki, aby wlać Wyciąg z Dyptamu w głęboką ranę, która przecinała jego ciało aż do kości. Naprawiła złamania tak szybko, jak mogła.

Kiedy wykonywała zaklęcia, pierścień na jej palcu nagle zapłonął aż do czerwoności. Wydała z siebie zdławione westchnienie, kontynuując pracę. Uczucie ledwie zniknęło, zanim znów się pojawiło.

- Wystarczy - warknął Ron, wyrywając rękę z dłoni Hermiony i krzywiąc się. - Musimy się stąd wydostać. Przynieśliście dla mnie różdżkę?

Harry wyciągnął jedną, a Ron chwycił ją bezwładnie i zmusił się do wstania. Uniósł się do połowy swojej wysokości, a następnie opadł z powrotem na ziemię.

Hermiona zarzuciła jego rękę na swoje ramię. 

- Idziesz ze mną - powiedziała. - Moim zadaniem jest cię stąd wydostać.

- Ty cholerna idiotko, dlaczego do diabła, dałaś Harry'emu się na to namówić? - Ron opadł na nią, a ona pomogła mu przejść przez korytarz.

- Utrzymujesz Harry'ego przy życiu - powiedziała cicho Hermiona. - I jesteś moim najlepszym przyjacielem. Oczywiście, że przyszłam.

Prowadziła go po schodach, gdy jej pierścień znów zapłonął. I ponownie. I jeszcze raz.

Fred i Charlie byli na szczycie schodów, czekając na nich.

- Dziewięć minut, musimy iść - oznajmił Charlie, a jego głos praktycznie wibrował z napięcia.

Charlie, Harry i Fred wyszli pierwsi, a za nimi podążyli Hermiona i Ron oraz Remus i Tonks.

Oczy Hermiony zatrzymały się na krawędzi bariery przeciw aportacji.

- Osłony kończą się za osiemdziesiąt metrów, musimy tylko dotrzeć do środka pola - powiedziała Ronowi. Jej głos drżał, ale starała się brzmieć pewnie.

Byli dwadzieścia stóp od domu, kiedy powietrze zadrżało z trzaskiem. Pole tuż za barierą nagle wypełniło się Śmierciożercami.

Hermiona zamarła. Prawdopodobnie było tam ponad stu Śmierciożerców, którzy natychmiast przeszli przez osłonę, blokując ich ucieczkę, a przed nimi rosła ściana wystrzeliwanych klątw.

Gdyby spróbowała odwrócić się i uciec z Ronem, zostaliby ścięci. Najbliższa droga do krawędzi zabezpieczeń przeciw aportacji prowadziła przez tłum Śmierciożerców.

Eliksir wzmacniający zadziałał na Rona, który nie opierał się już tam mocno na Hermionie. Zapasowa różdżka, którą dla niego przynieśli, nadal jednak lekko ciążyła mu w dłoni.

- Nie ruszaj się, Hermiono - powiedział, kiedy wyprostował się i ruszył na swoje miejsce obok Harry'ego.

Zakonowi nie zostało nic oprócz doskonałych wojowników. Szybkość i dokładność, z jaką walczyli, była niezwykła. Biorąc pod uwagę przewagę wroga, było wręcz niewiarygodne, że wszyscy nie zginęli od razu. Różnica w sile ognia była ogromna.

Tonks i Fred byli jedynymi, którzy rzeczywiście używali naprawdę niebezpiecznych zaklęć podczas walki.

„Strategia” ucieczki szybko się rozpadła. Ron nie był nawet w pobliżu Hermiony.

Atakujący Śmierciożercy nie wydawali się być szczególnie utalentowani. W ich atakach zauważalny był brak finezji i koordynacji, jednak różnica w liczbach była oszałamiająca. Na każde z nich przypadało ponad dziesięciu Śmierciożerców.

Hermiona ustabilizowała się za rzuconą na siebie tarczą.

Rzuciła zaklęcie tnące na kilka gardeł. Małe nacięcia. Proste. Równe.

Jej celność stała się precyzyjna.

Trzech Śmierciożerców padło, jeden po drugim.

Próbowała zaatakować w ten sposób jeszcze kilku, ale inni Śmierciożercy mieli dość rozsądku, by trzymać tarcze w górze.

Skierowała na ich stopy niskie zaklęcia odcinające. Spora część tarcz śmierciożerców nie miała takiego zasięgu.

Rozległy się krzyki, a coraz więcej Śmierciożerców padało upuszczając po drodze różdżki, kiedy ich ścięgna Achillesa były rozcinane zaklęciem ostrym jak brzytwa.

Hermiona podążyła za falą zaklęcia odcinającego, używając bardziej śmiercionośnych zaklęć, aby upewnić się, że wszyscy pozostaną wyeliminowani z walki.

