The Gloriana Set - Rozdział 34: Strach przed upadkiem

września 30, 2020

The Gloriana Set - Rozdział 34: Strach przed upadkiem

 

„Z chęcią bym się wspinał, ale boję się upadku”, powiedział sir Walter Raleigh, pisząc te słowa diamentem na oknie królowej Elżbiety I.

„Jeśli zawodzi cię serce, nie wspinaj się wcale”, brzmiała odpowiedź królowej.

_____

Hermiona lada moment spodziewała się usłyszeć zgrzyt łamanych kości, jednak wyczekiwana przez nią twarda gleba okazała się zaskakująco… miękka. Malfoy, który unosił się bezpośrednio pod Hermioną, złapał ją w ramiona, jedną ręką obejmując w talii, a drugą podtrzymując pod kolanami. 

— Mam cię — powiedział ochryple, ponownie unosząc trzonek miotły.

Chciała ukryć twarz w jego ramieniu i krzyczeć, ale Astoria niewątpliwie ich obserwowała, więc Hermiona tylko przytaknęła. Objęła ramionami szyję Malfoya, a kiedy podlecieli w górę, wzięła niepewny wdech.

Po chwili nieco poluzowała uścisk. Malfoy obrócił się na miotle, kontrolując tor lotu jedynie kolanami. Leciał wysoko nad boiskiem, trzymając Hermionę przy piersi, mijając z obojętnością marszczącą brwi Astorię i pobladłą Ginny.

— To była niebezpieczna, ohydna sztuczka, Astorio — warknął.

— To nie moja wina, że ​​Granger nie umie panować nad własną miotłą — zadrwiła Astoria.

Ręka podtrzymująca nogi Hermiony zaczęła nagle drżeć. Malfoy najwyraźniej próbował przywołać swoją różdżkę. Jego oddech przyspieszył, ale ramię wokół jej talii pozostało sztywne niczym z żelaza. 

— Nie rób tego — szepnęła. Oderwała jedną z rąk od szyi chłopaka, by położyć ją na jego drżącej dłoni. — Draco.

— Przywiązana do ziemi — wycedziła Astoria. — Ale tak zdesperowana, by latać.

Malfoy warknął ponownie, a Ginny wyciągnęła różdżkę. Hermiona puściła dłoń Malfoya, by sama również wyciągnąć różdżkę, celując nią zarówno w Ginny, jak i Astorię.

— NIE! — powiedziała ostrym, rozkazującym tonem. — Jeśli zaczniemy rzucać urokami, ktoś naprawdę skończy tu martwy.

Ginny uśmiechnęła się chłodno. 

— Nie możesz tu zostać na zawsze, Greengrass.

— Nie, Ginny — rzuciła Hermiona, patrząc prosto na Astorię. — Ona jest moja. — Astoria zbladła w panice, co szybko spróbowała zamaskować lekceważącym prychnięciem.

— Wystarczy, zabieram Hermionę z powrotem do zamku — warknął Malfoy.

— Nie ma mowy — powiedziała Astoria. — Mamy trening.

— Pieprzę twój trening — prychnął i zawrócił miotłę.

— Draco! — krzyknęła Astoria. — Jeśli opuścisz to boisko, już nigdy nie będziesz mógł zagrać w drużynie!

On jednak niezłomnie kontynuował swój kurs. 

— No to nie zagram!

— Malfoy, wszystko w porządku? — szepnęła Hermiona.

— Tak o mnie myślisz? — zapytał. — Sądzisz, że po prostu rzucę cię na ziemię i odlecę z Astorią? Jak tylko dotrzemy do zamku, zgłosimy… 

— Nie — odparła twardo. — Poradzę sobie z Greengrass. — Skrzywiła się, patrząc mu prosto w twarz. — Żadnego zgłaszania, żadnej ślizgońskiej zemsty, żadnych drobnych wypadków na zielarstwie. — Zacisnął dłoń pod jej nogami, aż poczuła rozpraszające ciepło na swoim udzie. — Zaufaj mi.

Malfoy zacisnął zęby, ale przytaknął, ponownie zmieniając tor lotu. 

— Dokąd lecimy? — zapytała.

— Nad Zakazany Las — odparł. — Pokonaj ten absurdalny strach przed lataniem, zanim się zabijesz.

Skinęła głową, wsuwając różdżkę z powrotem do kieszeni i obejmując ramionami szyję chłopaka. Jej gniew zelżał, ale nie mogła przestać drżeć.

— Hej — powiedział nagle, zatrzymując miotłę. — Wszystko w porządku — szepnął, tak jak podczas ich tańca na przyjęciu u Slughorna, kiedy wspominała upadek Ministerstwa — Już dobrze. — Ułożył ją przed sobą na miotle tak, że obie nogi zwisały jej z jednej strony. Objął ją ramionami. Siedzieli w milczeniu, wciąż wisząc w powietrzu, czekając, aż ich oddechy i bicia serc zwolnią.

