The Dragon's Bride - Rozdział 54.

grudnia 22, 2020

The Dragon's Bride - Rozdział 54.

ROZDZIAŁ 54.

Pansy Parkinson z pewnością wiedziała, jak urządzić przyjęcie.

Hermiona przyjęła smukły, kryształowy kieliszek do szampana, który zaoferował jej Nick. Wypiła z roztargnieniem łyk i na chwilę została zaskoczona jasną i żywą różaną nutą. Był naprawdę zachwycający, podobnie jak wszystko inne w sali balowej. Pansy nie potrafiła robić rzeczy na pół gwizdka.

Jedynym zauważalnym kolorem w dekoracjach był szampański róż. Resztę stanowiły małe detale w kolorze jasnego beżu. Sufit był całkowicie pokryty pasmami jedwabiu w kolorze kości słoniowej, udrapowanymi w taki sposób, że obfite światło świec tworzyło tańczące cienie na falującym suficie.

To było jak patrzenie na chmury spod wody, co niestety nie było czymś, o czym Hermiona koniecznie chciała, aby jej przypominano.

Tkanina owinięta wokół każdego z czterech głównych filarów, gromadziła się w pomysłowo ułożonej jedwabnej kałuży wokół podstawy każdego z nich. Hermiona stała przed jednym z takich filarów, wyobrażając sobie, że jest Jackiem z Łodygi Fasoli w Krainie Olbrzymów. Czuła jakby górowała i wiedziała, że ​​nie ma to nic wspólnego z wysokością. Bycie tak zdenerwowanym powodowało, że psychicznie się lekko kurczyła.

Szarmanccy kelnerzy krążyli z szampanem i kanapkami, tak dyskretnie, że nie zdawało się sobie sprawy, że ktoś jest przy twoim łokciu, dopóki nie miało się ochoty na drinka lub coś do jedzenia. Chociaż jeśli wolało się pozostać w jednym miejscu, po obu stronach prostokątnego pokoju stały dwa długie stoły, wypełnione jedzeniem. W odległym kącie siedział groźnie wyglądający goblinski duet lutni i skrzypiec. Nie przyjmowali życzliwie żadnych próśb o utwory, jak niedawno odkrył Neville Longbottom.

Po godzinie od rozpoczęcia przyjęcia sala balowa nie była jeszcze wypełniona po brzegi. Hermiona oszacowała, że ​​obecnych było już około dwustu osób.

To była ciekawa mieszanka. Byli tu niegdysiejsi Ślizgoni. Wielu z nich. Kontyngent Gryffindoru był tam dzięki uprzejmości Harry'ego. Wokół rozproszeni byli wybiórczy absolwenci innych domów. Pojawili się nauczyciele Hogwartu bez Dumbledore'a i kilku szefów departamentów ministerialnych, w tym szef Nicka. Ron był wyraźnie nieobecny, ponieważ zgodził się zostać na weekend w Norze, aby spędzić czas z matką. Molly Weasley cierpiała na syndrom pustego gniazda, odkąd Ginny niedawno wprowadziła się na stałe na Grimmauld Place.

Hermiona teraz żałowała, że ​​nie przyjęła zaproszenia Nicka na kolację przed przyjęciem. Po prostu nie było czasu. Przebierała się w pracy i lamentowała, że ​​skorzystała z okazji, by użyć na sukience czarów prasujących. Przynajmniej głęboki, krwistoczerwony kolor wybaczał wszechobecnym zmarszczkom. Naprawdę powinna była lepiej zaplanować swój strój, ale przemyślenia tego wieczoru sprawiły, że jej mózg eksplodował. Już tego dnia była zupełnie bezużyteczna w pracy. Dla kaprysu narzuciła na sukienkę jeszcze ciemniejszą czerwoną tunikę bez rękawów w orientalne wzory. Związała ją z przodu jak gorset, pozwalając jej opadać na podłogę na cal przed końcem sukni.

Nie miała zbyt wiele czasu, by zająć się swoimi włosami, co było dobre, ponieważ była to bezproblemowa fryzura. Przeciągnęła przez nie palcami krem ​​do stylizacji loków. Buty to zupełnie inna sprawa. Było za zimno na cokolwiek z otwartymi palcami, więc wyciągnęła parę ciemnobrązowych, wysokich butów na wysokim obcasie, kupionych w Londynie podczas zakupów z matką.

Prawdopodobnie nie pasowały do ​​stroju wieczorowego, ale jej sukienka była długa i naprawdę, kto to zauważy? Nick, niech go Merlin błogosławi, nie znał różnicy między uggs’em a espadrylem.

Jednak prawdopodobnie Draco Malfoy znał.

A dlaczego cię to obchodzi? - zapytał irytujący, cichy głosik, który brzmiał bardzo podobnie do jej osiemnastoletniego ja.

Jej głodny żołądek zadrżał. Popijała szampana tylko dlatego, że dawało jej coś do roboty. Niestety alkohol uderzył jej prosto do głowy. Nie był to całkowicie nieprzyjemny stan rzeczy. Ciężkie, zamglone uczucie zaczęło się od jej kolan i przesunęło się do mózgu.

Zirytowana sobą, postawiła drinka na pierwszej pustej tacy kelnera, która brzęczała obok.