Jej urok tarczy zaczął powoli pękać z powodu liczby zaklęć, które w nią uderzyły. Zanurkowała i szybko odskoczyła w bok, unikając zieleni Klątwy Zabijającej. Poczuła, jak gorące było powietrze w pobliżu jej policzka, gdzie zaklęcie prawie się o nią otarło. Odbudowała tarczę, walcząc, by jeszcze bardziej móc zbliżyć się do granicy barier przeciw aportacji.

Szukała wzrokiem pomocy Harry'ego, Rona lub pozostałych, ale Śmierciożercy byli tak blisko.

Wszyscy byli rozproszeni.

Hermiona odwróciła się gwałtownie, aby uskoczyć z toru nieznanej jej klątwy. Kiedy to zrobiła, coś trafiło ją w lewy nadgarstek. Poczuła ostre pieczenie.

Potknęła się i poleciała do tyłu. Spoglądając w dół odkryła, że ​​została trafiona w miejsce, w którym jej pancerna koszula zsunęła się z nadgarstka. Wzdłuż jej ramienia zaczęły pojawiać się okrutne, głębokie krosty. Klątwa kwasowa. Jeśli pękną, opryskają ją kwasem i zaczną jeszcze szybciej się rozprzestrzeniać.

Ból był tak przeszywający, że trudno było jej ustabilizować dłoń, by móc rzucić przeciwklątwę. Była zmuszona do zatrzymania się, uniku i padnięcia na ziemię, aby uniknąć śmigających nad jej głową zaklęć.

Za trzecią próbą udało jej się rzucić czar przeciwdziałający. Krosty przestały się rozprzestrzeniać, ale ból nadal był nie do opisania.

Cofnęła się, ciężko dysząc, próbując znaleźć bardziej osłonięte miejsce.

Teren było tak otwarty. Poza martwymi ciałami, dookoła nie było nic, za czym mogłaby się ukryć.

Nie potrafiła powstrzymać się przed medycznym ocenianiem swojego urazu. To było jak alarm uruchomiony w głębi jej umysłu. Nieśmiercionośny, ale ciężki. Zostanie jej po tym blizna, ale przynajmniej nie groziła jej utrata ręki. Fragmenty kości, które kwas wyżarł w jej nadgarstku, nigdy nie odrodzą się, dopóki ich nie usunie i nie wyhoduje od nowa. Musiałaby uważać, żeby na to nie upaść. Kości były podziurawione i bardzo kruche.

Rzuciła potężne Confringo, by odeprzeć zbliżających się do niej Śmierciożerców. Gdzie byli inni?

Remus i Tonks walczyli ustawieni plecami do siebie. Osłaniali siebie nawzajem, ale stali prawie trzydzieści stóp dalej, praktycznie przyciśnięci do ściany domu.

Harry był najbliżej niej, zaciekle walcząc z dziesiątkami śmierciożerców. Jego okulary sprawiały wrażenie połamanych i wyglądało na to, że zaklęcie tnące trafiło go w czoło. Krew spływała mu po połowie twarzy.

Fred, Charlie i Ron próbowali wywalczyć sobie drogę w jego kierunku.

Hermiona oderwała od nich wzrok, gdy kąciku jej oka pojawił się błysk noża.

Instynktownie uchyliła się i złapała napastnika za nadgarstek, używając jego własnego pędu, by przenieść jego ciało nad swoim i wbić nóż w brzuch kolejnego zbliżającego się Śmierciożercy.

Napastnik warknął z wściekłości i obrócił się, by ponownie ją zaatakować.

Walka różdżką z bliskiej odległości była trudna. Próba uzyskania właściwego ruchu, gdy prawie nie było miejsca, aby móc w pełni poruszyć nadgarstkiem, była czymś niesamowicie trudnym.

Łatwe.

Śmiertelne.

Najdelikatniejszym ruchem rzuciła szybkie zaklęcie w górę. Cienka nitka szkarłatu wykwitła pod szczęką Śmierciożercy, zanim jego głowa opadła. Krew trysnęła na twarz Hermiony.

Była w jej oczach i mogła jej posmakować, gdy usłyszała głuchy stukot noża o ziemię.

Hermiona otarła krew z twarzy plując i patrzyła, jak ogromny Śmierciożerca bez maski, złapał Rona i zatopił zęby w jego ramieniu.

Harry, Fred i Charlie strzelali w niego ogłuszaczami, ale odbijały się one od jego ciała. Wilkołak.

Ron krzyczał z bólu, gdy próbował się wyrwać. Wilkołak podniósł głowę, rozrywając jego ramię.

Pełnia księżyca miała nastąpić dopiero jutro. Siła zaklęcia wymagana do pokonania wilkołaka w tym momencie byłaby znaczna. Potrzebne było co najmniej siedem kolejnych celnie trafionych ogłuszaczy.

Za długo dla Rona.

