The Gloriana Set - Rozdział 32: Jęcząca Marta

września 28, 2020

The Gloriana Set - Rozdział 32: Jęcząca Marta

 

Duma przygasła nieco w sercu Hermiony, kiedy w środę poszła na zajęcia z eliksirów i po raz kolejny dostrzegła nieobecność Lavender. Jej była współlokatorka trzymała się na dystans, a Hermiona miała mroczne podejrzenie, dlaczego. Została w magazynie z eliksirami odrobinę dłużej, blokując zamknięte drzwi, żeby nikt nie mógł zobaczyć, jak zerka na mapę Huncwotów. Ponieważ prawie wszyscy uczniowie byli już na zajęciach, kropkę Lavender z łatwością udało jej się znaleźć w łazience Jęczącej Marty. Hermiona westchnęła – nikt nigdy nie wybierał się do łazienki Marty, by świętować cokolwiek dobrego. Lavender prawdopodobnie opłakiwała tam swoją rzekomą niedolę, zbyt przestraszona, by iść na eliksiry.

Hermiona wróciła do stołu i odłożyła składniki. 

— Będziesz musiał sam uwarzyć tę Mylącą Miksturę — oznajmiła Malfoyowi. — Mam pewien bałagan do posprzątania.

Spojrzał na nią zdziwiony, ale ona jedynie pokręciła głową i odeszła, aby załatwić sobie przepustkę u Slughorna.

Po otrzymaniu przepustki, przeszła korytarzem w kierunku łazienki Marty. Lavender była jej winna nie lada przysługę. Hermiona musiała przystać na kolejną porcję przysług na sobotni wieczór, zanim Slughorn wypisał jej przepustkę. Na Godryka, wieki temu ktoś chyba absolutnie zabronił Ślizgonom robić cokolwiek bezinteresownie.

Usłyszała echo dzikiego, niekontrolowanego szlochu, gdy zbliżyła się do drzwi łazienki. Hermionie nie było to obce, samotnie płakać w tej łazience: płakała tam nad Harrym, nad Ronem, nad obelgami innych uczniów. Nieraz też płakała tam nad słowami Malfoya. Wszyscy chłopcy byli takimi nędznymi istotami.

Lavender siedziała skulona na kamiennej posadzce, przed nią unosił się duch Marty. Łazienka jak zwykle była do połowy zalana. Żadna z nich nie zauważyła wejścia Hermiony.

— …głową między jej nogami — mówiła Lavender.

— Co jeszcze powiedziałaś? — zapytała Marta głosem pełnym podniecenia.

— Powiedziałam, że było gorąco, że lubi szorstkość.

— Jest taki niegrzeczny… Myślisz, że lubi szorstkość?

— O tak, prawdopodobnie nie byłby zbyt romantyczny, po prostu pchnąłby cię na ścianę…

Merlinie. Hermiona musiała przerwać tę rozmowę, zanim tu zaraz zwymiotuje. 

— Cześć, Lavender — powiedziała głośno, otwarcie wkraczając do środka.

— Ty! — Twarz Marty drgnęła z wściekłości. Hermiona nigdy nie była jej ulubioną uczennicą, a teraz przerwała prawdopodobnie najbardziej ekscytującą rozmowę Marty w historii. — Wynoś się z mojej łazienki, kiciu!

Hermiona zignorowała ją i uklękła przed Lavender. Ujrzała głębokie blizny na nogach dziewczyny i poczuła ukłucie winy. 

— Lavender — powtórzyła.

Lavender uniosła twarz, ukazując na swojej twarzy czarne plamy rozmazanego makijażu. 

— Przyszłaś, żeby mnie wykończyć, co? — warknęła.

— Nie — odparła Hermiona. — Znowu nie pojawiłaś się na eliksirach.

— Próbowałam — zaszlochała Lavender. — Po prostu… nie mogłam.

— W porządku! — krzyknęła Marta. — Ignorujcie ​​mnie! Każdy chce rozmawiać z Martą, dopóki nie pojawi się ktoś żywy i zmusi mnie do powrotu do toalety! — jęknęła. — Nigdy nie będę mieć głowy tego blondyna…

— Nie mów tego! — krzyknęły równocześnie Lavender i Hermiona.

— W porządku! — warknęła Marta. — Niech wam będzie. — Odleciała, by po chwili zacząć szlochać w ostatniej kabinie.

— Było blisko — powiedziała Hermiona. Lavender posłała jej blady uśmiech, który kilka sekund później przerodził się w cichy śmiech. 

