The Gloriana Set - Rozdział 31: Ruchome piaski

września 28, 2020

The Gloriana Set - Rozdział 31: Ruchome piaski

 

— Uroczyście przysięgam, że knuję coś niedobrego — powiedziała Hermiona, stukając różdżką w Mapę Huncwotów. Stała pośrodku swojej sypialni. Jej czarna szata przewieszona była przez krzesło, a na łóżku leżał ten przeklęty Komplet Gloriany. Miała wolne popołudnie, ponieważ w poniedziałki nie było zajęć obrony przed czarną magią, była to więc idealna okazja na rozmowę z Malfoyem.

Podjęła decyzję, że zwróci mu diamenty osobiście. Kropka Malfoya znajdowała się w gabinecie Slughorna, gdzie prawdopodobnie poprawiał eseje z eliksirów, aby w tym samym czasie profesor mógł zabawić się na jakimś przyjęciu w Ministerstwie lub przeciąć kolejną wstęgę. Szczerze mówiąc, wydawało się, jakby opiekun Slytherinu uczył eliksirów w swoim czasie wolnym. 

Hermiona wepchnęła płaskie, aksamitne pudełko do wyszywanej koralikami torby, którą włożyła do kieszeni szaty. Różdżkę i mapę schowała do drugiej kieszeni. Poświęciła chwilę, żeby wygładzić sweter i spróbować ujarzmić włosy, zanim zeszła z szóstego piętra.

Nie bała się wpaść na Teo. Był dziś po południu na zajęciach z zaklęć. On i Malfoy, w ramach szlabanu, spędzili razem całą niedzielę na łące Dzwonka. Teo przybył później do biblioteki z zaciśniętymi ustami i wyglądał na lekko wstrząśniętego, odmawiając podania szczegółów. W poniedziałek doszedł jednak do siebie, ale Malfoy był chłodniejszy i bardziej odległy wobec wszystkich niż wcześniej.

Hermiona zanurkowała do ciemnej wnęki tuż za pokojem z trofeami, oświetlając mapę różdżką. Malfoy wciąż był w biurze profesora, wciąż sam. Musiał mieć ostatnio dość dobre relacje ze Slughornem, skoro uzyskał dostęp do jego cennego gabinetu. Serce biło Hermionie głośno w małej przestrzeni. Nie bądź tchórzem, pomyślała sobie. Po prostu daj mu diamenty, podziękuj i odejdź. Może i nie jest zaręczony z Astorią, ale Czystość Zawsze Zwycięży. Nie chciała być częścią małego buntu Malfoya przeciwko jego rodzinie. Tak czy inaczej, musiał jedynie odłożyć Komplet Gloriany dla swojego wnuka lub, jeśli Godryk mu pozwoli, prawnuka.

Spoglądając w dół, zdała sobie sprawę, że przyciska do piersi swoją zaczarowaną torebkę, która nagle zaczęła wydawać się niesamowicie ciężka. Nie możesz ich zatrzymać, powiedziała sobie w duchu, próbując powstrzymać łzy napływające do oczu. Jesteś chciwa. I samolubna. Może powinna porozmawiać z Ginny, choć dobrze wiedziała, co powie jej przyjaciółka. Ginny usłyszałaby tylko o „rodzinnych diamentach” i natychmiast dałaby się ponieść wodzom fantazji. Praktycznie na pniu zaślubiłaby Hermionę i Malfoya. Hermiona parsknęła na samą myśl. Jasne, a potem zamieszkaliby wraz z Narcyzą w Dworze Malfoyów, a Hermiona spędzałaby wolny czas w tym samym salonie, w którym była niegdyś torturowana. Do cholery, pewnie dziergałaby na drutach szaliki dla Lucjusza, podczas gdy Draco chodziłby po całej posiadłości, usuwając wszystkie pułapki i klątwy przeciwko mugolom, aby jej rodzice mogli ich odwiedzić. Nie możesz go mieć, idiotko. Nie możesz go mieć.

Wzięła głęboki oddech. Dasz radę. Wyszła z wnęki, aby ujrzeć młodego chłopca ze Slytherinu, ze zwojem w dłoni. Dzieciak stanął grzecznie przed drzwiami biura. 