Zaklęcia do pokonania wilkołaka... Hermiona próbowała przypomnieć sobie jedno z nich.

Sięgnęła głęboko w swoją magię i syknęła: Carbonescrere.

Coś wykręciło się w jej wnętrzu.

Czarnomagiczna klątwa wystrzeliła z końca różdżki. Chmura czarnego dymu, przemknęła przez pole i eksplodowała wokół Śmierciożercy. Wilkołak zamarł na sekundę i rozsypał się w pył. Ron upadł na ziemię.

Kiedy Hermiona się gapiła, wszystko w niej stało się zimne i ciemne.

Potknęła się i złapała za pierś.

Gdy świat znów pojawił się w polu jej widzenia, zauważyła, że ​​coś się do niej zbliża. Odwróciła się, odskakując w bok.

Czuła się, jakby ktoś uderzył ją gwałtownie w żebra.

Hermiona sapnęła, próbując wciągnąć powietrze i spojrzała w dół. Po prawej stronie jej klatki piersiowej, aż po rękojeść wbity był nóż. Gdyby odwróciła się o ułamek sekundy później, mógłby zostać wbity w jej serce, ale - gdy przyglądała się mu ze zdziwieniem - pomyślała, że ​​prawdopodobnie przeoczyła coś, co powinno być natychmiast istotnie widoczne.

Jej zmysł uzdrowiciela nie mógł się wyłączyć.

Różdżka wysunęła się z jej palców, a ręce opadły, by zamknąć się na dłoniach Śmierciożercy, który wciąż trzymał za rękojeść. Musiała zatrzymać go, zanim będzie w stanie spróbować nią przekręcić, albo wyciągnąć ostrze i dźgnąć ją ponownie.

Poczuła, jak pękają jej kości w lewej dłoni, kiedy mocno ścisnęła jego dłonie w swoich i - nie pozwalając sobie na zastanowienie się, jak bardzo powinno boleć ją poruszanie się z ostrzem wciąż we wnętrzu klatki piersiowej - wbiła kolano między jego nogi.

Upadł na ziemię, a jego uchwyt na rękojeści rozluźnił się. Hermiona potknęła się, ciężko dysząc.

Gdzie upadła jej różdżka? W jej oczach była krew. Potrząsnęła głową, próbując odzyskać ostrość widzenia.

Ponownie spojrzała na swoją klatkę piersiową. Jej prawe płuco zostało przebite i podejrzewała, że ​​jej wątroba mogła zostać nacięta. Patrząc na wszystko z góry, trudno było jej to stwierdzić.

Zobaczyła swoją różdżkę. Próbowała sięgnąć po nią, nie zginając tułowia. Kiedy jej palce zacisnęły się na uchwycie, poczuła, jak ktoś wbija dłoń w jej splecione włosy i ciągnie ją do góry. Sekundę później zawisła w powietrzu, a jej palce u nóg ledwo dotykały ziemi.

- Pamiętam cię, szlamo - Rabastan Lestrange zaśmiał się, zdejmując maskę Śmierciożercy. Spuścił oczy i zauważył, że nóż wciąż tkwił w jej piersi. - Popatrz na to. Ktoś już się za ciebie zabrał.

Próbowała go przekląć, ale wytrącił jej różdżkę. Usłyszała jak drewno stuknęło o ziemię.

Musiała sięgnąć po swój nóż.

- Jak myślisz, ile razy zdołam cię dźgnąć, zanim światło zgaśnie w twoich oczach? - zapytał, zanim wyszarpnął ostrze z jej piersi.

Hermiona westchnęła nierówno, próbując go powstrzymać. Prawa strona jej ciała stała się śliska, gdy krew zaczęła obficie spływać po jej torsie. Rabastan podciągnął ostrze w górę jej piersi, aż natrafił na jej serce.

Hermiona próbowała uwolnić głowę, starając się wyciągnąć własny nóż, nie zwracając przy tym jego zbytniej uwagi.

Wcisnął czubek ostrza w jej ciało i trafił w kość. Poruszył ostrzem, aż znalazło ono przestrzeń między jej żebrami. Oczy Hermiony rozszerzyły się, gdy spojrzała na niego.

- Tutaj? A może powinienem zacząć niżej? - powiedział, a jego głos brzmiał szyderczo. Nie przejmował się walkami toczonymi wokół nich.

Hermiona nie wiedziała, czy spróbować sięgnąć po nóż, czy powstrzymać go przed dźgnięciem jej w serce.

Czy był jakiś sens w dokonywaniu wyboru? Czuła, jak powoli wykrwawia się na śmierć.

Zaczął powoli wciskać go głębiej.

Kiedy czubek noża zaczął wcinać się w jej skórę, Rabastan znieruchomiał. Jego uścisk na jej włosach rozluźnił się, a wyraz twarzy zwiotczał, gdy padł martwy u jej stóp. Hermiona upadła razem z nim i jedną ręką złapała się za krwawiącą ranę.

