The Gloriana Set - Rozdział 8: Fiducia

września 08, 2020

The Gloriana Set - Rozdział 8: Fiducia

 

— Dzisiaj — zaczął Slughorn — zaczniemy warzyć eliksir Fiducia*.

Puls Hermiony przyspieszył. W końcu coś ciekawego.

— Czy ktoś może mi powiedzieć, jaki jest główny efekt działania Fiducii? — zapytał profesor.

— Zaufanie — wycedził Malfoy. — Po spożyciu eliksir sprawia, że osoba ufa każdemu, kogo spotka.

Hermiona spojrzała na niego z wściekłością, opuszczając rękę.

— Tak, dziesięć punktów dla Slytherinu — oznajmił Slughorn. — I z tej właśnie racji Fiducia jest klasyfikowana przez Ministerstwo Magii jako oficjalnie kontrolowana substancja, na równi z Veritaserum, czyli miksturą zmuszającą ludzi do mówienia prawdy. To również doskonałe wprowadzenie do eliksirów warzonych na czas. Czy ktoś może zdefiniować, czym jest eliksir zaparzany na czas? 

— To mikstura warzona według ściśle określonego harmonogramu — wyrecytowała gładko Hermiona, rezygnując z podnoszenia ręki. — Nie wystarczy tylko dodanie składników we właściwej kolejności, ponieważ znacznie istotniejsze jest, by dokonywać tego w określonych momentach.

— Bardzo dobrze, dziesięć punktów dla Gryffindoru. — Slughorn machnął różdżką i na tablicy pojawiła się lista składników. — Warzenie skutecznego eliksiru Fiducia wymaga praktyki i wyjątkowej pracy zespołowej, więc nie oczekuję, że ktokolwiek z was odniesie sukces za pierwszym razem. Dzisiaj zrobimy kilka szybkich prób, aby zapoznać się z przepisem, zanim spróbujemy uwarzyć go w następnym tygodniu.

Slughorn spojrzał na uczniów i zmarszczył brwi.

— Nie powinienem mówić tego uczniom na tak zaawansowanym poziomie, ale dla formalności przypominam, że każdy kto zostanie nakryty na posiadaniu eliksiru Fiducia poza zajęciami, zostanie surowo ukarany. To bardzo potężna magia. Kto może powiedzieć dlaczego…

— Ponieważ takie zaufanie nie jest zdobyte — wtrąciła Hermiona. Slughorn wyglądał na poirytowanego. Masz za swoje, pomyślała. Właśnie dlatego powinniśmy się zgłaszać. — Ta magia tworzy coś, czego w rzeczywistości nie ma, ponieważ na prawdziwe zaufanie trzeba sobie zapracować.

— To śmieszne — sprzeciwił się Malfoy. — Jest wielu głupców, którzy zaufaliby komukolwiek bez pomocy jakiegośtam eliksiru.

Hermiona wzruszyła ramionami.

— Ktoś stworzył to zaufanie, nawet jeśli nie jest jego odbiorcą. Zaufanie wciąż musi zostać zdobyte.

— A to zaufanie można stracić — powiedział ponuro.

— I znowu odzyskać. 

— To byłoby jeszcze trudniejsze — powiedział.

— Tak, tak, to bardzo złożony temat, jak i cały eliksir! — huknął Slughorn. — I teraz widzicie, dlaczego jego przygotowanie i posiadanie jest ściśle kontrolowane. Czas zacząć!

— Co to było, do cholery? — Ron zapytał chrapliwie Hermionę, gdy Malfoy i Lavender poszli po składniki.

— Nie wiem, o co ci chodzi — odpowiedziała, zdejmując zegarek i przyklejając go do pobliskiej ściany. Wyjęła z kieszeni szaty gumkę do włosów i upięła loki w luźny kok.

— Ty i on. — Ron niewyraźnie machnął rękami. — Rozmawialiście.

— Dyskutowaliśmy na temat zajęć, Ronaldzie. — Hermiona wlała do kociołka kubek wody deszczowej i rozpaliła ogień. — Lavender codziennie rozmawia z Malfoyem, dlaczego jej się nie czepiasz?

— Hermiono — mruknął Ron, ściszając głos. — Dlaczego próbujesz trzymać ją z dala od Malfoya?

Spojrzała na niego.