— Przepraszam — powiedział do portretu wiszącego obok. — Muszę…

— Paskudny, mały ślimak! — wrzasnęła stara kobieta. — Próbuje wkraść się z zaległym wypracowaniem! Ślimak! Powinnam cię posiekać… Taaaaak, byłbyś smaczniutkim dodatkiem do eliksiru Płynnej Śmierci, pokrojony w cienkie plasterki ze szczyptą…

Chłopiec pisnął i uciekł z przerażeniem, a Hermiona lekko drgnęła. Wiedziała, że ​​portret strzegący gabinetu Slughorna przedstawia pewną niesławną profesorkę, Galateę Merrythought. Rozważyła zaczekanie na korytarzu, aż Malfoy wyjdzie, ale to wydawało się niegodne Gryfona.

Hermiona podeszła więc do drzwi. 

— Ja…

— Uwaga! — wykrzyknęła Merrythought. — Jak można uzyskać pancerz chropianka?

— Nakarmić nim Jadowitą Tentakulę — odpowiedziała szybko Hermiona. — Zje chropianka i wypluje pancerz.

Merrythought otworzyła drzwi biura z warknięciem. Hermiona weszła do środka, wdzięczna, że ​​portret powstrzymał się od jakiegokolwiek komentarza.

Biuro Slughorna wyglądało o wiele bardziej imponująco, kiedy nie było w nim tłumu ludzi, tak jak podczas tego głupiego przyjęcia bożonarodzeniowego w szóstej klasie. Duży pokój był bogato urządzony i okazały, pełen brokatu i ciemnego, wypolerowanego drewna. Pojedynczy płatek unosił się na powierzchni dużej, szklanej misy z wodą. Hermiona patrzyła, jak powoli tonie i zmienia się w srebrną rybkę. Dwie sofy stały przy kamiennym kominku osłoniętym misternie zdobionym mosiężnym parawanem.

Malfoy leżał w skarpetkach, wyciągnięty na jednej z sof, wyglądając jak w domu, z poluzowanym krawatem i stertą esejów na podłodze obok. W jednej ręce trzymał kawałek pergaminu ze złamaną pieczęcią, a w drugiej drinka.

— O co chodzi, Granger? — zapytał, wyglądając na niezadowolonego tym, że ktoś mu przeszkodził.

— Musimy porozmawiać.

— Nie, nie musimy — odparł, ponownie spoglądając na coś, co najwyraźniej było listem.

Hermiona i tak usiadła na sofie naprzeciwko, gotowa poczekać. Planowała atak – właściwie to nie mogła się już doczekać – ale twarz Malfoya była zmartwiona, pomimo jego zrelaksowanej postawy. Rozejrzała się za czymś innym, na co mogłaby spojrzeć. Na stole za sofą stała duża klepsydra z mosiężnymi uchwytami w kształcie węży i zielonym piaskiem spływającym szybko do dolnego dzwonu. Hermiona była zaintrygowana. Przeczytała gdzieś, że piasek opada zgodnie z jakością rozmowy: jeśli jest stymulująca, piasek opada powoli, a jeśli nudna, opada bardzo szybko.

— Skąd wiedziałaś, że tu jestem? — zapytał Malfoy, wciąż marszcząc brwi, wpatrzony w pergamin.

— To tajemnica.

— Śledzisz mnie, Granger?

— Nie, skądże.

Malfoy odrzucił list na bok i wyjął przypadkowy zwój ze stosu. 

— Mam pracę do wykonania. — Odstawił drinka i zanurzył pióro w czerwonym kałamarzu lewitującym obok.

Hermiona czekała, słuchając trzasku ognia i drapania pióra Malfoya. Mosiężny zegar tykał cicho. Patrzyła, jak chłopak szybko ocenia eseje, nie rozlewając ani kropli atramentu. Piasek klepsydry miarowo spływał w dół. Ryba w szklanej misce zmieniła się z powrotem w płatek i wypłynęła na powierzchnię wody.