Za Rabastanem, tuż za barierą przeciw aportacji, na środku pola stał samotny zamaskowany Śmierciożerca.

Kilku Śmierciożerców w pobliżu zamarło i odwróciło się ze zdziwieniem, gdy Rabastan upadł.

Byli martwi, zanim zdążyli nawet unieść różdżki.

Hermiona tylko się gapiła. Podejrzewała, że ​​jej przebite płuco zapadło się. Przycisnęła dłoń do rany, aby nie dopuścić do jeszcze większego krwotoku i nie wpuścić zewnętrznego  powietrza do klatki piersiowej.

Patrzyła tępo, jak Śmierciożerca, który właśnie się pojawił, zaczął przechodzić przez pole.

To był Draco.

Nigdy nie widziała go w walce, nie do końca. Ale jego styl był znajomy.

Był tak zabójczy, jak sobie wyobrażała.

Wpływ szkolenia i treningu Bellatriks Lestrange był oczywisty. Płynność ruchu. Ślady ciał, które zostawiał za sobą, krocząc po polu. Nieprzewidywalny styl Bellatriks był napędzany jej sadyzmem - jej szaleństwem.

Styl Draco był brutalnie skuteczny.

Nie zawracał sobie głowy okaleczaniem czy powodowaniem bólu. Nie chciał więźniów. Zabijał wszystkich.

Nie zawahał się ani na ułamek sekundy, gdy przedzierał się przez kotłujących się wokół niego Śmierciożerców. Sposoby na szybkie zabijanie ludzi jakie stosował, były przerażające. To była czysta gra liczbowa. Minimalny wysiłek, znaczny efekt.

Niemożliwym było, żeby kiedykolwiek wcześniej walczył z pełnym potencjałem. Gdyby jakiś Śmierciożerca tak walczył, wszyscy by o tym wiedzieli.

Rzucił pod swoje nogi zaklęcie, które zmieniło otaczający go teren w płyn. Piętnastu śmierciożerców natychmiast zniknęło pod jego powierzchnią. Krzyczeli. Wycofał zaklęcie i zostawił ich, by udusili się pod otaczającą ich ziemią.

Rzucał klątwę za klątwą, większość z nich niewerbalnie. Śmierciożercy padali jak muchy.

Wyczarował stado srebrnych kolibrów. Kilku śmierciożerców zawahało się. Byli wyraźnie zdezorientowani. Draco machnął różdżką, a małe ptaszki wystrzeliły przed niego jak grad kul, wbijając się w gardła i klatki piersiowe każdego w pobliżu, kto nie był otoczony potężną tarczą. Po chwili przywołał ociekające krwią ptaki z powrotem i ponownie je wystrzelił.

Znajdował się o kilka stóp od Hermiony.

Wyciągnął rękę i złapał ją za lewy nadgarstek. Krzyknęła cicho, czując, jak jej uszkodzone kości zaczynają pękać w jego uścisku. Wyciągnął coś ze swoich szat. Uniósł przedmiot wysoko nad głową i aktywował go.

Poczuła, jakby całe powietrze i dźwięki otoczenia zostały nagle odessane. Zabójcza cisza. Wszyscy wokół nich upadli na ziemię, dysząc i łapiąc się za gardła.

Hermiona krzyczała z bólu i paniki. Poczuła, jak łamie jeszcze bardziej swój nadgarstek, próbując się uwolnić. Śmierciożercy bezgłośnie łapali powietrze, dusząc się.

- Harry! Harry. Ron! Stop. Stop! Nie możesz zabić wszystkich! Przestań, Draco! - krzyczała. Twarze wszystkich wokół stawały się niebieskie.

Walka o oddech dobiegała końca. Ciała zamierały w bezruchu.

- Draco, przestań! - krzyczała, ponownie próbując się uwolnić i poczuła, jak pękają jej kości. - Stop!

- Ty idiotko - warknął przez maskę, puszczając jej nadgarstek. - Zaczekaj tutaj.

Odrzucił czarnomagiczny artefakt na ziemię. Metal zaskwierczał i skręcił się w kulę złomu. Podszedł do Harry'ego, Rona, Freda, Charliego, Remusa i Tonks. Wykonał na każdym z nich zaklęcie ożywiające, po którym mruknął „Obliviate”, po czym lewitował nieprzytomne ciała za sobą. Gdy w końcu się odwrócił, wezwał jej różdżkę i pociągnął ją za ramię.

Trudno było jej oddychać.

Każdy ruch jej ciała był bolesny. Czuła się, jakby jej lewy nadgarstek został zmiażdżony. Krew spływała po jej boku.

Z każdym kolejnym krokiem Draco ciągnącego ją przez pole, oddychanie stawało się coraz trudniejsze.