— Naprawdę muszę ci to wyjaśniać? Ten facet to jeden wielki kłopot. Oczywiście, że powinna trzymać się z dala od Malfoya! Wszyscy powinni trzymać się z dala od Malfoya!

Cholera, naprawdę nie miała tego na myśli. Spojrzała z powrotem na swój kociołek i oczywiście on już tam był. Trzymał tacę z butelkami, przeszywając ją lodowatym wzrokiem. 

— Malfoy, ja…

— Krok pierwszy, Granger — powiedział krótko.

— Malfoy, ja…

— Krok… pierwszy — warknął przez zaciśnięte zęby.

— Co się dzieje? — zapytała Lavender, podchodząc z własną tacą. — Draco, wyglądasz na trochę spiętego, czy ona ci przeszkadza…

— Krok pierwszy — powtórzyła ostro Hermiona. — Trzy łyżeczki ropy z czyrakobulwy na mój znak, trzy, dwa, jeden…

Malfoy wrzucił ropę i skinął głową. Hermiona zaczęła odliczać od trzydziestu, gdy on szybko ważył jaja bahanki i przekładał je na mały talerz.

— Cztery, trzy, dwa, jeden… Teraz — powiedziała, a Malfoy zsypał zawartość talerza do kociołka. — Zamieszaj trzy razy w ciągu… Pięć, cztery…

Eliksir był szalenie zawiły, jednak jego złożoność koiła nerwy i Hermiony, i Malfoya. Przepis sprawiał, że warzenie eliksiru wielosokowego wyglądało przy nim niczym mieszanie lemoniady. Nie było miejsca na przerwy w koncentracji, więc szybko wpadli w jednostajny rytm, przy którym bez słowa wiedzieli, czego teraz potrzebuje drugie z nich.

Siedzący po drugiej stronie stołu Ron i Lavender dość wcześnie wpadli w kłopoty. Lavender wciąż dodawała niewłaściwe składniki i przypadkiem opryskiwała się ropą z bulionu. Ron nieustannie mylił czas i pod koniec wykrzykiwał tylko przypadkowe liczby. Para trzy razy musiała wyrzucić zawartość kociołka i zacząć od nowa, a ich wysiłki szybko przerodziły się w sprzeczkę o przepis i walkę o łyżkę.

Aby pozostać skupionym pośród chaosu, jaki opanował drugi koniec stołu, Hermiona i Malfoy pochylili głowy bliżej siebie. Dotarli do tej części procesu warzenia, która wymagała jednoczesnego dodawania składników, co mogło być naprawdę skomplikowane. Hermiona musiała liczyć i jednocześnie dodawać porcje węgorzy i liści rdestu, podczas gdy Malfoy również miał w pełni zajęte ręce, utrzymując porządek w składnikach, jednocześnie wlewając zawartości fiolek do kotła w regularnych odstępach czasu. Momentami Hermiona odnosiła wrażenie, że nawet oddychają synchronicznie, a jej serce zaczynało bić szybciej. Znajdował się tak blisko.

Poczuła ulgę, kiedy rozpoczęli zsynchronizowane mieszanie – przy użyciu dwóch łyżek było to trochę zagmatwane, ale wciąż łatwiejsze niż dodawanie składników. Hermiona odchyliła głowę do tyłu i spojrzała na Malfoya z uśmiechem. Jego usta również wygięły się lekko. Hermiona zamrugała i prawie upuściła łyżkę, jednak zanim to się stało, ścisnęła ją mocniej, próbując odpowiedzieć mu spojrzeniem: „Nie miałam tego na myśli”. Uśmiech Malfoya zbladł, ale wyraz jego twarzy wydawał się mniej nieubłagany niż wcześniej.

— Ostatni składnik — powiedziała, a chłopak skinął głową. Zmieszał krew smoka i śluz gumochłona w małej fiolce, po czym podał ją Hermionie. — Ja? — zapytała. Niemal niezauważalnie skinął głową.

Spojrzała na wskazówkę sekundową na zegarku, odliczając „Trzy… dwa… jeden…”, po czym wlała zawartość fiolki do kociołka.

