The Gloriana Set - Rozdział 43: Grając w obronie

października 08, 2020

The Gloriana Set - Rozdział 43: Grając w obronie

Rozdział 43: Grając w obronie

Hermiona nie mogła winić Draco za to, że był trochę gburowaty po ich długiej przejażdżce powozem z Hagridem, Trelawney i trzema hydrami. Hagrid poinstruował testrale, aby chodziły powoli, aby „nie rozjuszyć dzieci”. Hermiona siedziała pomiędzy Draco i Trelawney, ta ostatnia z przerażeniem patrzyła na to, co się dzieje dookoła niej i ciężko było powiedzieć, co bardziej ją przestraszyło: ziejące ogniem potwory czy były Śmierciożerca.

Po trzecim lub czwartym jęku przerażenia Trelawney, Draco westchnął i objął Hermionę ramieniem, na co pozwoliła, uznając, że to tylko poprawi jego nastrój, a nawet jeśli Trelawney zauważy, to nie uwierzy, a jeśli uwierzy, to mało kto by jej uwierzył. Poza tym to był długi dzień i miło było oprzeć się o jego luksusowy płaszcz, wdychać tę drogą wodę kolońską i zamknąć oczy. Poczuła, jak Draco również się rozluźnia i prawie zasnęła, gdy powóz zatrzymał się przy wejściu do zamku. Draco zdjął ramię i wyszedł, odwracając się, by pomóc jej zejść. Wyciągnął nawet rękę w rękawiczce do Trelawney, która przyjęła ją z drżeniem, a następnie rzuciła się w stronę zamku, łopocząc swoimi szalikami. Hagrid ponownie podziękował Hermionie i pożegnał Draco jowialnym klepnięciem w plecy, po czym odszedł w stronę błoń ze swoimi hydrami.

- Musimy porozmawiać - powiedziała Hermiona do Draco, gdy weszli do zamku. - Prywatnie.

- Z pewnością tak. - Draco rozejrzał się po holu wejściowym, potajemnie pocierając ramię. - Dlaczego nie…

- Dray-co - zawołał trzepoczący głos. Astoria, ubrana w strój do quidditcha, stała ze swoim zespołem przy szafce z Klepsydrą Slytherinu. Ślizgoni przeszli przez hol wejściowy w ich kierunku, praktycznie w szyku, a Hermiona widziała diamentowy naszyjnik otaczający okrągły kołnierz koszulki Astorii. Astoria kołysała się do Draco z miotłą w dłoni, a drużyna zatrzymała się kilka stóp dalej. Z pewnością byli dobrze wyszkoleni. - Mamy trening, kochanie - gruchała.

- Moja droga. - Na to wyrażenie Hermiona uniosła brew. - Zaraz przyjdę - powiedział Draco, znudzony.

- Potrzebujemy tego treningu, Draco. - Cień ostrości wkradł się w głos Astorii, a ona w ogóle nie przeciągnęła jego imienia. - Gramy z Hufflepuffem w niedzielę.

Draco uśmiechnął się złośliwie. 

- Jeśli gramy z Puchonami, to wątpię, czy musimy w ogóle ćwiczyć.

Niebieskie oczy skierowały się na Hermionę. 

- Graaaaanger. Masz już dość Teodora? Wy dwoje wyglądaliście dość przytulnie kilka dni temu, przytulając się w jego sypialni… - Wygięła usta. - Na wpół rozebrani.

Hermiona prawie nie słuchała. Zdejmowała rękawiczki i szacowała wzrost Astorii - około 177 centymetrów, jak się domyśliła, około 13 centymetrów wyższa od niej. Hermiona skinęła głową z satysfakcją, po czym skupiła się na zadowolonej z siebie twarzy Astorii i nagłym grymasie Draco. 

- Co?

- Zechciałabyś to powtórzyć, Astoria? - zapytał Draco. - Obawiam się, że będziesz musiała powiedzieć coś ciekawszego, aby zwrócić uwagę Hermiony.

Oczy Astorii zwęziły się. 

- Mamy boisko do szóstej - warknęła i pchnęła frontowe drzwi zamku, a jej drużyna ruszyła za nią.

- Tędy - powiedział krótko Draco, zrzucając płaszcz i kierując się w stronę korytarza Wróżbiarstwa. Hermiona poszła za nim do bardzo znajomej wnęki za Everardem Złym. Niezwykły gobelin, naprawdę, mogłaby przysiąc, że macki czarodzieja poruszały się lekko…

- Jeśli zechcesz, proszę - powiedział Draco, odgarniając gobelin.