Musiała uszczelnić nacięcie w swoim ciele. Tak szybko, jak tylko mogłaby znaleźć kogoś - kogoś, kto mógłby rzucić konieczne zaklęcia, aby powstrzymać jej ciało przed wykrwawieniem się. Kogoś, kto mógłby usunąć powietrze z jej klatki piersiowej.

Gdyby tylko mogła się aportować. Gdyby tylko mogła aportować się na Grimmauld Place.

Gdyby tylko mogła.

Potknęła się. Jej głowa wydawała się lekka i trzeźwe myślenie przychodziło jej z coraz większym trudem. Próbowała oddychać, ale czuła, że ​​nie może.

Draco upuścił wszystkich tuż za barierami przeciw aportacji. Ruszyła w stronę ich ciał. Nie wiedziała, jakiego zaklęcia reanimacyjnego użył Draco. Zanim zdążyła zrobić kolejny krok w ich stronę, uścisk Draco na jej ramieniu zacieśnił się, po czym aportował ich oboje.

Wylądowali w chacie.

Natychmiast ją puścił, po czym zdarł z twarzy maskę i ściągnął rękawiczki. Oparła się o drzwi.

- Ty… nie możesz ich tam zostawić - wychrypiała.

- Obudzą się za mniej niż minutę - powiedział, a jego twarz wykrzywiała wściekłość.

Klęcząc na podłodze, czubkiem swojej różdżki nakreślił na deskach serię run. Runy migotały przez moment, po czym w ich miejscu pojawiła się zapadnia. Otworzył ją gwałtownie, sięgnął w dół i wyciągnął coś, co wydawało się być zaopatrzeniem wartym całego szpitala.

Draco odwrócił się, by na nią spojrzeć. Twarz miał bladą od furii.

- Czy jesteś w stanie wytrzymać wystarczająco długo, bym mógł znaleźć dla ciebie uzdrowiciela? - zapytał drżącym głosem.

Potrząsnęła głową.

- Musisz mi powiedzieć, jak to zrobić. Nigdy nie używałem żadnych skomplikowanych zaklęć leczących - powiedział, wyciągając zapasy.

Podciągnęła się przy ścianie i wykonała mały gest w prawą stronę swoim złamanym nadgarstkiem.

- Moja wątroba. To z niej… z niej pochodzi krew. Tak sądzę. W mojej klatce piersiowej jest za dużo powietrza. Przez to zapadają się moje płuca.

Wyczarował nosze i pomógł jej na nich usiąść.

Wypiła dawkę eliksiru uzupełniającego poziom krwi, zanim kazała mu wykonać diagnostykę, by móc potwierdzić, że odniesione rany rzeczywiście były tym, o czym myślała.

Posiadał wszystkie niezbędne eliksiry, które mogły pomóc ustabilizować jej stan i uchronić ją przed wstrząsem.

Miał bardzo pewne dłonie. Postępując zgodnie z jej instrukcjami rozciął jej ubranie i rzucił zaklęcia, aby zatamować krwawienie oraz naprawić naczynia krwionośne i kanały żółciowe w wątrobie, która zaczęła się goić. Następnie podał jej kolejną fiolkę z porcją eliksiru uzupełniającego krew.

Zaklęcie wysysające powietrze przez które zapadały się w jej płuca było trudne. Miała problem z pokazaniem mu dokładnego ruchu różdżki. Jej ręce wciąż się trzęsły pomimo dawki eliksiru przeciwbólowego, którą w międzyczasie zażyła.

- To musi być bardziej subtelny ruch - próbowała wyjaśnić. - Tylko delikatne boczne drżenie końcówki, inaczej zaklęcie zassie powietrze zbyt mocno i uszkodzi tkankę.

Krzywiąc się, objęła jego dłoń swoją i powoli poruszyła jego lewą ręką wykonując niezbędny ruch, wypowiadając zaklęcie na równi z każdym kolejnym drgnięciem różdżki.

Udało mu się za trzecim razem.

- A teraz, po naprawie tkanki płucnej, potrzebne jest tylko zwykłe zaklęcie leczące, które zregeneruje przeponę i zamknie nacięcie - poinstruowała, kiedy w końcu była w stanie ponownie oddychać.

Osunęła się, żeby dojść do siebie, podczas gdy on zmywał jej krew. Strumienie na jej twarzy i rzęsach zdążyły już zastygnąć.

- Co ty tam robiłaś? - zapytał niskim, drżącym głosem, gdy odwróciła się i transmutowała kawałek poszarpanej koszuli w bluzkę, którą próbowała przeciągnąć przez głowę.

- Harry poprosił mnie, żebym z nimi poszła - powiedziała, lekko wzruszając ramionami. - Mówiłam ci, że potrzebujemy Rona.

- Nie masz doświadczenia w walce - powiedział. Był blady, a jego ręce lekko drżały, gdy pomagał jej przeciągnąć ubranie przez głowę. - Dlaczego znowu cię wyciągnęli, nawet nie dając ci partnera?