I kompletnie nic się nie stało. Hermiona i Malfoy spojrzeli na miksturę, a potem na siebie. Oboje oniemiali. Twarz Malfoya pociemniała, a policzki Hermiony rozgrzały rumieńce. Czyżby cała ich ciężka praca okazała się daremna…

— Poczekajcie — powiedział cicho Slughorn. Stał obok ich stołu, trzymając swój ogromny, magiczny zegarek kieszonkowy, a cała klasa milczała, obserwując wszystko bacznie. — Poczekajcie. 

Płyn w kociołku zaczął wirować, mieniąc się na zielono i różowo, niczym zmieszana i wściekła mikstura Auramatis. Nagle na powierzchni pojawił się zawiły wzór przypominający brokatową zasłonę. Powierzchnia eliksiru znieruchomiała.

— Świetna robota — oznajmił Slughorn. — Teraz go przetestujemy.

— W jaki sposób? — zapytał Malfoy.

— Hmm… ach, panie Weasley, proszę wycelować różdżkę w pana Malfoya — powiedział z rzadko spotykanym uśmieszkiem na swojej szerokiej twarzy. Po raz pierwszy Hermiona zrozumiała, dlaczego to właśnie ten mężczyzna był opiekunem Slytherinu.

Ron prawie zatoczył się z pośpiechu, wyjmując z kieszeni różdżkę, by wycelować nią w Malfoya. Hermiona uśmiechnęła się kwaśno.

— Profesorze… — zaczęła.

— A teraz, panie Malfoy — powiedział Slughorn, nie dopuszczając jej do słowa. — Proszę, abyś położył obie ręce na stole i pozwolił panu Weasleyowi stuknąć cię różdżką w nos.

Stłumiony chichot przeszedł przez obserwujący ich tłum. Malfoy uniósł brew.

— Nie ma mowy, profesorze.

Slughorn uniósł brwi. 

— Chcesz powiedzieć, że nie ufasz panu Weasleyowi na tyle, by pozwolić mu stuknąć cię różdżką w nos?

— Gdybym mógł, to w ogóle nie ufałbym Weasleyowi, nawet bez różdżki.

— Profesorze, zamiast tego niech profesor pozwoli dotknąć Ronowi mojej twarzy — powiedziała nerwowo Hermiona. Czuła, że ktoś tu zaraz może zostać przeklęty.

— Nieadekwatny test. Pan Weasley jest twoim przyjacielem. Oczywiście, że mu ufasz.

— A więc Malfoy — powiedziała zirytowana.

— Wszystkie oznaki wskazują, że panu Malfoyowi możesz ufać nawet bardziej — odparł Slughorn.

Pomruki przeszły przez klasę, a Ron mocniej zacisnął dłoń u podstawy swojej różdżki.

— Panie Malfoy, nalegam — dodał Slughorn, a stalowa nuta wkradła się do jego głosu.

Marszcząc brwi, Malfoy zanurzył fiolkę w zielono-różowym wywarze i pociągnął szybki łyk. Hermiona przygryzła wargę. To musiał być dla niego akt sporej odwagi. Mogła się mylić, jednak nie sądziła, by chłopak komukolwiek ufał.

— Poproś o pozwolenie — nakazał Ronowi Slughorn.

— Czy… czy mogę dotknąć twojego nosa? — wydukał Ron.

Malfoy nadal marszczył brwi.

— Tak.

— Czy ufasz mu, że to zrobi? — zapytał Slughorn.

Malfoy położył dłonie na stole.

— Choć Weasley jest niekompetentny pod każdym możliwym względem, to wierzę, że tak proste zadanie uda mu się wykonać bez większych problemów.

Hermiona nie mogła powstrzymać chichotu. Fiducia zaszczepiała w ludziach zaufanie, jednak nie zmieniała ich osobowości.

Z drżeniem dłoni Ron lekko stuknął różdżką w nos Malfoya i szybko się cofnął. W całej klasie wybuchnął aplauz, chociaż nie było jasne, czy klaskali dla Rona, dla Malfoya, czy udanego eliksiru.

— Jak długo utrzymują się efekty? — zapytała Hermiona.

— Około godziny — powiedział Slughorn. Poklepał Malfoya po ramieniu. — Dobra robota. Dwadzieścia punktów dla Slytherinu. Zostaniesz tu ze mną, dopóki nie będę przekonany, że eliksir przestał działać.

Odwrócił się do reszty uczniów.

