The Gloriana Set - Rozdział 65: Komitet ds. Magicznych Przesłań

października 27, 2020

The Gloriana Set - Rozdział 65: Komitet ds. Magicznych Przesłań

Rozdział 65: Komitet ds. Magicznych Przesłań

Droga do biura McGonagall była szybka i cicha. Uczniowie zaczęli pojawiać się na korytarzach i szeroko otwartymi oczami wpatrywali się w grupę aurorów otaczających Hermionę, Draco i Theo, prowadzonych przez Dyrektorkę. Harry zbliżył się do Hermiony i próbował zapytać ją o scenę w pokoju wspólnym Slytherinu, ale cofnął się pod ostrym spojrzeniem McGonagall.

Draco, idąc obok Hermiony, potarł jej dłoń swoją. 

- Nie tak sobie wyobrażałem nasz poranek - szepnął.

Hermiona musiała się zgodzić. To też nie był jej plan. Spodziewała się mieć z nim trochę więcej czasu sam na sam, zanim wślizgnie się z powrotem do Wieży Gryffindoru, czasu na może jeszcze jeden… poczuła jak jej policzki płoną. To było niesamowicie krępujące, być złapanym w lochach Slytherinu z Draco przed 7 rano przez Harry'ego, Kingsleya, McGonagall i dwóch aurorów. Nie wspominając o Blaisie. I Theo. Merlinie, brakowało tam jeszcze Erniego, Astorii i Justina Finch-Fletchleya. Hermiona spojrzała na plecy Kingsleya - To wszystko jego wina.

Po dotarciu do biura dyrektorki, McGonagall nie traciła czasu na odesłanie Drebina i Crofta za pomocą proszku Fiuu, pozostawiając z nią tylko zwykły Komitet ds. Magicznych Przesłań Krwi i jego Specjalną Gwiazdę. Theo wykonał małą scenę, polegającą na eskortowaniu Hermiony do pasiastego fotela i zajęciu drugiego. McGonagall usiadła za biurkiem, a pozostali trzej czarodzieje stali wokół i wyglądali na zirytowanych.

Kingsley wyciągnął coś, co wyglądało na jego własną kopię nakazu aresztowania Theo. 

- Przede wszystkim, panie Nott…

- Lordzie Nott - przypomniał mu Theo. Mógł być ubrany w studenckie szaty, ale najwyraźniej nie miał zamiaru odgrywać roli podopiecznego McGonagall, bez względu na to, co radziła Hermiona. Jego lewa dłoń spoczywała w widocznym miejscu na ramieniu krzesła, odsłaniając sygnet.

- Ministerstwo ma dowody twojego zaangażowania w pogróżki występujące w Hogwarcie, lordzie Nott - powiedział Kingsley, po czym wyciągnął kolejny zwój. - Dokumenty Azkabanu odnotowały wizytę u Lucjusza Malfoya w czwartek 6 września. - Dwa dni przed powrotem do Hogwartu. - Wręczył zwój Theo. - Czy to nie pański podpis, lordzie Nott?

Theo rozwinął pergamin, a Hermiona wyciągnęła szyję, by zobaczyć kolumnę zakrytych magią podpisów, z wyjątkiem pojedynczego nagryzmolonego imienia Theodore'a Notta. Spojrzała na Theo, którego twarz była niewzruszona, ale nic nie powiedziała. Theo nie był Draco, nie doceniłby jej ingerencji. Wróciła myślami do ich kolacji w Hogsmeade. Oczywiście Theo był wtedy mniej niż szczery, kiedy opowiadał historię swojego przybycia do Wielkiej Brytanii.

- Nie zgadzam się na żadne przesłuchanie, bowiem nie widzę tutaj żadnych dowodów łączących mnie z wiadomościami - powiedział Theo. - Być może, jeśli zechcesz przedstawić swoje pytania na piśmie, odpowiem, kiedy będę miał czas.

Hermiona prawie jęknęła. Theo ponownie zagrał swoją arogancką kartą uprawniającą.