Wkrótce obie zaczęły chichotać. Za każdym razem, gdy zdawało się, że to koniec, Marta wydawała z siebie głośny jęk, jeszcze bardziej je rozbawiając.

— Lavender — zaczęła Hermiona, kiedy w końcu się uspokoiły. — Powiedz mi, proszę. — Starała się, aby jej ton był delikatny. — Dlaczego to zrobiłaś? Dlaczego powiedziałaś, że przeleciałaś Malfoya?

Jej była współlokatorka pociągnęła nosem. 

— Bo jesteś taka wredna.

Hermionie prawie opadła szczęka. 

— Ponieważ jestem jaka?

Lavender nadąsała się. 

— Jesteś wredna. I bardzo podła dla Dracona i dla Teodora Notta, co jest okropne, ponieważ są tak przystojni i czarujący i tak cię lubią. Zawsze warczysz na Dracona i mówisz mu, żeby się pieprzył. A ja jestem pewna, że on na to nie zasługuje. I do tego wciąż każesz Nottowi się uczyć… — Twarz Lavender stawała się coraz bardziej czerwona, gdy kontynuowała wyliczanie zbrodni Hermiony przeciwko Ślizgonom. Hermiona nie była w stanie jej nawet powstrzymać, tak bardzo była zdumiona.

— Pozwól mi to wyjaśnić — wydusiła w końcu. — Myślisz, że jestem podła dla Dracona. — Nie odniosła się do słów Lavender odnośnie Teo, choć zapewne rzeczywiście bywała względem niego trochę niemiła. — A on na to nie zasługuje?

Lavender spojrzała na nią z urazą. 

— Draco jest dla ciebie miły, tylko dla ciebie… a ciebie to po prostu nie obchodzi. A tamtej sobotniej nocy… kiedy przygotowywałaś się do wymyślnej randki z Nottem, zachowywałaś się tak… — Machnęła rękami. — …wyniośle.

— Opowiedziałaś mi tę historię, ponieważ zachowywałam się wyniośle? — zapytała Hermiona.

Lavender skinęła głową.

— Oczywiście, że zachowywałam się wyniośle. Leżałaś na łóżku w bieliźnie i obrażałaś mnie w absolutnie obrzydliwy sposób — odparła Hermiona. — Nie postawiłaś mi zbyt wysokiej poprzeczki.

Lavender spojrzała na nią ostro. 

— A teraz znowu to robisz.

— Bo płaczesz w zalanej łazience, przez to, że skłamałaś co do faktu rżnięcia pewnego czarodzieja. Ponownie, niezbyt wysoka poprzeczka.

— Przynajmniej nie duszę ludzi, nie krzywdzę ich, ani nie straszę! — warknęła Lavender. — Nie wiem, skąd się urwałaś, zachowując w taki sposób! Traktowałaś Rona jak gówno, a teraz traktujesz Dracona jak gówno i Notta też jak gówno! Mogą mieć cię za Małą Miss Idealności, ale ja wiem lepiej!

Hermiona spojrzała na swoje dłonie. 

— Masz rację.

— …I patrzę, jak łazisz za nimi jak… Co?

— Masz rację. — Hermiona wręczyła jej chusteczkę, na którą Lavender spojrzała z zaciekawieniem, zanim otarła policzki. — Przepraszam, że przestraszyłam cię wtedy w naszym pokoju — dodała. — Nie chciałam wybić tego okna, naprawdę — westchnęła. — Od czasu wojny mam problemy z samokontrolą. Wciąż też wybijam okna na zielarstwie.

Lavender pociągnęła nosem.

— Słyszałam o Astorii Greengrass.

— Tak, to również nie był dla mnie zbyt chlubny moment — przyznała Hermiona.

— Prawdopodobnie na to zasłużyła — powiedziała Lavender.

— Och, zdecydowanie na to zasłużyła. — Hermiona usiadła na zimnej podłodze obok Lavender, która spojrzała na nią nerwowo. — Masz rację. Nie wiem, co robię. A ci Ślizgoni doprowadzają mnie do szaleństwa… — westchnęła. — Nie pieprzę Malfoya. Nie pieprzę też Teo. Merlinie, przecież wróciłam do szkoły tylko po to, żeby zdać Owutemy.

— Jesteś taką kujonką — odparła Lavender z niechętnym uśmiechem. — Tylko ty byłabyś w stanie założyć grupę taką jak PORNO.

— Masz porno? — Marta wyskoczyła ze swojej kabiny, aby spojrzeć na nie z nadzieją. — Słyszałam o porno!