— Pan Malfoy i panna Granger osiągnęli dziś coś niezwykłego. Nigdy wcześniej nie widziałem eliksiru Fiducii uwarzonego w tak idealnej formie już za pierwszym podejściem. Pięćdziesiąt punktów więcej dla Slytherinu i pięćdziesiąt dla Gryffindoru.

Wrócił do swojego biurka i ponownie zwrócił się do klasy.

— Fiducia to nie tylko mikstura wrażliwa na upływ czasu. Jest ona również zwana miksturą okolicznościową. Jej moc zależy od okoliczności, w jakich została uwarzona. Tylko w warunkach całkowitego zaufania między warzącymi można stworzyć ją prawidłowo.

Hermiona westchnęła. Cała klasa gapiła się teraz na nią i Malfoya. Ron wykrzywił twarz w grymasie. Czyli po prostu ufam Malfoyowi jako partnerowi do eliksirów. Wielka mi rzecz.

— Koniec zajęć — ogłosił Slughorn, sygnalizując uczniom, by oczyścili stoły i pozbyli się nieudanych eliksirów.

— Draco — powiedziała Lavender, podchodząc bliżej. — Czy chciałbyś, żebym…

— Proszę iść na następne zajęcia, panno Brown — zawołał Slughorn zza swojego biurka. — Pan Malfoy nie jest teraz sobą. 

Chłopak spojrzał na niego z wdzięcznością.

— Ona też ma zajęcia — warknęła Lavender, patrząc jadowicie na Hermionę.

— Tak — potwierdziła Hermiona, sprzątając stół machnięciem różdżki. Zebrała swoje książki i przez ułamek sekundy przyglądała się Malfoyowi. Patrzył prosto przed siebie, z rękami założonymi na piersi i zaciśniętymi ustami.

— Idziesz, czy nie? — warknęła Lavender. Hermiona nie odpowiedziała, po prostu wyszła i ruszyła korytarzem w stronę sali Numerologii.

***

Ginny wręcz drżała z ekscytacji, kiedy tego wieczora dołączyła do Rona i Hermiony przy kolacji.

— Cóż, zrobiła to — powiedziała. — Ona. To. Kurwa. Zrobiła. Astoria Greengrass wręczyła nam w tym roku Puchar Quidditcha.

Hermiona zamrugała.

— O czym ty…

— Tak! — pisnęła Ginny. — Zgadnij, kim jest nowy szukający Slytherinu! Jeśli stawiałabyś na pewnego byłego śmierciożercę z kompleksem bóstwa, to byłabyś w błędzie. Gdybyś jednak postawiła na mysią szóstoklasistkę, która nie potrafi znaleźć znicza nawet z kompasem, miałabyś absolutną rację. Tak! — Ginny i Ron zbili piątkę.

— I dobrze tak tej gnidzie — powiedział rudzielec. — Pewnie nawet nie był aż tak dobry.

— Och, był genialny — odparła Ginny. — Ale zbyt plugawy dla Lady Astorii. — Ginny bez wątpienia nienawidziła młodszej z sióstr Greengrass.

Hermiona wstała.

— Muszę iść do biblioteki.

— Nie możesz! — zawył Ron. — Ginny nie była na lunchu i nie powiedzieliśmy jej, co wydarzyło się na eliksirach! Gin, dziś rano szturchnąłem Malfoya różdżką w nos, a on nie mógł nic z tym zrobić!

— No co ty! — zaśmiała się Ginny. 

— Byłem tam — wtrącił Neville. — Widziałem to. Malfoy i Hermiona przygotowali ten szalony eliksir…

— I szturchnąłem go w nos! — krzyknął Ron.

— A on ci na to pozwolił? — zapytała Ginny.

— No cóż, był taki eliksir, jak powiedziałem — wtrącił znów Neville. — Warzony, by sprawiać…

— Hej, to moja historia! — zawył Ron.

— Cóż, nie powiedziałeś nic, za wyjątkiem: „Szturchnąłem Malfoya w nos!” — narzekała Ginny.

Hermiona skorzystała z ich kłótni, aby wymknąć się z Wielkiej Sali i pobiec do lochów.

— Profesorze Slughorn? — zapytała, wsuwając głowę przez uchylone drzwi gabinetu mężczyzny.