- Panie Nott - powiedziała McGonagall, z lekkim naciskiem na brak tytułu. - Proszę cię, abyś zachowywał się jako pełen szacunku członek społeczności Hogwartu.

- Theo - powiedziała Hermiona. Musiała przekonać mężczyznę, żeby ustąpił. - To jest poważne. Ministerstwo ma dowody łączące Lucjusza z wiadomościami „Gińcie Szlamy”.

Wszyscy się skrzywili.

- Jakie dowody? - zapytał Theo.

- Hermiono, nie możesz… - zaczął Kingsley.

- Czy chcesz jego współpracy? - zapytała Głównego Aurora. - Wtedy będziesz musiał mu powiedzieć, co się dzieje.

- On ma nadzieję, że jeśli będę trzymany w niewiedzy, to sam siebie oskarżę - powiedział spokojnie Theo.

- A jeśli zgodziłby się wziąć Veritaserum? - zapytała Hermiona. - Ten sam proces, co w przypadku Draco.

Zarówno Kingsley, jak i Harry zbledli na sam pomysł. 

- O nie - powiedział Harry. - Nie będę znowu przez to przechodził.

- W takim razie możesz odejść, Harry - warknęła i zwróciła się do Theo. - Zrobisz to, Theo? - zapytała, patrząc w te chłodne, zielone oczy. - Gdybyśmy wyjaśnili dowody przeciwko tobie, czy wziąłbyś Veritaserum? Wszystkie pytania byłyby wcześniej ustalone, zatwierdziłabym je.

- Nie rób tego - powiedział nagle Draco. Wszystkie oczy zwróciły się na niego. - To bezradne uczucie - ciągnął. - Jesteś kompletnie obnażony, aby wszyscy mogli cię zobaczyć.

Hermiona położyła dłoń na dłoni Theo. 

- Pomogę ci - powiedziała, odpychając wspomnienie uwięzionego, beznadziejnego spojrzenia w oczach Draco, gdy prawda wypływała z jego ust. Och, to był okropny eliksir. Ale bez niego mogliby tu siedzieć przez cały dzień.

- Być może - powiedział Theo, zastanawiając się. - Jeśli zaakceptujesz pytania - Spojrzał na Kingsleya. - Ale najpierw chcę wiedzieć wszystko o dowodach przeciwko Lucjuszowi.

Kingsley skinął głową Hermionie.

- Draco i ja przeprowadziliśmy pewne… badania - powiedziała. - Te wiadomości są wynikiem jakiegoś zaklęcia krwi rzuconego na sam zamek, nie wiemy jeszcze dlaczego.

- Skąd wiesz, że to krew Lucjusza? - zapytał Theo.

- Ponieważ Hermiona i ja uwarzyliśmy eksperymentalny eliksir, który zidentyfikował krew z napisów jako mojego ojca - wtrącił się Draco. - Idealnie pasuje.

- Ale oczywiście Lucjusz jest w Azkabanie - kontynuowała Hermiona. - Więc ktoś musiał przynieść krew tutaj do zamku…

Twarz Theo była blada. 

- Wy aurorzy myślicie, że poszedłem do Azkabanu, wziąłem kufel krwi Lucjusza… - Potrząsnął głową. - Nie, pewnie myślicie, że podczas rozmowy skaleczyłem go przemyconym nożem, a potem przyniosłem tu krew i rzuciłem klątwę, by zabić wszystkich mugolaków…

- Nie jesteśmy pewni, czy to klątwa - powiedziała Hermiona. - Nie wiemy, co uruchamia pojawianie się liter ani, co powoduje…

- Wiadomość wyjaśnia to dość jasno - warknął Draco, ale Hermiona nie słuchała. Jeśli to nie była klątwa, to…

- Zrobię to - powiedział Theo, wdając się w jej myśli. - Wezmę Veritaserum. A kiedy skończymy… - Spojrzał na Kingsleya. - Spodziewam się pełnych przeprosin.