Hermiona zawahała się. 

- Właściwie to wolałabym…

- Wiem, że prawdopodobnie znasz to miejsce - powiedział Draco, lekko zginając wargę. - Niemniej byłbym wdzięczny, gdybyś uznała, że możesz do niego wejść.

Hermiona zamrugała na niego. Nie wyglądał na rozgniewanego, ale jeśli gramatyka formalna była jakąś wskazówką, coś go zdenerwowało. Weszła do wnęki, usiłując sobie przypomnieć, co powiedziała Astoria. Musiała zwracać większą uwagę na rozmowy, nawet jeśli brzmiały głupio.

Draco podążył za nią, natychmiast dominując w małej przestrzeni. Hermiona znalazła się plecami do kamiennej ściany, a Ślizgon blokował gobelin. Witraż w spiczastym suficie przechwytywał światło z korytarza Wróżbiarstwa, rzucając czerwono-białe wzory na podłogę. Hermiona rozpięła krótki płaszcz, czując nagłe ciepło.

- Równie satysfakcjonujące, jak to, że rozmawiałaś z Theo - mówił Draco. - Chciałbym wiedzieć, dlaczego poczułaś potrzebę przeprowadzenia tej rozmowy w jego sypialni.

Hermiona była rozczarowana. To była dokładnie ta sama struktura zdań, której użył Theo, pytając o Pratta. Czekaj, jak to się stało, że Draco… chaotyczne słowa, które usłyszała, nagle ułożyły się w całość. Astoria. Ta suka.

Westchnęła. 

- Ponieważ hydry zostały zatrzymane w Londynie. - Draco uniósł brwi, cicho zachęcając ją, by kontynuowała. - Hagrid używał robaków świętojańskich  na poniedziałkowych zajęciach z opieki nad magicznymi stworzeniami, a Theo odszedł, bo były nudne, został złapany przez Erniego i uwięziony w swojej sypialni.

- I w jakiś sposób zostałaś na wpół rozebrana - powiedział Draco tym miękkim, ślizgońskim tonem.

- Nie ja. To Theo był na wpół rozebrany. To niewiele pomogło. Cóż, jego koszula była rozpięta. Draco, to wszystko. Gapiliśmy się na siebie i weszła Astoria, a Theo zaszydził z niej. To wszystko.

Draco skinął głową, zgadzając się, a Hermiona ponownie zamrugała, zaskoczona. Sądziła, że ​​będzie bardziej zły, ale Theo prawdopodobnie siedział cały czas w rozpiętej koszuli, próżna rzecz, a Draco wiedział lepiej niż ktokolwiek, jak irytująca może być Astoria.

- Bardzo dobrze - powiedział Draco, odrzucając wszelkie irytacje machnięciem ręki. - O czymś chciałabyś porozmawiać? - Mały uśmieszek wpłynął na jego usta. - To miejsce wydaje się całkiem prywatne.

Hermiona przewróciła oczami, widząc taką wyniosłość. Zawsze na jego warunkach. Tak zepsuty. Potem otrzeźwiała. 

- Chodzi o Śmierciożerców, którzy wciąż są na wolności - powiedziała.

Draco zesztywniał. 

- Powiedz mi.

- Widziałam Harry'ego w Londynie i powiedział, że aurorzy są bardzo blisko złapania grupy Śmierciożerców. - Bolała ją trochę klatka piersiowa: nie tylko ukrywała przed Harrym zniknięcia Theo, ale biegła prosto do byłego śmierciożercy z poufnymi informacjami. Harry byłby wściekły.

Oczy Draco były lodowate. 

- Jak blisko?

- Blisko. Jednak Śmierciożercy wciąż się przemieszczają - powiedziała Hermiona. - Draco, czy wiesz coś, co mogłoby pomóc Harry'emu?

Spojrzał na nią, a na jego ustach pojawiła się cienka kreska niesmaku - albo co do śmierciożerców, albo co do Harry'ego, albo obu. 

- Nie - powiedział. - Ci idioci chcą mnie zabić, a nie zwerbować. Nic nie słyszałem.

- Co wiesz o Regisie Nottcie?

Brwi Draco uniosły się. 