Nick pozostał przy jej boku, ciepły i uważny. Wyglądał bardzo ładnie w swoim ciemnym garniturze i krawacie. Hermiona była wdzięczna, że ​​nie zadawał żadnych pytań o to, dlaczego przez ostatnią godzinę wydawała się chować za dużą, lodową rzeźbą na północnym krańcu sali balowej.

Ta rzeźba po prostu musiała być smokiem, prawda? Jego oczy wyglądały jak kandyzowane wiśnie lub coś podobnego. Przysunęła się bliżej, żeby lepiej się przyjrzeć, zastanawiając się, czy ktoś by zauważył, gdyby wyciągnęła jedną z wiśni.

- Wiesz, możemy wyjść, kiedy tylko chcesz - powiedział Nick do jej ucha. - Właściwie to nawet nie musieliśmy tu przyjeżdżać.

To było bardzo wyrozumiałe z jego strony. Nie mogła się spodziewać po nim mniej.

Hermiona nie wdawała się zbytnio w szczegóły swojej historii z Draco, ale po sześciu miesiącach przypadkowych randek Nick wiedział wystarczająco dużo, aby założyć, że na pewnym etapie Draco Malfoy znaczył kiedyś coś dla Hermiony. Co ważniejsze, wiedział, że nie skończyło się to zbyt dobrze.

Miał rację. Nie musiała tam być. Oczywiście została zaproszona, chociaż na srebrnym, tłoczonym zaproszeniu nie było wzmianki, że Draco osobiście ją zapraszał.

Draco był gościem honorowym, ale była to impreza Pansy Parkinson. Grzecznie odpowiedziała, że ​​pójdzie na randkę Nicka. Nick przyjaźnił się z Pansy poprzez ich wspólnego znajomego Augusta Winthropa. Tego Winthropa, przypomniała sobie ponuro Hermiona. Kolejna śmierć z powodu Malfoyów, choć pośrednio. Millicenty Winthrop, z domu Bullstrode, oczywiście nie było.

Hermiona żałowała, że ​​Nick nie zaczął z nią jakiejś rozmowy. Czuła się trochę głupio stojąc na uboczu i nic nie robiąc.

Kolejny kelner przeszedł obok, a zrezygnowana Hermiona chwyciła za świeży kieliszek szampana. Na drugim końcu sali balowej Harry strzepywał kawałki jedzenia ze swojej kanapki z pilną koncentracją.

Obok niego była Ginny, wyglądająca uroczo w morskiej szacie i długich, kręconych, modnych włosach. Prowadziła radosną rozmowę z Nevillem Longbottomem.

Jakby wyczuwając na sobie jej wzrok, Harry spojrzał na nią. Okulary zsunęły mu się trochę z nosa i poprawił to palcem wskazującym, który wcześniej dotykał jego kanapkę. Harry wyglądał uroczo przystojnie w ciemnych formalnych szatach z cienkim, białym krawatem pod szyją.

Machnął kusząco kanapką (która była teraz zwykłym ciastkiem owsianym).

Nick też to widział. 

- Wygląda na to, że Potter chciałby z tobą porozmawiać. Śmiało, dogonię cię.

I tak zapewne nadeszła pora, żeby się przenieść z tego miejsca - pomyślała Hermiona. Lodowa rzeźba przyprawiała ją o dreszcze.

Wciąż ani śladu Draco.

Oczywiście nie obchodziło jej to - przypomniała sobie Hermiona. Była tam, aby towarzyszyć Nickowi, który z kolei był tam z szacunku dla Pansy, która była typem wiedźmy, wydającej przyjęcia z okazji wielkich wydarzeń.

Nie byłoby sensu unikać wszystkiego związanego z Draco do końca jej życia. Wkrótce musieli w końcu skrzyżować swoje drogi, prawda?

Ale nie wyglądało na to, że nastąpi to dzisiejszego wieczora.

Część napięcia, które wibrowało jak ściśnięta sprężyna w jej brzuchu, zelżało. Nie mogła oprzeć się wrażeniu, że zaraz dowie się o wynikach OWUTEMÓW, do których zapomniała się pouczyć.

Zmuszając się do pogodnego uśmiechu na twarzy, Hermiona przeszła przez salę balową, omijając innych gości, którzy stali i rozmawiali w mniejszych grupach i parach. Jej długa spódnica wirowała wokół jej nóg, gdy się poruszała.

- Cześć - powiedział Harry.

- Cześć - odpowiedziała Hermiona, trochę niecierpliwie. - Co jest?

Uniósł brwi, widząc jej niezwykłą szorstkość. 

- Też miło cię widzieć. Nie zdawałem sobie sprawy, że Winter też został zaproszony. Przyszliście razem?

Harry robił coś, czego nie robił zbyt często. Był wredny.

- Winter? - powtórzyła Hermiona, zirytowana. - Harry, wiesz, że się z nim spotykam. Chciałbym, żebyś był trochę bardziej miły w tej kwestii.

- Nic na to nie poradzę, nie przepadam za księgowymi Ministerstwa. W tym roku już cztery razy zmniejszyli nasz budżet. I tak naprawdę go nie widujesz, prawda?

- Spotykamy się już od sześciu miesięcy!