— Och, Merlinie — jęknęła Lavender, zanim wraz z Hermioną znów zaczęły chichotać. Obrażona Marta wróciła do swojej toalety.

— Marta okropnie podkochuje się w Draco — powiedziała Lavender. — Mówi, że jego oczy błyszczą tak pięknie, kiedy płacze.

— Ooookej — westchnęła Hermiona, desperacko próbując wrócić do celu swojej wizyty w tym miejscu. — Posłuchaj, Lav, musisz wrócić na eliksiry. Nie możesz pozwolić, aby cały ten dramat zagroził twojej edukacji.

Twarz Lavender, która nabrała rumieńców podczas ich chichotania, znowu zbladła.

— Ja… nie mogę.

Hermiona dotknęła jej ramienia. 

— Lavender, powiedz mi. Czy to Malfoy? Powiedział ci coś? Zrobił coś?

— On… przyszedł do mnie w poniedziałek po śniadaniu. Wciągnął mnie do schowka.

— Czy chciał cię pocałować? — zapytała z oddali Marta.

— Tak na początku sądziłam… Myślałam sobie, że nareszcie, ale…

— Czy cię dotykał? — drążyła Marta.

— Tylko moje ramię, mocno, ale delikatnie, wiesz? Tak jak myślę, że on…

— MARTO! — krzyknęła Hermiona. Ugh, to będzie straszne. — Lavender, skup się teraz, dobrze? Co zrobił Malfoy?

Lavender opuściła wzrok.

— Był taki zły. To było przerażające. Zapytał mnie, czy nie rozpowszechniam tego kłamstwa, a ja powiedziałam, że nie… i powiedziałam mu, że rozbiłaś to okno, a jego twarz…

— Co z jego twarzą? — zapytała Hermiona, zanim zdążyła się powstrzymać.

— Po prostu… skrzywił się. — Lavender pokręciła głową. — Ale wtedy był naprawdę szorstki. Ja… myślałam, że mnie skrzywdzi.

— Czy lubisz ból? Czy to masz na myśli, mówiąc szorstkość? — wtrąciła Jęcząca Marta. Znów się do nich podkradła, spragniona wiedzy.

— Może trochę, ale naprawdę lubię…

— Marto! — warknęła Hermiona z czerwoną twarzą. Marta wystawiła im język i odwróciła się. — Lavender, co jeszcze powiedział Malfoy?

Lavender znów zaczęła płakać.

— Powiedział, że nigdy nie byłby na tyle zdesperowany, by mnie przelecieć i że jeśli kiedykolwiek będę ci przeszkadzała, to rozbije okno i… i…

— No dalej, Lavender — powiedziała cicho Hermiona.

— I poderżnie mi gardło odłamkami — zaszlochała Lavender.

Och, Draco. Hermiona przysunęła się bliżej i objęła płaczącą dziewczynę.

— Przepraszam, Lavender. To było straszne. Nie zasłużyłaś na to.

— Powiedział, że mnie potnie… — Czknęła.

— Wiem, ale on nigdy by tego nie zrobił.

— Skąd wiesz? — szepnęła Lavender. — To Draco Malfoy. Jest śmierciożercą.

— Po prostu wiem.

Lavender pociągnęła nosem.

— Łatwo ci mówić.

— On próbuje się zmienić. Po prostu czasami idzie mu to naprawdę słabo — odparła Hermiona. Puściła Lavender i cofnęła się lekko, żeby móc zobaczyć jej twarz.

Lavender nie wyglądała na przekonaną, a Hermiona westchnęła. Nigdy wcześniej nie napotkała u nikogo tak toksycznego rozumowania – Malfoy był cholernym śmierciożercą, ale był przystojny i miał ładne oczy, więc Hermiona nie powinna być dla niego złośliwa. Wojna naprawdę wszystkim popieprzyła w głowach.

— Posłuchaj, Lavender — odparła zdecydowanie. — Nadal musisz iść na eliksiry. Nie pozwolę, żeby coś ci się stało.

Lavender gwałtownie pokręciła głową, a ciemne blond włosy zakryły jej twarz. 

— Nie mogę obok niego usiąść.

Hermiona przygryzła wargę. Ciężka sprawa. Przez chwilę zastanawiała się nad sytuacją, wsłuchując w bulgotanie wody i słaby jęk Marty.

— Lavender, posłuchaj — powiedziała w końcu. — Malfoy czuje się okropnie z powodu swojego zachowania.

Lavender wydmuchała nos. 

— Naprawdę?