Nie wiedziała, jak długo pozostali w takiej pozycji, ale w końcu wyszła z oszołomienia, gdy poczuła miękkie usta Malfoya na swojej skroni, muskające krzywiznę policzka. Wyprostowała się i uwolniła z objęć jego szyję. Czuła się teraz na tyle bezpiecznie, by rozejrzeć dookoła i dostrzec, że byli już daleko poza boiskiem. Ostrożnie spojrzała w dół.

— Nienawidzę mioteł — mruknęła, gdy Malfoy położył jedną rękę na rękojeści i nieznacznie przyspieszył lot miotły.

— Czy to wysokość? — zapytał. — Czy kiedykolwiek latałaś na czymś innym?

— Na hipogryfie. I testralu. Och, i na smoku też.

Malfoy znów zatrzymał miotłę, wpatrując się w Hermionę. Mocniej zacisnął ramię wokół jej talii. 

— Na smoku?

Odrzuciła głowę. 

— Nie chcę o tym rozmawiać.

— W takim razie opowiedz mi o testralu — odparł. — No weź, Hermiono, właśnie uratowałem ci życie. To z pewnością warte choć jednej opowieści.

Uśmiechnął się szelmowsko. 

— Chyba że chcesz mi podziękować w inny sposób.

— A więc to było latem po szóstej klasie — zaczęła natychmiast, odrywając się od niego. Leciał teraz, zataczając powolne, szerokie kręgi, tak płynne, że wydawało się, iż wisieli, podczas gdy to świat się dla nich obracał. Słońce chyliło się ku zachodowi, malując chmury różowymi i pomarańczowymi smugami. — Zakon Feniksa przenosił Harry'ego z domu jego ciotki do sekretnego miejsca.

— Pamiętam — powiedział cicho. 

Jasne, że tak. W tamtym okresie Voldemort spędzał czas w jego rezydencji, pomyślała.

Wzięła głęboki oddech, patrząc na srebrny haft na piersi chłopaka. 

— Mieliśmy nadzieję przenieść go bez wiedzy Voldemorta.

— Wiedział — odparł Malfoy. — Severus mu powiedział.

— Tak — szepnęła smutno. Zamrugała kilka razy, opierając policzek o jego bark. — Aby zwiększyć szanse Harry’ego na ucieczkę, Zakon stworzył sześć kopii jego osoby, każdą z kufrem i wypchaną sową. Wypiliśmy Eliksir Wielosokowy i odlecieliśmy w różnych kierunkach, każdy z innym opiekunem.

— Co? — Ciało Malfoya zesztywniało, a Hermiona uniosła wzrok, zaskoczona jego tonem. — Byłaś jednym z Potterów? — Wyglądał na wściekłego. — Co za śmieć, nie obchodziło go, ile osób mógł narazić…

— Nie mów tak! — warknęła. — Na początku absolutnie odmówił! Zakon musiał zagrozić siłą, by oddał kosmyk włosów na eliksir!

— No proszę, bronisz go…

— Zawsze będę go bronić, kretynie! Myślałam, że lubisz, kiedy bronię ludzi!

— Nie wtedy, gdy bronisz samobójczego bohatera z kompleksem zbawiciela!

— Cóż, lepsze to niż bronienie egocentrycznego byłego śmierciożercę, ale wydaje się, że tobie to nie przeszkadza! — prychnęła. Odwróciła się od niego i skrzyżowała ramiona na piersi.

Malfoy sapnął i skierował miotłę w stronę Zakazanego Lasu. 

— W porządku. Kontynuuj.

— Już ci opowiedziałam. Zabierz mnie z powrotem.

— Nie opowiedziałaś mi o niczym poza durnym planem Zakonu. Gdzie testral w tej historii? 

Westchnęła.

— Leciałam wtedy na testralu z Kingsleyem Shackleboltem, ponieważ wszyscy wiedzieli, że nie lubię mioteł. Zmierzaliśmy do wiejskiego domu Kingsleya, ale kiedy tylko wyruszyliśmy… — urwała.

Malfoy znów objął ją mocno ramieniem. 

— Mów dalej.

— Znaleźli nas. Osaczyli nas śmierciożercy. — Zamknęła oczy, opierając się o jego pierś, ocierając policzek o szorstki haft na materiale koszulki. Otoczyła ją jego woń, kiedy musnął ustami jej czoło. Jednak ledwo to zauważyła, przypominając sobie wizję napastników w czarnych płaszczach, z różdżkami uniesionymi w gotowości do morderstwa. — Testral uniósł się nad nimi, wlatując prosto w chmury, ale dwóch leciało tuż za nami, rzucając uroki na oślep w nadziei, że za którymś razem w nas trafią. Jednemu udało się strącić kufer. W chmurach było tak mokro, tak zimno… 

Wsunął dłoń w jej loki, mogła poczuć ciężar jego podbródka na czubku swojej głowy. 