- Pfft - powiedział Harry, marszcząc nos. - To nic.

- Tylko dlatego, że uziemienie Ginny zajęło ci sześć lat - najeżyła się Hermiona.

- Nie jestem pewien, czy podoba mi się słowo „uziemienie” - pomyślała Ginny po tym, jak Neville odszedł, aby porozmawiać z profesor Sprout. - Swoją drogą, ten kolor wygląda na tobie pięknie, Hermiono. Czy to sukienka od pani Lacroix?

- Przepraszam, Ginny. I tak, to jedno z jej dzieł. - W stronę Harry'ego rzuciła pospiesznie: - Nie wiem, dlaczego go nie lubisz. Nie może nic na to poradzić, jeśli chodzi o jego pracę.

Harry był szczęśliwy, mogąc to wyjaśnić. 

- Jest trochę przewidywalny. Wolę raczej ludzi bardziej zróżnicowanych osobowościowo.

Hermiona nie mogła uwierzyć, że to słyszała. 

- Cóż, dobrze, że umawiam się z nim, a nie z tobą.

Ginny odezwała się z uśmiechem. 

- Uciszcie się, on idzie w tę stronę.

Nick przybył, zgodnie z obietnicą. 

- Cześć, Harry, Ginny.

Ginny odwzajemniła uśmiech. 

- Cześć Nicholas, jak się masz?

- Bardzo dobrze, dziękuję. A ty?

- U niej jest pierwszorzędnie - wtrącił się Harry. - Powiedz Winter, czy zrobisz nam przysługę?

- Nam? - Hermiona zmrużyła oczy, patrząc na Harry'ego. Od ostatniej fali przymusowych cięć budżetowych Ministerstwa nie było żadnej miłości między Harrym i Nickiem.

Nick przerwał, zerknął na Hermionę przez sekundę, po czym powiedział do Harry'ego z entuzjazmem kogoś, kto zgodził się być publicznością jako ochotnik na pokaz rzucania nożem: 

- Oczywiście. O co chodzi?

- Spinacze.

Nick zamrugał. 

- Spinacze?

- Tak - powiedział Harry. - Zamierzam złożyć formularz zapotrzebowania na spinacze biurowe w środę, ale widzisz, że jest to naprawdę pilne? Potrzebujemy ich do ważnych celów administracyjnych, które nie mogą czekać. Rzecz w tym, że moja jednostka przekroczyła już nasz dodatek stacjonarny na ten miesiąc.

- Aurorzy mają dodatek stacjonarny? - mruknęła Ginny, na co Harry odpowiedział, przyciągając ją do siebie i obejmując ją ramieniem.

- Chcesz, żebym przekazał ci zaliczkę na przyszły miesiąc, żeby twoi aurorzy mieli… spinacze? - Nick zakończył sucho.

- Zrobiłbyś to? - Harry rozpromienił się. - To znaczy, czy mógłbyś porozmawiać o tym ze swoim szefem? Byłbym bardzo wdzięczny.

- Tak, przypuszczam…

- To miło z twojej strony - wtrącił się ponownie Harry. - Cawldash jest tutaj - Harry wskazał na postawnego mężczyznę o czerwonej twarzy w kilcie, który praktycznie przywołał do siebie kelnera zaklęciem Accio.

- Harry, to było paskudne z twojej strony - skarciła go Ginny, kiedy Nick poszedł wypełniać rozkaz Harry'ego.

Harry uśmiechnął się. 

- Było, prawda? Kiedy Calwdash się uruchomi, nie ma od niego ucieczki, chyba że ktoś inny jest na tyle głupi, by błąkać się w zasięgu rozmowy.

Hermiona patrzyła na Harry'ego z lekkim odrazą do jego wybryków. 

- Mogłeś go po prostu poprosić, żeby na chwilę nam wybaczył. Zrozumiałby.

- Tak, ale ja lubię być skomplikowany.

Przewróciła oczami. 

- Więc teraz skupiłeś na sobie moją całą uwagę, Potter. Wyrzuć to z siebie.

- Myślę, że najwyższy czas, żebyś porozmawiała z Malfoyem.

Jej ręka dotarła do biodra. 

- Naprawdę?

- Ta historia między wami stała się wielkim, luźnym końcem, który właśnie został… cóż, wiszący - nalegał Harry. - Jeśli masz zamiar podążać tą ścieżką, czy to z Winterem (w tym momencie wydał z siebie dramatyczne i zrezygnowane westchnienie), czy z jakąś inną osobą, musisz powiadomić o tym Malfoya. Dla twojego własnego dobra.

- I nawet jeśli chciałabym trochę zamknąć tę sprawę, Harry, on najwyraźniej nie zadał sobie trudu, by pokazać się na własnym przyjęciu!

Harry przez chwilę wyglądał na zdezorientowanego. 

- Jest tam.

Dobry panie. Rzeczywiście tam był.

Tylko Draco Malfoy mógł podkraść się do niej nawet nie próbując. Stał tuż przy lodowej rzeźbie. Hermiona była nagle bardzo wdzięczna, że ​​Harry wezwał ją do siebie wcześniej.