McGonagall odsunęła się od swojego biurka, tak jak poprzednio, pozwalając Kingsleyowi usiąść i spisać pytania. Draco i Harry wiercili się i wymieniali grymasy, a Theo siedział cicho z kamienną twarzą.

Kingsley skończył i skinął głową Hermionie, która zastąpiła go przy biurku. Wykreśliła dwa pytania i dodała jeszcze dwa, po czym podała pergamin Kingsleyowi, a on wyjął z kieszeni małą fiolkę.

- Tylko pół dawki, Kingsley - ostrzegła, przesuwając na swoje krzesło obok Theo.

Theo wypił połowę fiolki i oddał ją Głównemu Aurorowi z niezmienionym wyrazem twarzy, z wyjątkiem zaciśniętej szczęki.

- Twoje imię, proszę - powiedział cicho Kingsley.

- Lord Theodore Ignatius Nott.

- Czy odwiedziłeś Lucjusza Malfoya w Azkabanie 6 września?

- Tak.

- Jaki był cel Twojej wizyty?

- Chciałem porozmawiać o ojcu - powiedział Theo niemal bezbarwnym głosem. Mocno zacisnął usta, ale serum najwyraźniej zmusiło go do kontynuowania wypowiedzi. - Lucjusz Malfoy był jego najbliższym… współpracownikiem. Mój ojciec powiedział mi kiedyś, że jeśli coś mu się stanie, mam poszukać Lucjusza.

- I wykonałeś ten rozkaz - stwierdził Kingsley. - Dlaczego odwiedziłeś Lucjusza, tak bardzo starając się zdystansować się od swojej rodziny i jej wartości?

Theo wyglądał ponuro. 

- Nie wiem - powiedział. - Mój ojciec nie wysłał do mnie żadnej wiadomości, żadnej notatki, nic przed śmiercią. Pomyślałem, że może powiedział coś Lucjuszowi… - Theo lekko potrząsnął głową. - Wiem, że nienawidził mojej matki i nienawidził mnie. Ale nadal był moim ojcem.

Hermiona zamrugała nagle zamglonymi oczami, powstrzymując instynkt ujęcia ręki Theo.

Kingsley odchrząknął i przyjął rzeczowy ton. 

- Według dzienników twoja wizyta trwała dwadzieścia minut. Co powiedział Lucjusz Malfoy?

- Czego on nie powiedział... - Theo odpowiedział, odzyskując odrobinę pewności siebie. - Narzekał na Ministerstwo, Hogwart, niekompetentnych Śmierciożerców, Harry'ego Pottera i jego przyjaciół, a nawet na swoją własną rodzinę.

- Co powiedział Lucjusz Malfoy? - powtórzył Kingsley, technicznie rzecz biorąc, pozostając na swojej liście pytań, chociaż Hermiona zmrużyła oczy w jego kierunku.

- Że Narcyza i Draco zmiękli, a zabójcy szlam czyhają na nich oboje.

Theo posłał Hermionie przepraszające spojrzenie, ale ona tylko przewróciła oczami. Zabójcy szlam. To byłaby dobra nazwa dla zespołu rockowego.

- W końcu miałem dość - powiedział Theo, patrząc na Kingsleya. - Powiedziałem Lucjuszowi, że on i jego ukochany syn rozpieprzyli swoje życie dla pieprzonego Voldemorta. Powiedziałem, że zarówno on, jak i Draco zasłużyli na wszystko, co dostali. Ich głupota i chciwość pomogły niemal zniszczyć świat czarodziejów. - Spojrzał na Draco z urazą. - Nadal w to wierzę.

- Czy Malfoy powiedział cokolwiek o twoim ojcu? - zapytał Kingsley.

- Kingsley! - krzyknęła Hermiona. - Nie zaakceptowałam tego pytania! - Ale było za późno. Theo zakrztusił się i próbował zamknąć usta, ale mu się nie udało.