— Lecieliśmy w tym chłodzie chyba całe wieki, a potem nagle wydostaliśmy się z chmur. Pod nami rozciągał się las. Śmierciożercy byli tuż za nami, rzucając ku nam mordercze klątwy, ale teraz mogliśmy z nimi walczyć. — Znów zaczęła drżeć.

— Wystarczy — powiedział Malfoy. — Nie musisz…

— Chcę — odparła, nie otwierając oczu, mocno zaciskając dłonie na jego koszulce. Nigdy wcześniej z nikim o tym nie rozmawiała. Nawet z Kingsleyem.

— Kingsley rzucał tylko morderczymi klątwami — kontynuowała. — Wszyscy wystrzeliwali je jedna po drugiej. Tak niesamowicie szybko… Ja nie byłam w stanie. Żeby rzucać morderczymi czarami, musiałabym rzeczywiście mieć taką intencję, jednak próbowałam zaklęć oślepiających, żądlących, wszystkiego, co przyszło mi do głowy…

Przez jakiś czas lecieli w milczeniu, Malfoy nadal prowadził miotłę, zataczając powolne, miarowe koła nad Zakazanym Lasem. Po chwili Hermiona znów się odezwała.

— Kingsley skierował testrala prosto w dół, w kierunku drzew, zapewne próbując ich zgubić. Liście były tak gęste, że nic przed sobą nie widzieliśmy. Ciągle martwiłam się, że zostaniemy zmiażdżeni przez gałąź albo wbijemy się w pień. Po chwili znów wystrzeliliśmy w górę, a jeden z nich już jakby tam na nas czekał, a ja… ja… 

— Otwórz oczy — rozkazał Malfoy. — Spójrz na mnie.

Posłuchała, patrząc w jego szare tęczówki, jednocześnie delikatne i poważne. Dało jej to odwagę, by skończyć. 

— Wystrzeliłam w niego zaklęcie wiążące całe ciało — szepnęła. — Liny splotły mu ręce i nogi, wpadł w drzewa. Nie wiem, czy zginął, ale chyba musiał… 

— Nie zginął — odparł. — To był Jugson. Znaleziono go następnego dnia. Wisiał na drzewie. Był cały, ale nie mógł się ruszyć.

— Był jeszcze jeden, ale zanim zdążyliśmy go pokonać, ta przeklęta, wypchana sowa… — westchnęła. — Spadła z testrala, a śmierciożerca przeklął ją, przecinając na pół. Wtedy wypadło z niej całe wypełnienie. Było oczywiste, że to fałszywka i że nie byłam prawdziwym Harrym, więc śmierciożerca zniknął.

Malfoy westchnął z ulgą. 

— Dzięki Salazarowi za tę sowę!

— Nie! — Hermiona wyprostowała się w jego ramionach, zbyt wściekła, by przejmować się tym, że wiszą teraz wysoko ponad gęstym lasem. — Zawiedliśmy! Naszym zadaniem było odciągnięcie śmierciożerców, aby Harry mógł dotrzeć do bezpiecznego miejsca! Kiedy zostaliśmy zdemaskowani, pojawił się jeszcze jeden śmierciożerca, mogący go wytropić!

Malfoy też był zły. Jego twarz była zarumieniona, a włosy falowały na wietrze. Trzymające ją ramię chłopaka nadal było sztywne jak z żelaza. 

— Mogłaś zginąć!

— Byłam gotowa na śmierć! Byłaby tego warta! — krzyknęła.

Ich twarze dzieliło od siebie tylko kilka cali. Malfoy nachylił się, muskając jej usta własnymi. Zadrżała, zaciskając dłonie na jego barkach.

— Nie, nie możemy. — Obróciła się, przerzucając nogę przez miotłę, siadając plecami do niego. Chwyciła trzonek obiema rękami i naparła do przodu. — Musimy wrócić do zamku.

Malfoy nic nie powiedział, tylko delikatnie skierował miotłę w dół, aż wylądowali na trawie przed wejściem do zamku. Hermiona niezgrabnie zeskoczyła na ziemię. Stanęli naprzeciw siebie, oboje wciąż wstrząśnięci tym, co wydarzyło się w powietrzu.

Malfoy pokręcił głową.

— Na Salazara, jesteś gotowa bronić każdego, prawda? Zgodziłaś się udać na samobójczą misję, byleby tylko ratować Pottera. Zmierzyłaś się ze swoim najlepszym przyjacielem i jednocześnie aurorem, który uratował ci życie, żeby tylko mnie bronić. Nawet tych cholernych pałkarzy przede mną broniłaś! — Potarł dłonią rozwiane przez wiatr włosy. — Merlinie, namówiłaś mnie, żebym przeprosił dziewczynę, której nawet nie lubisz!