- Regis? On jest tutaj? Myślałem, że jest w Niemczech - westchnął. - Niewiele. Był na dość niskim poziomie. Widziałem go kiedyś na nalocie, on… - Odwrócił wzrok. - Wolę nie mówić.

Jego twarz była teraz posępna i Hermiona żałowała, że za​​pytała. Pochyliła się bliżej, patrząc mu w oczy. 

- Ta część Twojego życia się skończyła - powiedziała.

- Czy aby na pewno? - zapytał, próbując się uśmiechnąć.

- Tak - powiedziała Hermiona. - Jesteś tu ze mną, prawda?

- Jestem. - Palce Draco w rękawiczkach dotknęły jej szczęki, a jego usta musnęły jej usta. Hermiona uniosła twarz, lekko przygryzając jego pełną dolną wargę, a jej ręce splotły się na jego szyi. Draco pogłębił pocałunek i nagle nic innego nie miało znaczenia. Mogli być w Wielkiej Sali lub cholernej sypialni Theo… wszystko, co się liczyło, to usta Draco na jej ustach i dotyk ciepłej skóry na jej skórze.

Ręce Draco opuściły jej twarz, aby chwycić jej biodra, a jego usta przesunęły się do jej szyi. Dokładnie tak, jak tamtego dnia w starej klasie Zaklęć. Niemal czuła zapach kredy. Jej głowa opadła na kamień. Draco przycisnął zęby i język do jej pulsu, zamierzał zostawić ślad, chciała, żeby zostawił ślad, na samą myśl zadrżała. Jedna ręka wślizgnęła się po jej rajstopach, prosto pod jej spódnicę, wyćwiczona i zabójcza, podczas gdy druga wślizgnęła się pod jej koszulę, znajdując nagą skórę, a jego czarne rękawiczki w jakiś sposób sprawiały, że były jeszcze gorętsze, w jakiś sposób niebezpieczne, uwięzienie pod ścianą przez tego ciemnego Ślizgona. Teraz szepczącego niezrozumiałe słowa pod jej szyją.

Przycisnął jeszcze bliżej, jedną ręką szarpiąc jej rajstopy. Hermiona jęknęła głośno i na ten dźwięk Draco wyrwał się z westchnieniem. Twarz miał zarumienioną, biało-blond włosy opadały mu na oczy.

- Merlinie - wydyszał. - Mógłbym ...

Hermiona bardzo chciała, żeby skończył to zdanie, ale Draco zamiast tego cofnął się i podniósł płaszcz z podłogi.

- Powinienem iść poćwiczyć - powiedział, przeczesując ręką włosy. - Astoria pójdzie do dyrektorki, jeśli mnie tam nie będzie, a ja staram się pozostać po dobrej stronie w oczach McGonagall.

Hermiona zmarszczyła brwi. Jej zdaniem spędzanie czasu w alkowie z Draco było o wiele ważniejsze niż pieprzony quidditch, ale wtedy Hermiona pomyślała, że ​​prawie wszystko jest ważniejsze niż quidditch. Była także zirytowana, widząc, że Draco znów był nieskazitelny, podczas gdy jej koszula była pomięta, a włosy prawdopodobnie były niesamowicie rozczochrane.

- Powodzenia w przekonywaniu McGonagall - powiedziała, bezskutecznie szarpiąc swoje ubranie.

- Och z pewnością. Jestem doskonałym wzorem do naśladowania, nie słyszałaś? - Odtrącając jej ręce, Draco wygładził jej koszulę i płaszcz w kilka sekund. - W przeciwieństwie do pewnej gryfońskiej syreny, która dusi idiotycznych pałkarzy, a następnie uwodzi ich swoimi apodyktycznymi sposobami.

Pocałował ją lekko. 

- Tak, pokręcona Hermiono - mruknął. - Czekam na to z niecierpliwością. - Mrugnął do niej i wymknął się z wnęki.

***

Ernie złapał ją, zanim jeszcze opuściła korytarz Wróżbiarstwa, a Hermiona zerknęła w dół, aby upewnić się, że jej koszula jest w porządku. Była… Draco nawet poprawił jej krawat.

- Hermiono! Tak się cieszę, że cię znalazłem! - Prefekt Naczelny rozpromienił się. - Mamy dziś w nocy nadzwyczajne spotkanie prefektów w związku z urodzinami Dumbledore'a! - Urodziny zmarłego dyrektora w przyszłym tygodniu były teraz świętem obowiązkowym, ustalonym przez Ministerstwo i tego dnia nie było żadnych zajęć.