Patrzyli na niego, podobnie jak wielu innych gości, którzy właśnie zauważyli obecność Draco w sali balowej. Stojąca obok stolika z napojami Pansy Parkinson wydała z siebie radosny dźwięk na widok cichego wejścia gościa honorowego i rzuciła się w jego stronę jak podekscytowany tropikalny ptak. Wydała z siebie wysoki ton gawędzenia.

Ginny dotknęła jej ramienia. 

- Hermiono, powiedz coś.

Trochę urósł.

Co więcej, urósł trochę, urósł wszędzie.

- Coś - zobowiązała Hermiona. Jej głos brzmiał jak cienki papier.

Malfoy nigdy nie był chudy. Wiele dzieci zaczynało swoje życie wyglądając jak tyczka fasoli i w takiej formie osiągało też wiek dojrzewania. Jednak nie Draco. Był dość niskiego wzrostu, kiedy po raz pierwszy zaczęli Hogwart i dopiero w trzeciej klasie zaczął doganiać innych chłopców w szkole.

Kiedy widziała go ostatnio, był szczupły i chudy, typowej budowy Szukającego. Teraz wyglądał, jakby bez większych trudności mógł radzić sobie z tłuczkami.

Wydawało jej się, że serce w jej piersi zrobiło salto w tył.

Wyglądał zupełnie inaczej, ale mimo to tak samo. Wciąż był szczupły, ale szczupłość zniknęła. Rzeczywiście, wyglądało na to, że wypełniał proste, czarne formalne szaty, które miał na sobie, pozostawiając trochę luzu. Szaty nie były obcisłe, były po prostu pięknie uszyte. Hermiona zastanawiała się, czy to Pansy zorganizowała strój, skoro Harry wspomniał, że Draco nie jest już typem osoby z żurnala.

Jej oczy powędrowały do ​​jego stóp i była prawie rozbawiona. Jego eleganckie buty były prawdopodobnie kiedyś czarne, ale z czasem mocno wyblakły przez słońce. Były znoszone, ale nawet z tej odległości mogła stwierdzić, że są niesamowicie wygodne.

W tej chwili Malfoy wciąż rozmawiał z Pansy, Hermiona widziała tylko jego profil. Wydawało się, że przede wszystkim mówiła Pansy. W pewnym momencie sięgnęła w górę, żeby poprawić mu grzywkę po tym, jak najwyraźniej sprawdziła i zgodziła się z krojem i dopasowaniem szaty Draco.

Rozległ się krótki pisk, kiedy zauważyła jego dobór obuwia. O dziwo, ten nowy Draco znosił to zamieszanie. Żadnego dąsania się, żadnego odtrącanie dłoni Pansy. Po prostu wyglądał na znudzonego i niecierpliwego.

Ona próbowała powstrzymać żołądek przed ucieczką z ciała, a Draco Malfoy się nudził.

A potem spojrzał w górę na resztę sali balowej i nagle Hermionie ukazał się niezakłócony widok jego twarzy. Zobaczyła ten sam mocny, długi, prosty nos. Kości policzkowe były bardziej widoczne. Jego twarz była szczuplejsza i bardziej kanciasta, niż zapamiętała. Ale tak, reszta z całą pewnością się wypełniła. Jego ramiona były szersze, jego klatka piersiowa grubsza. Szaty, które miał na sobie, opadały na jego buty, więc nie mogła zrozumieć, jak wygląda jego dolna połowa, a potem zaczęła się zastanawiać, dlaczego, do diabła, ją to obchodzi.

Na jego twarzy wciąż można było dojrzeć chłopięce cechy. Wciąż widziała to w krzywiznach jego pełnych wyrazu ust i wiedziała, że ​​wciąż unosi ich kąciki lekko w górę, gdy był rozbawiony lub gdy czuł się szyderczo.

Nieco zaskakujące, że teraz wyglądał zdecydowanie mniej jak Lucjusz, niż oczekiwała. Było w nim mniej szyderstwa i arogancji. Wydawał się spokojny i opanowany. Bardzo zamknięty.

Pozornie usatysfakcjonowana Pansy w końcu odeszła, a Draco został sam.

Ojej. Hermiona rozejrzała się po tłumie, mając nadzieję, modląc się, aby ktoś inny wystąpił do przodu i porozmawiał z nim, żeby go zająć.

Nikt się nie zbliżył. To była jego wina, że ​​był tak cholernie niedostępny. Rzuciła sobie wyzwanie, by dalej patrzeć, zachowywać się normalnie, przekonana, że ​​w jakiś sposób by to wiedział, gdyby zdecydowała się odwrócić wzrok w momencie, gdy ją zauważył.

Stało się. Draco patrzył prosto na nią. To było jak mentalne zderzenie ze ścianą. To wszechwiedzące, przenikliwe spojrzenie zbyt łatwo zniszczyło jej już i tak zardzewiałą barierę przed paniką. Odgłosy sali balowej ucichły w oddali, aż przeszły do niskiego, dudniącego szumu ludzi. Te magiczne, szare oczy przyglądały się jej z wielką intensywnością.

Wszystkie inne emocje, którym poświęciła tak dużo czasu i energii - złość, gorycz i ból - zostały chwilowo odepchnięte na bok, pozostawiając jedynie surowe i ponure objawienie.

Hermiona zdała sobie sprawę, że Draco Malfoy wciąż potrafił sprawić, że zapominała, jak oddychać.