Podszedł bliżej. 

— Ale mimo to, wobec nas jesteś tchórzem. Nie umiesz zaakceptować tego, co się dzieje. Nie umiesz przyznać, co czujesz… 

— Nie mów mi, co czuję — warknęła. — Przez lata uprzykrzałeś życie mnie i moim przyjaciołom, dręczyłeś nas, na każdym kroku rzucałeś nam kłody pod nogi, więc nie dziw się, jeśli teraz trochę boję się od tak wskoczyć ci do łóżka…

— Nie no, proszę cię…

— Oboje wiemy, o co naprawdę tutaj chodzi — odparła chłodno.

— Myślisz, że chodzi o pieprzenie? Bo jeśli tak, to wiedz, że nawet w dzisiejszych czasach nie brakuje chętnych… 

— Łącznie z pewną ósmoklasistką z Gryffindoru i łazienkowym duchem — warknęła, opierając ręce na biodrach. — W porządku. Zatem idź zabawić się z nimi.

— O to chodzi. Ja w nic tutaj nie gram. — Rumienił się, a jego dłoń zaciskała się na miotle tak mocno, że pobladły mu knykcie. — Wyjaśniłem ci to jasno w tym nędznym lesie. Moje uczucia do ciebie są poważne. I wiem, że ty czujesz to samo. Cały ten dramat z moimi rodzicami tylko to potwierdził. Nadal mnie bronisz. Wierzysz we mnie. Rozumiesz, co próbuję zrobić.

Hermiona parsknęła. 

— Tak jak powiedziałam, nie podobał mi się ton twojej matki.

Malfoy westchnął. 

— Znowu stawiasz mury. Jaka z ciebie Gryfonka? Próbuję być cierpliwy, Hermiono, ale patrząc na wyparcie w jakim żyjesz i to, co wyprawiasz z Teodorem, zaczynam wątpić w twój intelekt.

— Nie próbuj mnie zastraszać, Malfoy, będę się umawiać z kimkolwiek zechcę, kiedy zechcę i…

— Tak, tak, słyszałem to już milion razy. — Przewrócił oczami. — W porządku. Wiem, że jestem strasznym dupkiem i masz wszelkie powody, by trzymać się ode mnie na dystans, ale o to właśnie chodzi. — Podszedł bliżej, nagle wydając się znacznie weselszy. — Podoba ci się to. Lubisz to. Kiedy drażniłem się z tobą na boisku, praktycznie drżałaś z podniecenia. Widziałem to na twojej twarzy.

— Jesteś obrzydliwy — powiedziała, krzyżując ramiona na piersi.

— Jestem — szepnął jej do ucha. — I to też ci się podoba.

W głębi zamku rozbrzmiał dzwon. Sześć uderzeń.

— Pora obiadu. — Malfoy cofnął się z kpiącym uśmiechem. — Doskonale. Nabrałaś apetytu, prawda? Zostawię cię, żebyś się nad tym wszystkim zastanowiła, może sporządzisz jakiś ładny wykres zalet i wad. Wiesz, nie mogę się doczekać przejrzenia twojego planu w SOPLE…

— SUPLE!

— Och, semantyka.

— Wzwód Wiśniewskiego.

— Wro… aj, prawie mnie złapałaś. Pomyśl tylko o uroczych wykresach, które sporządzisz po tym, jak dopnę swego. „Zalety i wady różnych pozycji seksualnych” i „Pięć miłych rzeczy, które mogę zrobić dla Dracona”. Po pierwsze… 

Hermiona zakryła oczy dłońmi, żeby nie musieć oglądać jego szeroko uśmiechniętej twarzy. 

— Przestań, po prostu przestań — błagała. — Wolałabym już ponownie porozmawiać o seksie z Jęczącą Martą.

— To jedyna historia, której absolutnie nie chcę usłyszeć — odparł. — Nie spóźnij się na obiad. — Odszedł w kierunku zamku, a przynajmniej tak przypuszczała. Ostrożnie opuściła ręce, z ulgą widząc, jak jego zielono-srebrne plecy znikają za gigantycznymi frontowymi drzwiami. 

Ginny już szła jej na spotkanie.

Hermiona wyciągnęła różdżkę i przywołała torbę z książkami, która posłusznie podleciała do niej od strony boiska. Potem dołączyła do Ginny, rozmyślając o tym, jak bardzo Malfoy się mylił. Bez względu na to, jakie szaleństwo ją czekało, w życiu nie sporządziłaby listy „Pięciu miłych rzeczy, które mogłaby zrobić dla Dracona”.