Czuła się, jakby była z powrotem w pokoju wspólnym Gryffindoru pod koniec tej fatalnej imprezy, tyle że tym razem to ona obserwowała Malfoya. I miała plan. Może powinna nalać sobie własnego drinka – trunek Slughorna był prawdopodobnie najwyższej możliwej klasy – i kręcić lodem, mówiąc „Nie podoba mi się ten schemat, Malfoy. Robisz i mówisz te wszystkie dziwne rzeczy, które sprawiają, że myślę…”

Hermiona pokręciła głową. Skup się. Czas mijał, a Malfoy wyglądał na zdeterminowanego, by ignorować ją całą noc. Odchrząknęła.

— W niedzielę piłam herbatę wraz z twoją matką — powiedziała.

To wystarczyło. Malfoy podniósł głowę i szeroko otworzył oczy, a czerwona plama atramentu rozlała się niczym krew na eseju leżącym na jego kolanach.

— Rozumiem. — Odrzucił zrujnowany esej i poprawił się na dużych, satynowych poduszkach sofy. — To wyjaśniałoby list, który właśnie otrzymałem. — Zwój ze złamaną pieczęcią uniósł się w jej stronę.

Hermiona użyła odrobiny bezróżdżkowej magii, aby rozprostować pergamin. Przeczytała kilka pierwszych słów, po czym spojrzała na Dracona. 

— Malfoy, nie powinnam tego czytać…

— Przeczytaj — polecił.

Jego ton sprawił, że spojrzał na niego ostro, ale posłuchała. List nie rozpoczynał się żadną formą powitania.

Dyktuję tę wiadomość twojej matce, ponieważ w moim obecnym miejscu zamieszkania sowy nie są dozwolone. Miej świadomość, że zamiast poświęcania mojego cennego czasu żonie, marnuję go, aby komunikować się z tobą. Jednak informacja, którą wniosła, wymaga natychmiastowego działania.

Kiedy przybyłem do tego miejsca, aby nigdy nie wrócić do domu moich przodków, jedyną pociechą było to, że miałem w posiadaniu następcę, gotowego do przejęcia ciężaru dziedzictwa Malfoyów. Ale kiedy wieści o twoich ostatnich działaniach docierają do moich uszu, zastanawiam się, czy może Pocałunek Dementora nie byłby łaskawszym losem, skoro jestem zmuszony patrzeć, jak mój jedyny syn hańbi imię, które ma zaszczyt nosić. Mówię o porzuceniu przez Ciebie najkorzystniejszego sojuszu i oddaniu skarbów rodzinnych cenionych od pokoleń w ignoranckie, niewdzięczne i niezasłużone ręce.

Żądam natychmiastowego zwrotu naszej własności wszelkimi niezbędnymi środkami prosto do Dworu Malfoyów. Czekam na Twoją odpowiedź potwierdzającą, że zostało to osiągnięte. Dopiero wtedy znowu będziesz miał prawo nazywać mnie,

Ojcem

Hermiona szybko przeczytała list, jednak udawała, że ​​wciąż go przegląda. Potrzebowała trochę więcej czasu na uspokojenie oddechu i rozważenie możliwych konsekwencji. Powinna była się tego spodziewać. Wiedziała, że ​​następnego dnia Narcyza miała odwiedzić męża. Ale ten zimny, jadowity list przekonał Hermionę, że nawet po latach walki ze śmierciożercami niewiele wiedziała o Lucjuszu Malfoyu.

Westchnęła cicho, zwijając pergamin jednym ruchem palca. Potem spojrzała na adresata tych ciężkich słów. 

— Cóż, ma rację co do hańby, jaka przylgnęła do waszego nazwiska — powiedziała.

— Myślisz, że to zabawne, Granger? — zapytał, opuszczając stopy na dywan i nachylając się ku niej. Jego twarz, włosy i biała koszula lśniły w świetle lamp Slughorna.

— Uważam, że to absolutnie nie jest zabawne — powiedziała spokojnie Hermiona, przekazując mu list. — Jak śmie przeciwstawiać się twojemu autorytetowi?

— Tak, dokł… przeciwstawiać się czemu?

Prychnęła z irytacją. 

— Wiesz, staram się mówić jasno, ale ludzie po prostu nie chcą słuchać.

— O czym ty w ogóle mówisz?

Wstała i spojrzała na niego, opierając ręce na biodrach. 