Hermiona nie spojrzała na niego. Przełknęła i wsunęła prawą rękę w rękaw.

- Potrzebowali uzdrowiciela. Nasza druga uzdrowicielka straciła stopę podczas zbioru składników. Zostałam wybrana, bo mogłam chodzić szybciej niż ona.

Wziął gwałtowny oddech.

- Wiedziałaś, że to pułapka - powiedział. - Wiedziałaś to, ale i tak poszłaś. Zasadzka Rabastana. Nikt nawet nie sądził, że Zakon będzie na tyle głupi, żeby się na to nabrać. To była symulacja szkoleniowa dla nowicjuszy.

- Harry zamierzał tam iść.

- Więc?

- Harry jest sensem tej wojny. Jeśli umrze, to koniec. Zawsze będę za nim podążać. Strategicznie ujmując, jestem ofiarą, na którą nas stać. Harry nie jest. Jeśli w jakikolwiek sposób jestem w stanie poprawić jego szanse, to jest to tego warte - odpowiedziała spokojnym głosem, obracając się ostrożnie i unosząc złamany nadgarstek, aby przewlec go przez rękaw.

- Nie ratowałaś Pottera. Ratowałaś Weasleya.

Hermiona drgnęła.

- Ron jest niezbędny. Harry… on potrzebuje Rona. Jeśli coś stanie się Ronowi, to go złamie. Potrzebuje Rona, by chcieć wygrać.

- A ty? Czy Potter nie potrzebuje ciebie? - zapytał Draco, a jego oczy błyszczały z wściekłości.

Hermiona odwróciła wzrok. 

- Nie aż tak, jak potrzebuje Rona. Nie jestem… nie jestem dla niego ważna w ten sposób.

Przełknęła gulę w gardle.

- Weasleyowie… - zaczęła, a potem westchnęła krótko. - To jego rodzina. Są wszystkim, czego pragnie. Aby wygrać, musi później móc widzieć się razem z nimi po tym wszystkim. To go napędza. Jeśli ich straci, wtedy przestanie wierzyć, że mu się uda i nie będzie kontynuował. On nie będzie w stanie.

- Sądziłem, że jesteś częścią Trio. Czy Potter nie będzie rozpaczać, jeśli cię straci?

- Nie - powiedziała, odwracając wzrok. - Będzie się smucił, będzie zły. Ale jestem… Pod względem emocjonalnym nie jestem dla niego aż tak istotna. Nigdy nie byłam dobra w… - ucichła, a jej usta drgnęły. - Ron łączy się emocjonalnie z Harrym. A Harry kieruje się swoimi emocjami.

- Więc co? Potter wciąga cię w walkę, w której nie masz żadnego doświadczenia, a ty próbujesz przetrwać, ponieważ jesteś wystarczająco zbędna?

- Ron jest na pierwszym miejscu. Harry zawsze najpierw zajmie się nim. Nie myśli jasno, kiedy ludziom, których uważa za rodzinę, grozi niebezpieczeństwo. On nie zdaje sobie sprawy, że ryzykuje przez to życiem innych - powiedziała, unosząc podbródek. - Zawsze taki był.

Draco spojrzał na nią. 

- Więc kto się tobą opiekuje, Granger, jeśli nie jest to Potter?

Zamrugała.

- Nie potrzebuję nikogo, kto by się mną opiekował - powiedziała sztywno, ale jej głos drżał. - To nie był wypadek, Draco. Postanowiłam zmniejszyć wartość moich własnych ofiar.

Wyraz jego twarzy stwardniał.

- Pozwoliłaś sobie stać się zbędną dla Pottera.

- Im więcej słabości ma Harry, tym bardziej wrażliwy staje się cały Ruch Oporu.

Nie sądziła, że ​​Draco może wyglądać na bardziej wściekłego niż wcześniej, ale nagle wydawał się być praktycznie gotowy do wybuchu.

- Kiedy sądzę, że nie mogę bardziej nienawidzić Pottera, pojawia się nowy fakt, który udowadnia, że się mylę - powiedział, wyciągając kilka kolejnych eliksirów i podając je jej.

Próbowała wyciągnąć z nich korki jedną ręką, ale nie potrafiła tego zrobić. Była prawie pewna, że ​​gdyby znowu musiała poruszyć lewym nadgarstkiem, zemdlałaby.

- Co się stało z twoją lewą ręką? - zapytał nagle, wyrywając fiolkę i otwierając ją dla niej.

- Złamałeś ją.

Wydawał się zblednąć jeszcze bardziej.

- Już wcześniej była ranna - wyjaśniła. - Trafiła we nią klątwa kwasowa. Zanim udało mi się jej przeciwdziałać, kości były już prawie wyżarte. Po prostu za nią złapałeś.