- Lucjusz powiedział, że mój ojciec uważał mnie za swoje największe rozczarowanie i obaj cieszyli się wieloma szczęśliwymi godzinami, spiskując, jak mnie wydziedziczyć - przyznał Theo. - Ale mój ojciec nienawidził swoich braci jeszcze bardziej niż mnie, więc niechętnie zrezygnowali z tego pomysłu. - Westchnął. - Lucjusz powiedział, że mój ojciec chciał, żebym przysiągł na mój sygnet, że poślubię czarownicę ze Nienaruszalnej Dwudziestki Ósemki i wychowam syna na „stary sposób”.

- Nie waż się pytać, Kingsley - zapytała Hermiona. - To nie nasza sprawa.

- Ale Hermiono, „stare sposoby”, to oznacza… - zaczął Kingsley.

- W porządku, Hermiono. Nie złożyłem tej przysięgi - wtrącił się Theo. - Miałem własne plany.

Kingsley skinął głową i wrócił do swojej listy. 

- Czy Lucjusz Malfoy wspomniał o wiadomościach krwi?

- Nie.

- Czy napisałeś krwawe wiadomości na murach zamku? - zapytał Kingsley.

- Nie - powiedział Theo.

- Czy rzuciłeś jakieś zaklęcie lub wykonałeś jakąś czynność, która mogła spowodować pojawienie się tych wiadomości na ścianach? - zapytał. To było pytanie Hermiony i następne.

- Nie. Byłem zaskoczony ich pojawieniem się, jak wszyscy.

- Czy wiesz, kto mógł napisać lub rzucić zaklęcie lub wykonać jakąkolwiek czynność, która spowodowała powstanie tych wiadomości?

- Nie.

- Czy kiedykolwiek dostarczałeś czyjąś krew do Hogwartu?

Theo potrząsnął głową, wyglądając na trochę chorego. 

- Nie, nie Lucjusza, nikogo. - Odwrócił się do Hermiony. - Hermiono, nie miałem z tym nic wspólnego.

Teraz rzeczywiście położyła dłoń na jego dłoni. Sygnet był gładki i ciężki pod jej dotykiem. 

- Wiem.

- Dlaczego wróciłeś do Hogwartu we wrześniu? - zapytał Kingsley. Ostatnie pytanie. Hermiona zastanawiała się, czy na to pozwolić, ale zdecydowała, że ​​powód jego obecności w zamku jest istotny.

- Miałem nazwisko rodu do odkupienia w oczach czarodziejskiego świata. Gdy mój ojciec nie żył, moja babcia ze strony matki, Lady Gretchen i ja pomyśleliśmy, że mogę przywrócić rodową reputację.

Twarz Kingsleya była zimna. 

- Jak planowałeś to zrobić?

- Kingsley! - Hermiona znowu krzyknęła, ale było już za późno. Następnym razem przeklnę pergamin Kingsleya - pomyślała. Jedno złe słowo, a on pokryje się czyrakami formującymi wielki napis „oszust”.

Twarz Theo poczerwieniała, ale był zmuszony odpowiedzieć. 

- Moja babcia i ja pomyśleliśmy… o strategicznym małżeństwie - wykrztusił. Spojrzał na Hermionę. - Bohaterka wojenna, najmądrzejsza czarownica swojego pokolenia, potężna siła polityczna, gdyby tylko wiedziała, jak sprawować władzę - zmarszczył brwi. - Ale Draco mnie przechytrzył.

Cały pokój wpatrywał się w Theo, przerażony, Draco trząsł się z wściekłości.

Szczęka Hermiony opadła. 

- Jak mogłeś, Theo? - Z przerażenia zakryła dłonią usta, zdając sobie sprawę, że zadała pytanie.

- Jak mógłbym cię poślubić? Bardzo łatwo - odpowiedział bez uśmiechu. - Piękna, seksowna kobieta, taka jak ty… Nawet zrezygnowałem z Astorii.

Hermiona wyskoczyła ze swojego siedzenia, wciąż trzymając rękę na ustach.

- Masz nie zbliżać się do Hermiony - syknął Draco.

- Popieram to - powiedział Harry, wyglądając na całkowicie sinego. Zrobił krok do przodu i wyciągnął różdżkę.