— Wczoraj bardzo dokładnie wyjaśniłam to wszystko twojej matce. Powiedziałam jej: Twój syn nie jest dziedzicem, a głową rodziny. Jest właścicielem skarbów Malfoyów, przez co może robić z nimi, co mu się podoba, i dawać je, komu tylko zechce.

Malfoy spojrzał na nią, jakby po raz pierwszy widział ją na oczy.

— Powiedziałaś to mojej mamie?

— Tak. Guzik obchodził mnie jej ton — parsknęła.

Szczęka Malfoya praktycznie opadła.

— A co za tym idzie — ciągnęła. — Chociaż wprawdzie tego jej nie powiedziałam, masz pełne prawo do jednostronnego zawarcia lub wypowiedzenia jakiejkolwiek umowy zaręczynowej. — Lok wpadł jej do oczu, więc niecierpliwie go zdmuchnęła. — Byłam tam, kiedy skazano Lucjusza. Dobrze pamiętam prawo, jakie zostało odczytane. Twój ojciec nie może niczego żądać. — Skrzywiła się. — Twoja matka też nie.

Malfoy zmrużył oczy, a ona cofnęła się, gdy wstał, twarzą do niej. Godryku, ależ on był wysoki. Zauważyła, że ​​piasek w klepsydrze zwolnił tempo opadania do cienkiej strużki. 

— Co powiedziała ci moja matka? — zapytał z napięciem w głosie.

Hermiona uniosła głowę, patrząc na niego. 

— Oczywiście zażądała, abym zwróciła diamenty. Jest niezadowolona, że ​​zabrałeś Codex i kamień runiczny z Dworu. W każdym razie była gotowa wybaczyć moją „ignorancką akceptację” diamentów, o ile oddałabym je tego samego dnia.

Skrzywił się, słysząc słowo „ignorancka”. 

— Ale nie zwróciłaś ich — powiedział.

— Nie — odparła cicho, patrząc mu prosto w oczy. — Powiedziałam jej: Draconowi by się to nie spodobało.

— Miałaś rację — wychrypiał. — Kompletnie by mi się to nie spodobało. — Podszedł bliżej. — Nazwałaś mnie Draco.

— Och, tak. — Uśmiechnęła się. — To niemal doprowadziło twoją matkę do szaleństwa.

Malfoy uśmiechnął się złośliwie. 

— Nic dziwnego, że moi rodzice oszaleli. Nieźle im służy kwestionowanie mojego osądu.

— Och, z pewnością powinni zakwestionować twój osąd — odparła. — Jest okropny.

Zamrugał zaskoczony.

— Dałeś mi Komplet Gloriany! — krzyknęła. — Co ty, na litość boską, sobie myślałeś? To bezcenna pamiątka, a ty po prostu wrzucasz mi ją przez okno? Czego się spodziewałeś?

— Cóż, nie spodziewałem się, że trafisz na pierwszą stronę Proroka wraz z Teo — warknął. — Mógłbym obejść się bez tego.

Hermiona westchnęła i ponownie opadła na sofę. 

— Wiem. Przepraszam, Malfoy. Przeprosiłam też twoją matkę. To było głupie z mojej strony, ale Lavender… ach! — Zacisnęła zęby. — Teo rozpoznał, że to znacząca biżuteria i zastanawiał się nad nią, a potem Fleur…

— Kto?

— Pamiętasz reprezentantkę z Turnieju Trójmagicznego z Beauxbatons? Czwarty rok?

— Zdecydowanie — powiedział Malfoy z błyszczącymi oczami. — Wila.

— Tak — odparła raczej zrzędliwie. — W każdym razie Teo i ja spotkaliśmy ją i Billa Weasleya na kolacji. Rozpoznała diamentową szpilkę jako wyrób goblinów, a to wzbudziło we mnie podejrzenia. Więc wczoraj rano udałam się do Borgina i Burkesa… 

Nazwa sklepu wyrwała Malfoya z transu. 

— Co? Poszłaś do Borgina i Burkesa?

— Nie pierwszy raz.

— Byłaś tam wcześniej?

Hermiona opuściła wzrok. 

— Na szóstym roku — powiedziała cicho.