— Codziennie pyta o ciebie na eliksirach. Jest, ach... strasznie zestresowany — oznajmiła, kłamiąc bezkarnie. Gdyby mogło to pomóc, powiedziałaby nawet, że Malfoy każdej nocy płacze w poduszkę.

— Poważnie?

— Jest zdruzgotany, nie zauważyłaś?

Lavender pokręciła głową. 

— Uśmiechał się dzisiaj przy śniadaniu.

— Tak, ale płakał w środku — odparła Hermiona. — Desperacko pragnie cię przeprosić, ale boi się, że z nim nie porozmawiasz.

— Desperacko… — Oczy Lavender błyszczały.

— Tak, desperacko. — Hermiona starała się nie przewrócić oczami. — Jeśli spróbuje znowu z tobą porozmawiać, czy go wysłuchasz?

— Nie wiem — nadęła się Lavender. — Był dla mnie naprawdę podły.

— Wiem — westchnęła Hermiona, nienawidząc samej siebie. — Myślisz, że zdołałabyś mu wybaczyć?

— Może — powiedziała Lavender. — Jest bardzo przystojny.

Hermiona westchnęła.

Nagle Lavender zerwała się na równe nogi, prawie wpadając w poślizg w drodze do pobliskiej umywalki.

— Merlinie! — zawołała, patrząc w lustro. — Nie mogę stąd wyjść, tak wyglądając!

Hermiona kręciła się, wypatrując Jęczącej Marty, podczas gdy Lavender szarpała się z włosami. W końcu stwierdziła, że ​​jest gotowa do wyjścia, a Hermiona wyciągnęła ją z łazienki i poprowadziła do Wieży Gryffindoru.

— Lavender, nikomu o tym nie mów — poleciła. — Malfoy będzie dość zły, jeśli rozgadasz, że chce cię przeprosić. Daj mu szansę na twoje przebaczenie.

Lavender skinęła głową z błogim uśmiechem.

— I nie zbliżaj się do niego — dodała Hermiona. Nie mogła pozwolić, żeby Lavender dręczyła mężczyznę. — To on jest w błędzie. Pozwól mu przyjść do siebie, dobrze?

Lavender ponownie skinęła głową. Miała za oczami jakieś fantazje, o których Hermiona nie chciała wiedzieć. Było jej niemal niedobrze, nigdy nie czuła się tak ślizgońsko i wcale nie była zadowolona tym, że musi sprzątać bałagan Malfoya. Cóż, nie robiła tego dla niego, robiła to dla Lavender, która zasługiwała na coś więcej, nawet jeśli przed chwilą została okłamana… cóż, zasługiwała na coś lepszego.

Hermiona po raz ostatni poklepała Lavender po ramieniu i wysłała ją do pokoju wspólnego, żeby odpoczęła przed obiadem. Sama powlekła się ze zmęczeniem z powrotem do lochów. Dochodziła zaledwie dziesiąta trzydzieści, a ona już była wyczerpana. Harry zawsze powtarzał, że za bardzo poświęcała się dla innych.

***

Kiedy wróciła do sali eliksirów, wszystkie kociołki zniknęły, a stoły znów zostały podzielone. Uczniowie siedzieli w parach obok siebie, udając, że piszą, choć głównie rozmawiali, podczas gdy Slughorn drzemał w swoim fotelu.

Wskoczyła na stołek obok Malfoya, który szkicował smoki na swoim pergaminie. 

— Co się stało? — zapytała.

Wzruszył ramionami. 

— Wszyscy skończyli swoje eliksiry, więc Slughorn kazał nam pracować nad esejem o muchach siatkoskrzydłych.

— Tym, który miał być na przyszły tydzień?

— Dokładnie tym. — Malfoy stuknął różdżką w swój pergamin, sprawiając, że skrzydła smoków zatrzepotały, a atramentowy ogień buchnął z ich paszczy.

Hermiona rozejrzała się, aby upewnić, że nikt nie podsłuchuje, zanim odwróciła się do niego. 

— To dobrze, bo chcę z tobą porozmawiać.

Malfoy natychmiast odłożył pióro i odwrócił ku niej, aż zetknęli się kolanami. 

— Podoba mi się ten układ siedzeń — mruknął. — Przytulny. — Zachowywał się coraz swobodniej od czasu ich rozmowy przed starożytnymi runami, czego nie przewidziała. Ten nowy, ponuro zalotny Malfoy był dla niej dość niepokojący.

— To ważne — powiedziała surowo.

— Słucham. — Wyciągnął jedną rękę wzdłuż stołu, tak że dotknął dłonią rękawa jej swetra. Ich kolana wciąż się stykały.