- Zaczyna się - niejasno usłyszała głos Ginny.

Szedł prosto w stronę jej, Harry’ego i Ginny. Znam ten chód - pomyślała Hermiona, nie mogąc się powstrzymać. Szła za nim wystarczająco dużo razy podczas ich skwarnych dwóch tygodni razem, aby ten celowy, długi krok został na zawsze zapisany w jej pamięci. Draco nigdy do końca nie udoskonalił sztuki chodzenia bez celu. Zawsze wyraźnie miał jakiś cel.

Szedł do niej.

Albo może nie?

Minął ich. Przeszedł wystarczająco blisko, by Hermiona poczuła subtelnie korzenny zapach jego wody po goleniu. Szedł dalej, aż zniknął przy stole z kanapkami.

- Um, ok… - powiedział Harry - poszło dobrze.

Przeklęte łzy zaczęły płynąć. Nie były to jednak łzy głupie i irracjonalne. To było całkowicie racjonalne. Była zdenerwowana, ale nadal czuła się głupio.

Hermiona spojrzała na ścianę pełną francuskich drzwi, które prowadziły na balkon i wewnętrzny dziedziniec.

- Przepraszam - powiedziała do Harry'ego i Ginny. - Wychodzę na zewnątrz, muszę zażyć trochę świeżego powietrza.

Trzeba przyznać, że ani Harry, ani Ginny nie zadawali żadnych pytań. Nie przypomnieli jej też, że na dworze prawie zamarznie. Oni również wydawali się być trochę zdenerwowani tym prawie spotkaniem.

- Nie spiesz się - nalegała Ginny. - Powiemy Nickowi, że jesteś zajęta.

***

Nicholas Winter nie był trollem. Draco potajemnie obserwował mężczyznę i zdecydował, że najlepiej będzie, jeśli pogodzi się z tym faktem.

Ale faktycznie był księgowym. To przynajmniej liczyło się do rodzaju niechęci z gatunku tej, że nie lubię-cię-z-najmniejszych-powodów-jakie-można-sobie-wyobrazić..

Z tego, co udało mu się wydedukować, Winter, który wyglądał na około trzydziestkę, był dobrze wykształcony, dobrze wychowany, dobrze ubrany, sympatyczny i nie miał żadnych szalonych, morderczych krewnych, których ktokolwiek znał.

I naprawdę, który czarodziej nie ma w swoim drzewie genealogicznym przynajmniej jednej rodzinnej osobliwości?

Nick Winter również był mugolakiem. Jeszcze jedna rzecz, którą on i Granger mieli ze sobą wspólnego. Miał taką twarz, że…

Korekta, miał miłą twarz. Oto człowiek, który nie znał okrucieństwa, by kiedykolwiek mógł je komuś zadać.

Nie był jednak tak wysoki jak Draco, co było czymś innym.

Wszystko to nie osłabiło dzikiego nastroju Draco tego wieczoru. Pansy miała czelność, by zaprosić tego dupka. Dołożyła wszelkich starań, aby wyjaśnić Draco, że Hermiona nie przyjmie własnego zaproszenia, jeśli nie będzie musiała wisieć na pieprzonym ramieniu Nicka Wintera.

Draco robił dobrą robotę czając się w holu, dopóki unikanie własnej imprezy przestało być już możliwe. Wszedł więc do środka i znalazł nieco odludne miejsce obok ohydnej rzeźby smoka z lodu, którą Pansy ściągnęła aż z Rumunii na tę okazję.

Pansy zauważyła Draco i pospieszyła, żeby z nim porozmawiać. Usłyszał „Nie mogę uwierzyć, że się spóźniłeś” i „skąd masz te okropne buty”, zanim się wyłączył.

Trudno było zwrócić mu na coś uwagę. Jego myśli skupiały się na Winterze i Granger.

Razem. Na jego cholernej imprezie! Potter mówił do mężczyzny. Potem Winter odszedł, pozostawiając Hermionę samą sobie. Prawdopodobnie wkrótce go zauważy.

Poczuł przyspieszenie akcji serca.

„Ideał” było tym, co powiedział ci jego umysł. Ona nim była, jeśli o niego chodziło. Po tak długim czasie jego wyobraźnia namalowała sobie kilka fantazyjnych obrazów Hermiony Granger. Jednak rzeczywistość przerosła jego oczekiwania.

Cichy urok Hermiony wezwał go, tak jak wcześniej. Ciemnoczerwona sukienka, którą miała na sobie, zmieniła jej cerę w czysty krem. Pomogło też światło świec. Jej krótkie włosy błagały o dotyk. Wyglądało na to, że miały odpowiednią długość, żeby móc wsunąć w nie rękę i chwycić. Wciąż była taka mała, nawet krucha, ale wiedział, że pod tą delikatną powierzchnią jest stal. Sam jej doświadczył.

Boże, czuł, jak nadchodzi scena. Pansy już poszła, dzięki Merlinowi.

Uznał, że najlepiej będzie odejść.

Gdybyś troszczył się o kogoś wystarczająco, zrobiłbyś wszystko, co w twojej mocy, aby zapewnić mu szczęście. Możesz ich unikać. Możesz nawet wyjść z sali balowej, by jeszcze bardziej czaić się w cieniu własnego balkonu sali balowej i uderzyć pięścią w jakiś nieszczęsny, niewinny filar.