- Harry - powiedział Kingsley, kładąc dłoń na ramieniu asystenta aurora.

- Nie możesz do niej mówić, nie dotykać ani nawet na nią patrzeć - warknął Harry na Theo. Nawet Draco wyglądał na zaskoczonego złośliwością w głosie Harry'ego, a Hermiona spodziewała się, że Ślizgon zaraz udusi oskarżonego.

- Harry! - Hermiona opanowała własne emocje. - Nie pomagasz!

- Wyszliśmy daleko poza nasz tutejszy cel. - Wtrącił się zimny głos McGonagall. - Nie obchodzi mnie zgłębianie wątpliwych motywów pana Notta w jego osobistych sprawach. Główny aurorze Shacklebolt, czy można uczciwie powiedzieć, że mój uczeń nie jest już podejrzany w związku z wiadomościami krwi?

- Tak. - Kingsley zwinął zwój z pytaniami i włożył go do szaty. Rozluźnił się. - Obawiam się, że była to kolejna ślepa uliczka. - Machnął różdżką i nakaz aresztowania zniknął w kłębie dymu.

- W takim razie zalecam, aby wszyscy oprócz pana Notta opuścili to biuro - powiedziała McGonagall. - I Główny Aurorze Shacklebolt, proszę, aby Asystent Aurora Potter pozostał w zamku, ale żaden inny auror nie może wejść bez pozwolenia, włączając ciebie. Osłony zamku będą teraz temu zapobiegać. Po twoim wyjeździe również odbieram ci twoje przywileje w dostępie sieci Fiuu.

- Rozumiem, pani dyrektor, przepraszam - powiedział Kingsley. - Ciebie również przepraszam, lordzie Nott. - Ostatnie zdanie ociekało pogardą.

Wtedy Kingsley zwrócił się do Hermiony, która teraz stała między Harrym i Draco, trzymając ich oboje za ręce. 

- Serdecznie przepraszam waszą trójkę, która nic nie zrobiła, tylko próbowała pomóc. Zasoby Biura Aurorów są do twojej dyspozycji, Hermiono. Zrozumiałbym, gdybyś chciała wnieść oskarżenie przeciwko Drebinowi, Croftowi albo mnie.

- To nie będzie konieczne - powiedziała Hermiona z roztargnieniem, wciąż wpatrując się w Theo, który siedział ze spuszczoną twarzą. Wróciła myślami do imprezy Gryffindoru, ich randek w Hogsmeade, ich pocałunków w alkowach i magazynach, ich rozstaniu w sypialni, konfrontacji w klasie, ataku na chatę myśliwską, jego przeprosinach. Każde spotkanie rozdzierało kolejną zasłonę. Może teraz w końcu spotkała się z prawdziwym Theodorem Nottem.

- Proponuję, żebyście we trójkę poszli na śniadanie - powiedziała McGonagall po tym, jak Kingsley wrócił do Ministerstwa. - Zostanę tutaj z panem Nottem, dopóki serum nie przestanie działać.

Hermiona puściła dłoń Harry'ego, ale zatrzymała Draco, a raczej Draco odmówił jej puszczenia, gdy szli na śniadanie. Kiedy weszli do holu wejściowego, Draco przyciągnął ją do szafki z klepsydrą. Harry tylko przewrócił oczami i zostawił ich, aby wejść do Wielkiej Sali.

- Theo miał plan, Draco. - Hermiona drżała. - Myślałam, że naprawdę mnie lubi, ale to był tylko plan…

- Ćśś - powiedział Draco, upuszczając torbę i biorąc ją w ramiona. - Tak, miał plan, ale on też cię lubił.

Hermiona oparła policzek o jego szatę, pozwalając swojej pożyczonej torbie zsunąć się na podłogę. Ulga zalała jej żyły, że stała w tym korytarzu z Draco, a nie w gabinecie McGonagall z Theo. W końcu poznawała prawdę o swoim koledze.

- Czy wiedziałeś o Theo i Astorii? - zapytała go.