- Powinnaś była mi powiedzieć.

Sięgnął do swoich szat i wyciągnął zestaw, który dała mu na Boże Narodzenie. Wyrwał środek przeciwbólowy z kieszonki, umoczył w nim szmatkę i owinął ją wokół jej nadgarstka i dłoni.

Hermiona prawie westchnęła z ulgi, gdy pieczenie ustąpiło.

- Czy mam usunąć ci kości? - zapytał po chwili, gdy patrzył, jak trzyma nadgarstek przyciśnięty do piersi.

Spojrzała na niego.

- Mógłbyś? Ja… miałam zamiar zrobić to sama, gdy znalazłabym na to szansę.

Precyzyjne usuwanie kości, a zwłaszcza odłamków, było bardzo bolesnym procesem. Mimo, że nie chciała usuwać i hodować od nowa kości całego ramienia, wiedziała, że to powolny proces, w którym trudno będzie jej zachować przez cały czas koncentrację i równowagę. Planowała zająć się tym wtedy, kiedy wrócił i sprawdzi, co z Ronem.

- Znam zaklęcie. Czy chcesz, żebym cię ogłuszył? - zapytał.

- N-nie. Powinnam czuwać, chyba że znasz już wszystkie nazwy kości w dłoni i nadgarstku.

- Nie - powiedział, odwracając wzrok i zaciskając usta w wąską linię.

Odwinęła dłoń, rzuciła na nią zaklęcie diagnostyczne i obejrzała uszkodzenia. Oprócz głębokich zagłębień, które kwas wypalił w jej ciele, miała zmiażdżone cztery kości, a sześć kolejnych znajdowało się na różnych poziomach korozji, w tym łokieć. Musiałaby usunąć kości połowy przedramienia.

Patrzyła na to przez kilka minut, po czym gwałtownie wciągnęła powietrze i odwróciła wzrok.

- Najpierw piąta kość śródręcza. Quinque metacarpus.

- Quinque metacarpus ossios dispersimus.

Gdy kość w jej dłoni nagle zniknęła, ostry i przeszywający ból niemal sprawił, że zaczęła krzyczeć. Opuściła głowę na ramię Draco i zadrżała.

Ból bez przypływu adrenaliny jak podczas bitwy, był trudniejszy do zniesienia.

- Następnie kość haczykowata. Os hamatum. - Zadrżała oparta na jego ramieniu, próbując się przygotować.

Płakała w jego szatę, zanim usunął wszystkie odłamki. Połowa jej przedramienia i większość dłoni była już w większości pozbawiona kości i leżała bezwładnie na jej kolanach.

Draco wyciągnął butelkę Szkiele-Wzro. Duszkiem wypiła całość i skrzywiła się, gdy przeszywające, podobne do wbijających się igieł uczucie odrastających kości objęło jej ramię.

Wylał Wyciąg z Dyptamu na całą jej rękę, aby naprawić kieszenie skorodowanej tkanki. Kusiło ją, żeby na niego nakrzyczeć.

- Nie! - jęknęła, próbując wyrwać mu fiolkę. - To marnotrawstwo. Mogę to uleczyć zaklęciami, gdy kości już odrosną.

 Spojrzał na nią ostro.

- Zamknij się.

Zamilkła, kiedy po raz drugi polał nim jej ramię, a następnie zaczął grzebać w większej ilości materiałów ze swoich zapasów i z zadziwiającą wprawą zaczął montować magiczną szynę.

- Po co trzymasz tu to wszystko? - zapytała, przyglądając się wszystkim zapasom, kiedy owijał ramę wokół jej dłoni i łokcia, aby kości mogły odrosnąć prosto.

- Trzymam to dla ciebie - powiedział. Spojrzała na niego zdziwiona. - Po Hampshire martwiłem się, że znowu nabawisz się jakiegoś urazu. Pomyślałem, że gdybym miał pod ręką wszystko, czego możesz potrzebować, martwiłbym się mniej.

Serce Hermiony zabolało w jej piersi, kiedy pomagał jej przełożyć temblak przez głowę.

 - Ale… to tak dużo. To praktycznie wszystko z listy inwentarza oddziału ratunkowego.

Uniósł brew.

- W tamtym czasie nie wiedziałem, jakie rzeczy są kluczowe dla leczenia rannych. Zbadałem to. Później, w zeszłym roku, w ramach prezentu bożonarodzeniowego otrzymałem dość długi wykład na temat leczenia zwykłych ran bojowych. Pomogło mi to uzupełnić wszystkie elementy, jakie przegapiłem.

Hermiona zarumieniła się.

- Mógłbyś zostać uzdrowicielem - powiedziała mu. - Masz do tego naturalny talent.

Kącik jego ust drgnął lekko.

- To jedna z najbardziej ironicznych rzeczy, jakie ktokolwiek kiedykolwiek mi powiedział - odparł.