Lepsze to, niż uderzenie nieszczęsnego, niewinnego czarodzieja - pomyślał Draco.

Oczywiście pobicie Wintera nie wchodziło w grę. Hermiona nie zamierzała mu wybaczyć tak, czy inaczej. Pansy zwróciła również uwagę na fakt, że Winter nie był pierwszym mężczyzną, który znalazł się w łasce Hermiony od czasu zniknięcia Draco. Gdyby znokautował Wintera, uczciwość podyktowała, że ​​prawdopodobnie musiałby pójść i znaleźć każdego innego faceta, z którym Hermiona siedziała przy stole w restauracji przez ostatnie pięć lat i również wybić mu zęby.

- Jest kobietą, Draco. My mamy potrzeby - powiedziała mu Pansy wcześniej tego dnia.

Do diabła, on też miał potrzeby. Bardziej podstawowe, jak wtedy, kiedy wielokrotnie nie mógł znaleźć czystej wody pitnej przez wiele dni. Albo kiedy miał dwunastocalowe rozcięcie w boku i musiał stworzyć igłę i nitkę z kawałka kości i końskiego ścięgna.

Nie chodziło o to, że nie rozważał możliwości przywiązania się Hermiony do kogoś. Byłby głupcem, gdyby tego nie zrobił. Raczej przekonywał samego siebie, że ujrzy ona światło rozsądku, nie, niezaprzeczalnej, jaskrawej słuszności - tak, to było to - i wróci tam, gdzie jej miejsce. Hermiona należała do niego.

Cholera. Teraz naprawdę chciał walnąć Wintera w twarz.

Obiekt jego uczucia wybrał właśnie ten moment, aby opuścić salę balową tym samym wyjściem, z którego przybył kilka chwil wcześniej, i wyjść na balkon.

Nie, to było za wcześnie. Nadal próbował opanować swoją zazdrość i wściekłość. Nie warto jej przestraszyć.

Draco trzymał się cieniu. Wielu mówiło, że prawdopodobnie w tym miejscu czuł się najbezpieczniej.

Hermiona pocierała ramiona, patrząc na oświetlony księżycem ogród na dziedzińcu. Wszystko było czarno-srebrne. Księżyc był olbrzymi i mleczny, choć nie tak duży, jaki często robił się na wschodzie.

Rzuciła złowrogie spojrzenie na księżyc, a jej ciepły oddech zamienił się w mglistą chmurę w lodowatym powietrzu. 

- I na co się gapisz? - mruknęła trochę oskarżycielsko.

Draco uśmiechnął się w ciemności. Nie mógł się powstrzymać. 

- Na to na co patrzę ja. Lubię twoje krótkie włosy, pasują do ciebie.

Zaskoczona Hermiona odwróciła się. Panika w jej oczach go zabolała. Ale niemal natychmiast przeszła ze strachu do wściekłości. Tak, to była jego Hermiona, istota o nieskończonej logice owiniętej warstwami uczuć.

- Ty - powiedziała, starając się, aby ten prosty zaimek brzmiał jak przekleństwo. - Co Ty tutaj robisz?

- Teraz tu mieszkam, pamiętasz?

Pomyślał, że jej twarz trochę się zaczerwieniła. 

- Tak, cóż, myślałam, że jestem sama - pociągnęła nosem.

- Znam to uczucie - powiedział cicho.

Odchodziła. Jej długa sukienka wirowała wokół jej nóg. 

- Nie mam Ci nic do powiedzenia.

Draco pozostał na miejscu, chociaż wymagało to sporego wysiłku. Wolał, kiedy sprawy szły po jego myśli. Jeśli nie, miał tendencję do używania siły.

- Więc nic nie mów, pozwól mi mówić.

To ją powstrzymało. Z mocno zaciśniętymi pięściami przy boku, wciągnęła coś, co wydawało się być wzmacniającym oddechem. Gorset, który miała na sobie, robił swoje na jej klatce piersiowej, ale głęboki oddech z pewnością pomógł.

Odwróciła się powoli. 

- Po namyśle myślę, że chcę to usłyszeć. Wyjaśnij mi, dlaczego powinnam po prostu zapomnieć o przeszłości. To jest to, czego szukasz, prawda? A potem może powinnam powitać cię z powrotem z otwartymi ramionami? Na to liczyłeś? Harry powiedział to samo.

Draco uznał, że powinien zacząć od prawdy. 

- Twoje miejsce jest przy mnie.

Zamrugała dwa razy, bardzo szybko. Widział, że jej dłoń również zaczęła drgać.

- Po pięciu latach… myśląc, że nie żyjesz, umierasz lub gorzej, i że nie mam jak się z tobą skontaktować po tych trzech żałosnych pocztówkach, które mi wysłałeś. Po całej agonii, przez którą przeszłam, to wszystko, co masz mi do powiedzenia?!

- Tej nocy na Śmiertelnym Nokturnie… Mówiłem ci, że nie ma odwrotu. Fida Mia zaczęła coś, ale cholernie dobrze przenieśliśmy to na zupełnie nowy poziom, a potem to, kurwa, przypieczętowaliśmy. Granger. Nie mam zamiaru dołączać do ciebie w udawaniu że to, co mieliśmy, to jakiś głupi romans, poczułaś to, co ja. Daj mi ten czas. Proszę.