Spojrzała na Erniego z pewnym żalem. Kto wie, jakie szalone plany wymyślą bez niej. 

- Przepraszam - powiedziała Hermiona. - Jestem dziś zajęta. - W każdym razie miała nadzieję, że tak jest.

Uszy Erniego praktycznie opadły z rozczarowania. 

- Planujemy wielkie wydarzenie na rzecz jedności między Domami - powiedział. - Naprawdę przydałoby nam się Twoje zdanie.

Hermiona była zaintrygowana. Być może prefekci mogliby zrobić specjalny projekt akademicki, tworząc grupy studentów ze wszystkich czterech domów. Edukacyjne i jednoczące. 

- Spiszę kilka pomysłów przed kolacją. - Obiecała, a Ernie został uspokojony.

Opuściła Prefekta Naczelnego i weszła po schodach do Wieży Gryffindoru, zatrzymując się od czasu do czasu, by zanotować pomysły na temat możliwych projektów urodzinowych. Po powrocie do pokoju wspólnego Gryffindoru zjadła kilka ciastek ze stolika i wypiła kubek gorącej czekolady. Chciała zwinąć się w kłębek na sofie przy ładnym, trzaskającym kominku i zdrzemnąć do kolacji, ale niektóre rzeczy nie mogły czekać. Zamiast tego udała się do swojej sypialni, gdzie zrzuciła płaszcz i różową torebkę, a z kufra wygrzebała Mapę Huncwotów. Wciąż musiała ostrzec Theo przed śmierciożercami i miała tylko nadzieję, że nie ma go w jego sypialni.

Nie był, dzięki Godrykowi. Theo chodził po klasie na trzecim piętrze, jego maleńkie kroki pojawiały się i znikały. Twarz Hermiony była gorąca, gdy naruszała jego prywatność - na pewno nie chciałby z nią teraz rozmawiać - ale musiał wiedzieć.

Podeszła do klasy, kończąc swoje ostatnie ciastko, ale drzwi okazały się być zamknięte. Hermiona z łatwością otworzyła zamek i wślizgnęła się do środka. Od razu pożałowała, że ​​to zrobiła.

Theo siedział na krześle nauczyciela z jedną z jego byłych partnerek eliksirów okrakiem na jego kolanach, a jego szerokie dłonie praktycznie zakrywały w całości jej smukłe plecy. Para odwróciła głowy, by zobaczyć Hermionę, która natychmiast zakryła oczy dłońmi.

- Przepraszam! - pisnęła. - Och, Merlinie, tak bardzo przepraszam! - Próbowała wyjść z pokoju z zasłoniętymi ręką oczami i wpadła na biurko, przewracając je z głośnym trzaskiem. Dlaczego nie sprawdziła ponownie mapy przed wejściem? Dlaczego otworzyła drzwi? Kiedy nauczyłaby się nie wpadać w takie sytuacje jak szalony buchorożec...

Stopy Hermiony ślizgały się po kamiennej podłodze, zmuszając ją do otwarcia oczu lub upadku. Po omacku ​​szukała oparcia krzesła, żeby się uspokoić, starając się nie patrzeć, ale Theo i dziewczyna stali teraz, zarówno słusznie wściekli, jak i w pełni ubrani, dzięki Godrykowi.

- Przepraszam - bełkotnęła. - Chciałam z tobą porozmawiać, Theo, ale to może poczekać…

- Wiedziałaś, że tu jestem? - warknął Theo.

- Nie możesz go odzyskać, - Zadrwiła dziewczyna, najwyraźniej była to kolejna mała Astoria w trakcie tworzenia. Hermiona pociągnęła nosem. Theo stać było na coś lepszego.

- Wystarczy, Belindo - powiedział chłodno Theo.

- Sam tak powiedziałeś, Theo. Powiedziałeś, że była wielką suką…

- Wynoś się, Belindo - powiedział Theo, a jego twarz była teraz jeszcze bardziej czerwona.

- Ale ja nawet nie…

- Jesteś obrzydliwą małą łajdaczką, a ja byłem głupcem, że się tu z tobą spotkałem - warknął Theo. - Wyjdź.

- Nie jesteś lepszy, Theo - powiedziała Hermiona, krzyżując ramiona. - Wiesz, co jest obrzydliwe? Spotkanie z dziewczyną w pustej klasie, pozwolenie jej ocierać się o ciebie, a potem warczenie na nią za to, że powiedziała prawdę i nazywanie jej dziwką.