— Chodzi o Lavender — powiedziała.

Malfoy zmarszczył brwi i cofnął rękę.

— Porozmawiajmy o czymś innym. O czymkolwiek. Porozmawiajmy o muchach siatkoskrzydłych, albo o PORNO. — Hermiona otworzyła usta, ale on mówił dalej. — Dobra, o pomiędzyuczniowskiej organizacji zajmującej się recenzowaniem nauki. — Nachylił się, jego oczy błyszczały. — Wiem, porozmawiajmy o Łasicu. Co tam u niego, podoba mu się bycie sprzedawcą? Miło widzieć, jak ktoś akceptuje swoje ograniczenia.

— Jesteś podły — odparła. — Ron jest dumny ze swojej rodziny, a my musimy porozmawiać o Lavender. W tym tygodniu nie była na eliksirach, a to niedopuszczalne. Powtórzyła mi, co jej powiedziałeś. Musisz przeprosić.

Malfoy wyprostował się, a jego twarz zbladła. 

— Nie rozmawiam z tą kłamliwą szmatą…

— Wystarczy! — syknęła. Inni uczniowie spojrzeli na ich stół, a ona ściszyła ton. — Groziłeś jej…

Jego twarz zbladła jeszcze bardziej. 

— Tak. Okłamała cię co do…

— Wiem, co zrobiła. Byłam tam, pamiętasz? — Nachyliła się ku niemu. — Przez lata między mną a Lavender ciągnęła się drama o Rona. Na jego temat również kłamała. — Hermiona rozejrzała się dookoła. Połowa klasy ich teraz obserwowała, w tym Teo, siedzący daleko na tyłach klasy. Jego partnerki ze Slytherinu siedziały nadąsane z powodu braku jego uwagi.

— Nieważne — kontynuowała. — To co zrobiłeś, było okropne. Jak mogłeś grozić jej w ten sposób? Teraz się ciebie boi, przez co boi się również przyjść na zajęcia. Jeśli nie będzie na nie uczęszczać, nie zda…

Malfoy zachichotał i wyprostował się, ponownie odwracając się w stronę stołu i podnosząc swoje pióro.

— Jeśli jest na tyle głupia, by pozwolić takiej pierdole odstraszyć się od zajęć, to złe wyniki na eliksirach są w pełni jej winą — odparł tonem godnym samego Lucjusza w najbardziej subtelnym wydaniu. Narysował długą, wijącą się linię, stanowiącą zapewne początek kolejnego smoka.

— Nie jest głupia — odparła Hermiona. — To znaczy, zawsze była troszkę głupia, ale to coś innego — westchnęła. — Malfoy, spójrz na mnie, proszę. Draco.

Odłożył pióro i znów zwrócił się do niej twarzą, trącając kolanami o jej kolana.

— Hmmm… Lubię, gdy błagasz mnie o uwagę. Hermiono.

Zignorowała to. 

— Ma pełne prawo się bać — szepnęła. — Została zaatakowana przez Fenrira podczas bitwy. Prawie umarła. Nadal ma świeże blizny. A ty jej groziłeś? Groziłeś jej cięciem?

Malfoy milczał, z jawnym bólem w oczach. Odgłosy paplaniny uczniów, skrobanie piór po pergaminie, chrapanie Slughorna – wszystko wydawało się ucichnąć. Byli tylko we dwoje, patrząc sobie prosto w oczy.

Mosiężny dzwonek wiszący w rogu zaczął dzwonić, sygnalizując koniec lekcji. Hermiona próbowała wstać, jednak Malfoy położył dłoń na jej nadgarstku.

— W porządku — odparł. — Porozmawiam z Brown. Przepraszam. — Utkwił w niej spojrzenie. — Wiem, posunąłem się za daleko. Po prostu nie mogłem znieść... 

— Ja też ją przeprosiłam — wtrąciła. — Przesadziłam. Nawet jeśli jej historia byłaby prawdziwa, nie miałam prawa się tak zezłościć.

Malfoy zbliżył się, jego ciepłe palce ześlizgnęły się z jej nadgarstka, aby spleść się z jej własnymi.

— Cóż, właśnie o to chodzi, Hermiono — mruknął jej do ucha. — Chcę, żebyś miała prawo do złości.

Ustami delikatnie musnął jej ucho. Potem puścił ją i odszedł, zostawiając ją z rumianą twarzą, rozważającą, czy Draco Malfoy naprawdę właśnie powiedział to, co usłyszała.