- Najwyraźniej nie czułeś tego tak mocno jak ja - odpowiedziała Hermiona niskim, wyraźnym tonem. Dźgnęła palcem swoje serce. - Pamiętaj, że to ja mam złamane serce! Nie ja odeszłam, a ty. Nie mów mi o czasie!

Pokiwał głową. 

- Tak, wiem. Zaraz do tego dojdę. W tej chwili, proszę, zastanów się, że nie możesz pozostać na mnie wściekła na zawsze. Teraz, kiedy wróciłem, nie możemy też zostać na zawsze osobno. To nas pożre, już pożera.

Prychnęła. 

- Jasne, cholernie. Raczej realistycznie wyleczyłam się z ciebie, Malfoy! Ruszyłam dalej ze swoim życiem. To nie moja wina, że ​​ty tego nie zrobiłeś!

Zrobił cichy krok w jej stronę. 

- Nie wątpię, że ruszyłaś dalej. Twoja odporność jest zdumiewająca. To jedna z wielu rzeczy, które w tobie kocham, Granger. Ale okłamujesz siebie, jeśli myślisz, że z tego wyszłaś.

Hermiona nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała. Czy naprawdę miał czelność myśleć, że nie zachowuje się rozsądnie? Jeśli jego łatwe, bezwysiłkowe wyznanie miłości prawie ją zniszczyło, to jego potężne, niewykorzystane ego prawie załatwiło sprawę. Hermiona rozpoznała, że ​​grozi jej poważne niebezpieczeństwo rozpadnięcia się na kawałki tuż przed nim. Znowu nim za to gardziła. To nie powinno się dziać. Tak długo zajęło jej naprawienie swojego serca.

Odwróciła się od niego, starając się odzyskać spokój. Najwyraźniej pomylił to z obojętnością.

- W porządku - powiedział, a ona była dziwnie zadowolona, ​​słysząc drżenie w jego głosie. - Pozwól, że przedstawię ci scenariusz. Postaw się na moim miejscu pięć lat temu. Wyobraź sobie, że mnie kochasz.

Hermiona otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, ale on ją powstrzymał. 

- Poczekaj, po prostu mnie wysłuchaj. Zakochujesz się nieoczekiwanie. Coś, do czego się nie spodziewałaś, że jesteś nawet zdolna. Gardzisz światem i wszystkimi jego ludźmi i nie ufasz nikomu, a już najmniej swojej rodzinie, o której myślisz, że cię zdradziła i porzuciła. Ale ta nowa miłość… to… - Draco przerwał, szukając słowa. - To coś niezwykłego. To trąba powietrzna, namiętna, krucha, całkowicie nielogiczna, pojawiająca się w tak złym czasie, jak tylko by mogła, ale jest też prawdą. Kompletne szaleństwo, prawda? Wtedy coś się dzieje i dzieje się to przez ciebie, bezpośrednio i pośrednio. Coś strasznego ma miejsce i ktoś umiera. Jest źle.

- Tylko, że ja nie umarłam. Uratowałeś mnie, pamiętasz? - przypomniała mu szeptem.

Oczy Draco płonęły bezbarwnym kryształem w świetle księżyca. 

- Ledwo, Granger. Ledwo cię uratowałem. Utonęłaś w moich ramionach. Czułem, jak ucieka z ciebie życie. Nie masz pojęcia, co mi to zrobiło. Umarłaś przeze mnie.

- Ale obiecałeś, że nie odejdziesz, nie mówiąc mi o tym!

Zdała sobie sprawę, że krzyczy. Wypływał z niej ból i strach, a wraz z nimi nadeszła niemal upajająca ulga, której się nie spodziewała. Nie była w stanie tego zatrzymać. Nie chciała tego zatrzymać.

Boże, kiedy dokładnie się do niej zbliżył? Stali zaledwie o oddech od siebie. Jego zmarszczona, intensywna twarz unosiła się nad nią. Jego domowej roboty fryzura spod nożyczek Ginny trochę odrosła. Grzywka była już dość długa, ale ​​nie zasłaniała mu oczu. Włosy z tyłu jednak były nadal krótkie i potargane. Na lewym policzku miał cienką, białą bliznę. Kolejna biegła wzdłuż szczęki po tej samej stronie. W jej myślach pojawiło się ich co najmniej tuzin więcej, nowe szczegóły na jego temat, małe, drobne odkrycia, które ją zaciekawiły.

- Wiedziałaś, że to obietnica, której nie mogłem dotrzymać, kiedy mnie o to poprosiłaś - syknął.

Jakaś mała część jej mózgu rejestrowała również fakt, że Draco Malfoy był teraz prawdopodobnie dziesięć razy bardziej przerażający niż wcześniej. Ale złość często czyniła cię odważniejszym, nawet jeśli była to głupia odwaga.

- Och, więc teraz twoja pięcioletnia nieobecność to moja wina, tak?

- Zrobiłem, co musiałem zrobić, aby umożliwić sobie powrót do ciebie. Wcześniej nie mogłem zostać. To by po prostu nie zadziałało.