- Widzisz? Suko - powiedziała. Theo podszedł do dziewczyny, jego twarz była pokryta wściekłością, a Belinda pisnęła i wybiegła za drzwi.

Twarz Hermiony była rozpalona do czerwoności. 

- Przepraszam, że tu wtargnęłam - powiedziała, opuszczając ramiona. - Ale musiałam z Tobą porozmawiać, myślałam, że jesteś sam.

- Te drzwi były zamknięte - Theo nadal wyglądał na wściekłego, a jego koszula była rozpięta.

- Myślałam, że po prostu nie chcesz, aby Ci przeszkadzano - powiedziała cichym głosem.

- Słodki Salazarze! - Theo przewrócił oczami. - Tak, nie chciałem, żeby mi przeszkadzano! Taki jest cel montowania zasranych zamków w drzwiach!

Hermiona tylko skinęła głową, czując się strasznie głupio. Belinda prawdopodobnie pobiegłaby prosto do Draco i powiedziała mu, że Hermiona jest w klasie z na wpół rozebranym Theo, a potem znowu będzie musiała uporać się z lodowatą gramatyką Malfoya.

- Więc o co chodzi, Hermiono? - Theo wydał się nagle zmęczony, a zmarszczki wokół jego ust wyglądały na głębsze. - Co jest takiego ważnego, że musisz mnie ścigać i przedzierać się przez drzwi, żeby mnie znaleźć?

- Twój wujek - powiedziała Hermiona.

Theo zamrugał. 

- Mój wujek? Który wujek?

- Regis - powiedziała Hermiona, obserwując go uważnie. Twarz Theo była teraz zupełnie pusta, a przebywała w pobliżu wystarczająco wielu Ślizgonów, by wiedzieć, co to znaczy.

- W Wielkiej Brytanii widziano Regisa Notta - ciągnęła, z rękami splecionymi za plecami, jakby recytowała lekcję. - Został zauważony w komórce Śmierciożerców.

Twarz Theo się nie zmieniła. 

- A co to może mieć wspólnego ze mną? - wycedził.

- Ta sowa, którą otrzymałeś, była od…

- Ta wiadomość - powiedział Theo, zbliżając się. - To moja sprawa. Nie miałaś prawa wiedzieć o tym w noc Halloween, a na pewno nie masz prawa nic wiedzieć teraz.

Hermiona zesztywniała. 

- Theo… - zaczęła.

- Zamierzasz powiedzieć McGonagall? - Theo ciągnął swoim miękkim, niebezpiecznym głosem. - Jesteś tu, aby zmusić mnie do udzielenia informacji i powiedzieć Aurorom? A przynajmniej Harry'emu Potterowi?

- Nie, Theo - powiedziała. - Jestem tutaj, aby cię ostrzec. - Brwi Theo uniosły się. - Harry radzi, żebyś nie opuszczał zamku. Błagam cię, Theo, zostań tutaj. Nie rób nic podejrzanego. Aurorzy złapaliby cię w jednej chwili.

Zielone oczy Theo zwęziły się. 

- Powiedziałaś Aurorom o tej sowie? - Hermiona potrząsnęła głową, a on wyglądał na zaskoczonego.

- Nie zrobię tego - powiedziała Hermiona. - Ale jeśli zobaczę, że opuściłeś zamek…

- Grozisz mi, Hermiono?

- Chronię cię, idioto - warknęła Hermiona. - A może to ja jestem idiotką, bo nie powiedziałam Harry'emu wszystkiego. Okłamałam dla Ciebie mojego najlepszego przyjaciela!

Usta Theo wykrzywiły się. 

- Nie potrzebuję Twojej ochrony. Zachowaj swoje duszące uwagi dla Draco. Może lubić, gdy się mu dokucza, matkuje i rozkazuje, ale ja nie.

Hermiona rozpaliła się, ale nie chciała pokazać, jak zraniły ją jego słowa. Ron wielokrotnie oskarżał ją o to samo przez lata. Czy Draco myśli, że…

- Przykro mi, że tak się czujesz - powiedziała, zaciskając pięści. Siłą woli powstrzymała dolną wargę przed drżeniem. - Pomyślałam, że powinieneś wiedzieć.

Theo tylko spojrzał na nią, jego twarz znów była pusta.