- Podejrzewałem, że na początku roku było im całkiem… przytulnie - powiedział Draco. - Teraz, gdy zostało to potwierdzone, może uda mi się odciągnąć matkę od siebie w związku z tak zwanymi zaręczynami.

- Nie chcę na niego patrzeć ani z nim rozmawiać ani…

- Opuśćmy Hogwart - powiedział Draco. - Tej nocy. Wyjedźmy do mojego zamku. Tam jest cicho, jest biblioteka. - Ujął jej twarz w delikatne dłonie, unosząc jej brodę do góry. - Jeśli chcesz, możesz spróbować uwolnić Aimee. A w pobliżu jest mroczna wioska rybacka z różnymi podejrzanymi postaciami przed którymi możesz mnie bronić.

- A… biblioteka? - zapytała Hermiona, wciąż lekko pociągając nosem.

- Oczywiście wszystko po francusku, ale są też zaklęcia tłumaczące…

Hermiona zmarszczyła brwi. 

- Zaklęcia tłumaczące są często niedokładne i nie uwzględniają kontekstu…

Draco przewrócił oczami. 

- W takim razie osobiście przetłumaczę ci książki na angielski, jeśli tylko zechcesz spędzić ten weekend w luksusowym zamku w południowej Francji, przepełnionym historią, i być może pozwolisz sobie na odrobinę upojności przy mnie.

 - Jak się tam dostaniemy? - zapytała Hermiona. - Poczekaj, niech zgadnę, masz świstoklik.

Draco skinął głową. 

- Na moim biurku jest pusty kałamarz. 

Teraz Hermiona przewróciła oczami. Ci czystokrwiści i ich świstokliki do zamków przodków.

Potarł palcami jej policzek. 

- Pójdziesz? - zapytał. - Spędziłem tam najszczęśliwsze chwile mojego dzieciństwa… Każdego lata jeździłem tam z mamą - Lekko pocałował Hermionę. - Możemy stworzyć własne wspomnienia.

- Żadnych fajerwerków - powiedziała Hermiona. - Albo tancerzy. Albo jachtów.

- Zdecydowanie nie.

Hermiona położyła dłoń na jego policzku. 

- Chciałabym pójść - szepnęła.

Draco pochylił głowę i pocałował ją, przyciskając ją do szafki. Zanim weszli do Wielkiej Sali, śniadanie niemal dobiegło końca. Ich wejście wywołało wiele szeptów, a kiedy oboje podeszli do stołu Gryffindoru, szmery w sali przybrały na sile. Harry siedział sam na drugim końcu, gwałtownie rozrywając bułkę. Sądząc po wyrazie jego twarzy, nic dziwnego, że nikt nie siedział obok niego. Hermiona i Draco usiedli naprzeciwko asystenta aurora i zaczęli posiłek.

- Kurwa, nienawidzę Ślizgonów - oznajmił Harry z plamami złości na policzkach.

- W porządku, Harry - powiedziała Hermiona, nakładając bułeczkę na własny talerz. - Naprawdę.

- To nie jest w porządku - warknął Harry. - Gady wijące się po szkole, szukające czarownic, które odkupią ich żałosne nazwiska...

Twarz Draco pociemniała. 

- Mam nadzieję, że nie sugerujesz…

- Godryku, nie - powiedział Harry. - Kiedy Prorok dowie się o was, cały czarodziejski świat oszaleje. Załatw sobie ochroniarza, Malfoy.

Hermiona wzięła Draco za rękę. 

- Będzie dobrze - powiedziała. - Pomożesz, prawda, Harry? Harry?

Ale uwaga Harry'ego przeniosła się na drzwi Wielkiej Sali. Podążając za jego spojrzeniem, Hermiona zobaczyła, że ​​Ginny opuszcza salę z Neville'em. Przeniosła oczy na stół Slytherinu i zauważyła, że ​​Blaise również przygląda się Rudej.

- Blaise się nie podda, prawda? - Hermiona zapytała Draco.

Ślizgon potrząsnął głową. 

- Jest przekonany, że Ginevra „ucieka od swoich uczuć”.