Rozmowa utknęła w martwym punkcie.

- Muszę wracać. Ron jest ranny. Harry też - powiedziała cichym głosem, wstając.

Draco również wstał, a jego oczy stały się zimne.

- Nigdy nie wyruszaj z nimi na żadną inną misję.

- To nie zależy od ciebie - powiedziała, patrząc mu w oczy.

Zbladł, a jego szczęka drgnęła.

- Przypomnij Moody'emu, że jeśli Zakon będzie chciał mojej dalszej pomocy, mają utrzymać cię przy życiu.

Hermiona znieruchomiała, a jej usta wykrzywiły się, gdy odwróciła od niego wzrok. 

- Robisz to dla swojej matki, Draco.

Obrócił ją, mocno chwytając za ramiona, po czym spojrzał przenikliwie w jej oczy.

- Ona jest martwa - powiedział. - A ty nie. Moja lojalność była wobec tych, którzy byli najmniej odpowiedzialni za jej cierpienie. Jeśli jednak Zakon zdecyduje, że jesteś niewiele wartą ofiarą, po czym wyślą ​​cię, abyś została skoszona w bitwie jak mięso armatnie, nie będę szlachetny. Nie będę miał żadnych skrupułów przed wymierzeniem podwójnej zemsty. Sprawię, że Potter zapłaci swoją własną głową, jeśli doprowadzi do twojej śmierci.

Hermiona zamarła.

To było niebezpieczne.

Nie brała pod uwagę takiego ryzyka. Wiedziała, że ​​lojalność Draco nie jest oparta na ideologii. Było to wyłącznie poczucie osobistej lojalności. Nienawidził Harry'ego, jednak Voldemorta nienawidził po prostu bardziej. Nieostrożne, emocjonalne wyznanie Hermiony właśnie dało mu podstawy do wahania. Był zaborczy. Ona była jego. Harry jej zagrażał.

Powinna była spanikować. Powinna być zimna. Powinna była mu przypomnieć o jego przysiędze. Przypomnieć mu, że zawsze najpierw wybierze Zakon, dopóki nie wygrają. Gdyby jej chciał, musiałby zaczekać.

 To właśnie powinna była zrobić.

Spojrzała na niego, a jej ramiona zadrżały. Była taka zmęczona. Życie było zimne przez tak długi czas.

Jej palce drgnęły. Prawie do niego sięgnęła.

Następnie powoli zacisnęła dłoń w pięść i wsunęła ją za plecy. 

- Nie. Nie rób tego, Draco... - szepnęła, a jej głos się załamał.

- Nie jesteś przeznaczona na stracenie - powiedział niskim, zdesperowanym głosem. - Nie możesz odpychać wszystkich, aby czuli się komfortowo, wykorzystując cię i pozwalając ci umrzeć.

Ręka Hermiony drżała, gdy czuła, jakby w jej gardle tkwił kamień. Opuściła głowę i wzięła głęboki oddech.

Ron jest ranny. I Harry też.

Spięła się i próbowała się uwolnić.

- To jest wojna. To nie jest tragiczne potępianie samej siebie, by być straconą. To strategiczne zobowiązanie. Myślałam, że zdałeś sobie sprawę, że tak właśnie jest w moim przypadku. Uzdrowiciel nie wygra wojny. To dlatego mogłam zostać ci wydana. Teraz znaleźli nawet i dla mnie zastępstwo na oddziale szpitalnym, a to właśnie dzięki tobie. Musiałam ją wyszkolić... - oznajmiła i zaśmiała się gorzko. - Ty mi to zrobiłeś. Uczyniłeś mnie tak zbędną, jaką właśnie jestem... - urwała, próbując zdusić szloch. - I ty też mnie nie chciałeś.

Wzdrygnął się, a jego uścisk się rozluźnił.

- Muszę już iść - powiedziała, a jej głos zadrżał, kiedy się odsunęła.

Draco złapał ją za prawe ramię i odciągnął.

- Ciebie nie da się zastąpić - powiedział. Jego ręce drżały, gdy ją ściskał. - Nie musisz nikomu w żaden sposób ułatwiać swojej śmierci. Możesz być ważna dla ludzi. Powodem, dla którego złożyłem tę pieprzoną przysięgę, było utrzymanie cię przy życiu. Zrobiłem to, by zapewnić ci bezpieczeństwo.

Próbowała się od niego wyrwać, ale nie chciał puścić. Wykręciła się, próbując uciec. Musiała odejść, ponieważ on wpatrywał się w nią z desperacją wypisaną na twarzy i to łamało ją w środku.

Zaszlochała i - zanim zdążyła pomyśleć - wplotła palce prawej dłoni w jego szatę, przyciągnęła go bliżej i pocałowała.

__________

Wszelkie ilustracje do tego opowiadania zostały stworzone przez Avendell.