Wzięła głęboki oddech. 

- Mówisz, że chcesz przywrócić wartość swojego nazwiska, Theo - ciągnęła, a jej głos stał się silniejszy. - Cóż, słowa tego nie zrobią. Zdjęcia w gazecie również tego nie zrobią. Zrobią to tylko działania. Proszę tylko o rozważenie tych działań.

Hermiona odwróciła się i wyszła z pokoju, mijając słabe światła pochodni w korytarzu na trzecim piętrze. Jej tempo rosło, aż praktycznie biegła z powrotem do Wieży Gryffindoru. „Wiśniowe Kulki” - powiedziała Grubej Damie i przeszła przez dziurę za portretem, ignorując pytania egzaminacyjne, które współlokatorzy zadawali jej, gdy ich mijała.

Nie zatrzymała się, dopóki nie dotarła do sypialni i rzuciła się na łóżko. 

- Zdobyczna suka… dławiąca uwagi… rozkazy… - Hermiona wybuchnęła płaczem, na ślepo ściskając Krzywołapa, który wskoczył na łóżko obok niej. To nie była prawda. Nie była. Po prostu była zmęczona. To był długi dzień, ze śmiercionośnymi potworami, Ślizgonami i wieściami o śmierciożercach i wszystkim innym.

Hermiona nie zeszła na kolację. Powiedziała Ginny, że nie czuje się dobrze i nie, nie chce talerza z kuchni. Szła wcześnie spać. Po kolacji Ginny udała się na spotkanie SMUT (tak, naprawdę kierowała grupą naukową do OWUTEMÓW), a potem planowała spotkać się z Blaisem.

- Co mam powiedzieć Malfoyowi? - zapytała Ginny, siadając na łóżku i głaszcząc włosy Hermiony.

- Czuję się dobrze, tylko jestem trochę zmęczona - powiedziała Hermiona. - Powiedz mu, żeby się nie martwił, i że zobaczymy się jutro.

- Czy pokłóciliście się? - zapytała Ginny. - Neville powiedział, że Malfoy był dość ostry i szorstki wobec Hagrida, chociaż nie mogę go za to winić. Hydry, Hermiono? Poważnie?

- Nie, Draco był… cudowny - Hermiona nie mogła powstrzymać uśmiechu. - Proszę, nie pozwól mu myśleć, że jestem na niego zła.

- Będzie chciał z tobą porozmawiać - nalegała Ginny. - Prawdopodobnie znowu szturmuje wieżę.

- Wiem. Po prostu nie mogę nikogo dziś zobaczyć.

- Hermiona - Ginny wzięła ją za obie ręce. - Co się stało? Czy to była Astoria?

Hermiona potrząsnęła głową. 

- Wszystko w porządku. Proszę, Ginny, nie chcę o tym rozmawiać. Tutaj. - Przekazała jej swoją listę pomysłów na urodziny Dumbledore'a. - To dla Erniego. Oznaczyłam kilka działań dla każdego pomysłu.

Ginny niechętnie skinęła głową i wyszła z pokoju. Hermiona przebrała się w piżamę w pingwiny i wczołgała się do łóżka, zdeterminowana, by zasnąć. Matka zawsze mówiła, że rano wszystko jest lepsze. Słońce znowu wzejdzie i być może słowa wypowiedziane w gniewie stracą swoją moc w świetle dnia.

_____

W NASTĘPNYM ROZDZIALE: Ginny jest rozczarowana.

_____

Laseczki na wattpadzie wykazały się fajną aktywnością, zatem rozdział jest o północy ;)

Wiecie, piszę to wszystko za podłodze swojej łazienki z folią aluminiową na łbie, bo naszło mnie z siostrą na rozjaśnianie włosów w środku nocy w rytm mashupu Rockstar i Hey Ya! XD

Ale rozdział musi być, także wiecie, siedzę w tym gównem na łbie na dywaniku i ogarniam rozdział XD Tak, rozjaśniam pół głowy od dołu. Tak, będę wyglądać jak Narcyza Malfoy. Tak, jestem pewna, że rozjaśnianie włosów po hennie do rudego to dobry pomysł XD

Trzymajcie kciuki za mnie i moją nieszczęsną duszę, kocham was!

Spojler alert!

1. Draco oszalał. 2. Wielkie dramione. 3. Hermiona dostaje prezent. 4. Nie ma Theo! 5. Ale jest Ginny.