Harry spojrzał na Draco. 

- A tak w ogóle, jakie plany wobec niej ma ten drań? Inny schemat małżeństwa? Gdzie jest polityczny zysk Zabiniego? Ginny jest zdrajczynią krwi dla jednej strony czarodziejskiego społeczeństwa i kolejną czystokrwistą dla drugiej.

Draco odpowiedział szyderczo. 

- Spory drobiazg, prawda Potter? Po prostu tego nie widzisz. Ginevra jest bohaterką wojenną. Piękna, potężna, efektowna, zdolna zapewnić dziedziców czystej krwi. Słynna sama w sobie. Do diabła, jest przecież też sportowcem, ponieważ została zwerbowana przez Harpie, z tego co słyszałem. Blaise oczywiście zaryzykowałby, nie wiedząc co z niej do końca wyrośnie, ale wczesne małżeństwo oznacza szansę na ukształtowanie jej dla Zabiniego, którego rzeczywiście pragnie.

Harry odstawił szklankę. 

- To - warknął. - Jest najbardziej obrzydliwą rzeczą, jaką kiedykolwiek słyszałem, a musiałem słuchać popieprzonych planów Notta dotyczących Hermiony. Ginny nie jest czymś, co można kształtować i kontrolować. - Wskazał widelcem na blondyna. - A Malfoy, jeśli przez chwilę pomyślisz, że możesz kontrolować…

Draco uśmiechnął się złośliwie. 

- W przeciwieństwie do Blaise'a i Theo, oraz dodając Łasica i twoje skromne “ja”, nie byłbym taki głupi.

- Jak śmiesz porównywać mnie z tymi…

- Oczywiście! - Hermiona nagle krzyknęła. - Byłam taka głupia!

- W porządku - powiedział wielkodusznie Draco, biorąc ją za rękę. - Wybaczam ci umawianie się z Theo.

- Co? Nie. - Hermiona przestała słuchać rozmowy, kiedy Harry wspomniał o scenie w biurze McGonagall. A potem coś, co powiedział Draco…

Wyciągnęła rękę z dłoni Draco i skoczyła na równe nogi. 

- Zostańcie tu oboje. Zostańcie tutaj i… uh… pokłóćcie się jeszcze trochę.

- Nie mogę tu siedzieć z Potterem. Mam zajecia. - Posłał Harry'emu cienki uśmiech - I mam Starożytne Runy.

Harry spojrzał gniewnie, ale Hermiona tylko parsknęła niecierpliwie. 

- Po prostu zostańcie tutaj, oboje. - Odskoczyła od stołu, by spotkać się z Leilą przy drzwiach.

- Leila, masz teraz okienko między lekcjami, prawda? - zapytała. Słyszała, jak prefekci narzekali, że pierwszoroczniacy ze Slytherinu powodują regularne kłopoty w piątkowe poranki.

- Tak, panno Granger - powiedziała spokojnie dziewczyna. - Mam bardzo interesujące plany na następną godzinę.

Hermiona celowo nie zapytała. Prawdopodobne jest, że nie ma żadnych planów. 

- Cóż, Leila, chciałbym cię prosić, żebyś zamiast tego zrobiła dla mnie coś interesującego, o ile możesz zachować dyskrecję.

- Jestem dość dyskretna - powiedziała Leila. - Z pewnością bardziej dyskretna niż ty i pan Malfoy.

Hermiona nie mogła się nie zgodzić, więc po prostu wyprowadziła dziewczynę z Wielkiej Sali. 

- W porządku. Oto pierwsza rzecz, którą musisz zrobić… 

_____

W NASTĘPNYM ROZDZIALE: Harry kłóci się z Hermioną. Leila aprobuje Draco. I tak, tajemnica zostaje rozwiązana.

_____

Tak jak i Camille - mnie też dopadło jakieś choróbsko. Przyszła jesień - przyszło i pierwsze przeziębienie :( Idę leżakować w łóżeczku z herbatką, może to mi pomoże :(

Spojler jest taki, że będzie aresztowanko i wielka drama ;)