- Nie wiesz tego! - powiedziała do niego, wpuszczając z powrotem pełną miarę bólu w swój głos. - Mogliśmy być szczęśliwi.

Potrząsnął głową, stanowczo. Włosy opadły mu na oczy i niecierpliwie odgarnął je palcami. 

- Nie, nie bylibyśmy. Nie mogłem wtedy być z tobą tak, jak mogę teraz.

Szczerze, mogła po prostu na niego patrzeć. Mogła tam siedzieć i chłonąć jego widok, tak żywy i tak zdrowy. To podsumowało głębię jej uczuć do niego. Świadomość, że rzeczywiście przeżył to, przez co przeszedł, ​​przybyła z pewnym opóźnieniem. To było jak uderzenie pięścią w brzuch.

O nie. Teraz naprawdę będzie płakać. W tym momencie jej ręka, podobnie jak przy wielu innych okazjach w przeszłości, zdecydowała się zbuntować. Wyciągnęła ją i położyła dłoń na jego policzku. Wzdrygnął się, jakby go napiętnowała.

Jego oddech stał się chwiejny. Najwyraźniej zadowolona z tego, co odkryła, jej ręka znów powróciła do boku.

Z drugiej strony jej usta nadal były mocno w zmowie z mózgiem. Dojrzałość nadała jej tonowi ostrzejsze brzmienie.

- A więc to właśnie musiałeś mi powiedzieć? To było to? Skończyliśmy, Draco?

Jego oczy błyszczały. Po czymś, co wydawało się wiecznością, odwrócił się i przetarł oczy wierzchem dłoni.

- Tak, myślę, że skończyliśmy.

Pięć lat temu dałaby sobie rękę uciąć, żeby spojrzał na nią z tak surowym, nieskrępowanym uczuciem, jak przed chwilą, ale czas ją zahartował. Poczuła triumf i odrobinę sprawiedliwości, wiedząc, że prawdopodobnie nie było w tej chwili na planecie innej osoby, która mogłaby skrzywdzić Draco Malfoya tak bardzo, jak ona teraz.

I słusznie. W tej wiedzy była moc. Pomogło jej to złagodzić ból.

Nie było nic więcej do powiedzenia. Teraz Nick będzie się zastanawiał, gdzie ona jest. Hermiona odwróciła się i ruszyła z powrotem w stronę sali balowej, w stronę przyjęcia pełnego uśmiechniętych ludzi.

Dystans między nimi zwiększał się z każdym jej krokiem. Wiedziała, że ​​został tam, gdzie był, patrząc, jak odchodzi. Nie poszedł za nią. Nie podjął żadnych złych kroków. Nie złapał jej ramienia, żeby ją obrócić, żeby mógł z niej szydzić i nazwać ją brudną, zepsutą kłamczuchą. Nie pocałował jej, żeby nią manipulować lub ukarać i przestraszyć.

Robił dokładnie to, o co prosiła. Zostawił ją samą.

A jaki był skutek jej emocjonalnego wybuchu? W ciągu ostatnich ośmiu tygodni setki razy wyobrażała sobie ich nieuniknione spotkanie.

Zabawne, pomyślała, że ​​uda jej się znaleźć jakieś zamknięcie tej historii. Ale ból wciąż palił.

Właśnie wyciągała rękę do klamki wielkich francuskich drzwi, żeby wejść do sali balowej, kiedy to się stało.

Rozległ się szmer wypartego powietrza, a potem niewidzialna siła pchnęła ją do tyłu, a obcasy jej butów zaszurały po podłodze. Ktoś rzucił potężne zaklęcie bariery z wnętrza sali balowej, zamykając ją.

Kiedy zaklęcie połączyło się z francuskimi drzwiami, jego siła wysadziła szybę. W powietrzu unosił się wyczuwalny statyczny ładunek.

Upadła na ziemię, instynktownie zakrywając dłońmi głowę, gdy spadł na nią deszcz szkła. Dzwoniło jej w uszach. Próbowała wstać, ale zdała sobie sprawę, że ktoś ją częściowo zakrywa. Właściwie nie musiała patrzeć, żeby wiedzieć, że był to Draco. Jego ręce były nad jej głową. Hermiona rzuciła się po różdżkę.

Deszcz szkła się skończył, ale teraz kurz wzbił się w górę. Zaczęła kaszleć. Nie mogła nic zobaczyć. Bolały ją kolana, które ocierały się o gruz na podłodze.

- Wszystko w porządku? - zapytał ją Draco. Najwyraźniej jej uszy wciąż się regenerowały, ponieważ jego głos był przytłumiony.

- Tak - sapnęła. - Co się stało?

- Jesteśmy atakowani - odpowiedział, po czym szybko postawił ją na nogi.

Cała wrogość między nimi została szybko odłożona na bok. Dlaczego zawsze wydawało się, że złączenie ich razem wymagało otoczenia śmierci, niebezpieczeństwa i tragedii.

Wciąż trzymając się nisko przy ziemi, zbiegli razem po schodach balkonowych, mijając nagie krzewy róż, kierując się w stronę zalesionego obszaru na tyłach posiadłości. Blask świec w sali balowej zgasł.

Za nimi nie zostało nic oprócz ciemności i przeraźliwych krzyków.