— Panno Granger! — Slughorn szeroko rozłożył ramiona, zanim splótł dłonie na swym opasłym brzuchu. — Obawiam się, że drugiej połowy magicznego duetu już tutaj nie ma! Odmówił rzucenia mi swoją różdżką zaledwie godzinę temu, twierdząc, że jestem zbyt niezdarny, żeby ją złapać! — Uśmiechnął się do niej. — Muszę przyznać, że poczułem prawdziwą ulgę. Sądziłem, że będziemy siedzieć tu co najmniej do północy. Taka mocna mikstura!

Hermiona zdecydowała się przejść od razu do rzeczy.

— Profesorze, widziałam pana wczoraj na naborach do drużyny quidditcha Slytherinu. Czy miał okazję poznać pan już ostateczny skład?

Slughorn uniósł brwi i skinął głową. Hermiona prawie skuliła się pod jego spojrzeniem.

— Czy wybór szukającego nie wydawał się panu trochę… dziwny? — zapytała.

— Ależ skąd, moja droga — powiedział Slughorn.

— Więc uważa pan, że osoba wybrana na szukającego była… najlepsza?

Slughorn zmarszczył brwi.

— Szukający są często wybierani z powodów wykraczających poza zwykłe zdolności atletyczne, szczególnie w Slytherinie. Okoliczność taką, jak mi powiedziano, wykorzystał sam pan Malfoy.

Hermiona skinęła głową, przypominając sobie, jak ojciec Malfoya kupił mu kiedyś miejsce w drużynie. Wątpiła, by Lucjusz przysłał w tym roku nowe miotły z Azkabanu.

— Dziwię się, że opiekun domu pozwoliłby jednemu ze swoich uczniów być… tak wykluczonym — ciągnęła.

Slughorn odchylił się do tyłu z rękami ułożonymi na brzuchu i spojrzał na nią ze współczuciem. 

— Uważam, że to wzruszające, panno Granger, naprawdę, ale nie mogę przeszkadzać kapitan Greengrass w jej wyborach.

Hermiona prychnęła i skrzyżowała ramiona na piersi.

— To niesprawiedliwe.

— Naprawdę, panno Granger? Wielu uznałoby to za wyjątkowo sprawiedliwe. — Slughorn potrząsnął głową. — Nie można zmienić faktów. Pan Malfoy wyrządził tej szkole nieodwracalną krzywdę, choć ze zrozumiałych powodów. Chociaż nigdy nie odebrał nikomu życia, to ilu uczniów zostało rannych lub zabitych w wyniku jego działań? Wielu straciło w czasie wojny przyjaciół i rodzinę, w tym ty. Pan Malfoy ma prawo tu wrócić i zakończyć swoją edukację w bezpiecznym otoczeniu i nadziei, że stanie się wartościowym członkiem społeczności czarodziejów. Ja sam pokładam w nim wielkie nadzieje. Ale nie jest uprawniony do bycia szukającym w drużynie quidditcha. On sam o tym wie. Ty, moja droga, też to wiesz. 

Hermiona opuściła wzrok i ramiona. Bawiła się rękawem swojej szaty. Slughorn miał rację. Jednak nigdy nie widział, jak Malfoy ćwiczył każdego ranka…

— Ma pan rację — powiedziała, podnosząc głowę. — Przepraszam, że przeszkodziłam.

— Żaden problem, żaden problem — powiedział. — Czy aby na pewno twoje serce jest we właściwym miejscu?

Hermiona skierowała się w stronę drzwi, czując w piersi dziwny ciężar. Co ty wyprawiasz?! To tylko głupie miejsce w drużynie quidditcha…

— Och! Jeszcze jedno, panno Granger… — dodał. Hermiona odwróciła się i zobaczyła jego promienny uśmiech. — Bardzo mnie ucieszyło, że ósmoklasiści zostali zaproszeni na jutrzejszy wieczór w salonie Gryffindoru. Wpadnij wcześniej do mojego gabinetu, dobrze? Również chciałbym wnieść w to swój wkład.

Hermiona spojrzała na niego, zanim udało jej się pozbierać z szoku.

— Pan również może uczestniczyć — wydusiła.

— Ho, ho, ho! Nie sądzę, choć może innym razem. Przydałoby się ożywić stary Klub Ślimaka, co? — Mrugnął do niej niczym obłąkany, pozbawiony brody Święty Mikołaj w czarnych szatach. — Do zobaczenia jutro!

_____

*Fiducia (z włoskiego) - zaufanie