— Dlaczego tam byłaś? — zapytał. Nie odpowiedziała. — Hermiono. — Dołączył do niej na sofie, marszcząc brwi. — Dlaczego byłaś tam na szóstym roku?

— Podążałam za tobą.

Grymas Malfoya pogłębił się. 

— Śledziłaś mnie?

Wzruszyła ramionami. 

— Po twoim wyjściu weszłam do środka, aby dowiedzieć się, co tam robiłeś. Przyznam, że subtelność nie jest moją mocną stroną. Borgin szybko mnie wyrzucił, ale…

— I kto tu mówi o okropnym osądzie! Mógł cię skrzywdzić. Gdybym się zorientował, że mnie śledzisz, sam mógłbym cię skrzywdzić!

Prychnęła. 

— Jakbym się ciebie bała.

— Słodki Salazarze… a po tym wszystkim jeszcze tam wczoraj wróciłaś? Jak mogłaś?

— Wiedziałam, co robię — odparła. — Nie jestem już szesnastoletnią dziewczynką. Bohaterka wojenna, pamiętasz? W pełni dorosła czarownica. Zmusiłeś mnie do tego, dając mi tak znaczący zestaw biżuterii.

— Nie powinnaś wiedzieć — mruknął Malfoy, odwracając wzrok.

— Halo? Czy my się znamy? Hermiona Granger? Oczywiście, że zaczęłam nabierać podejrzeń, gdy moje loki nagle dały się ujarzmić, a przyjaciele zaczęli wychodzić z tego pocięci… 

— Przepraszam, nie zdawałem sobie sprawy, że połowa mężczyzn na ósmym roku będzie głaskać ci włosy! — Spojrzał na nią. — Więc po prostu zrobiłaś sobie małą wycieczkę do Borgina i Burkesa i rzuciłaś tam Kompletem Gloriany o blat? Masz szczęście, że Borgin cię nie przeklął i nie ukradł klejnotów!

Hermiona ponownie prychnęła. 

— Czy wyglądam na idiotkę? Zabezpieczyłam sklep i cały czas trzymałam dłoń na różdżce. Borgin i tak nie mógł ich zabrać, bo te cholerne klejnoty są z nami związane, co oznacza, że ​​tylko ja mogę je nosić, a tylko ty możesz ich dotykać. — Spojrzała na niego, próbując zignorować jego bliskość. — Ale wiedziałeś o tym. Na przyjęciu u Slughorna zachęciłeś mnie do podziękowania, a potem dotknąłeś szpilki. Wiedziałeś, że mężczyźni z rodu Malfoyów dają tę biżuterię jako cholerny prezent. O czym znowu myślisz?

— Borgin to wszystko rozgada — mruknął.

— Nonsens. Wyczyściłam mu pamięć.

Malfoy spojrzał na nią surowo, przypominając jej o Teo. Ślizgoni byli tacy apodyktyczni.

— Nie wolno ci wracać do tego sklepu, Hermiono.

— Wrócę tam, kiedy tylko zechcę! — krzyknęła, zrywając się na równe nogi. — Nie jestem twoją narzeczoną, ani wcześniej obiecaną, ani ustaloną umową, ani żadną inną głupią czystokrwistą klasyfikacją przedmałżeńską! Nie obchodzi mnie, ile zaklętych akcesoriów do włosów rzucisz w moją stronę! Pójdę, gdzie chcę, kiedy chcę, jak chcę… 

— W porządku! — wrzasnął. — Uspokój się! — Wziął głęboki oddech i oparł dłonie na kolanach. — Po prostu… pozwól mi pójść z tobą, kiedy znów wybierzesz się na Śmiertelny Nokturn.

— Oczywiście, że znów tam pójdę — powiedziała. — Tamtejsza gałąź aptekarska zawiera składniki do eliksirów, które trudno byłoby znaleźć gdziekolwiek indziej.

Malfoy spojrzał na nią, nie wiedząc, jak zareagować na tę nagłą kapitulację. Potem odchylił się na sofie i potrząsnął głową, chichocząc.

— Co jest dla ciebie takie śmieszne? — zażądała.

— Ty — powiedział, rozciągając ramię wzdłuż oparcia sofy. — I to, co zrobiłaś w obliczu mojej matki. Kobieta domaga się klejnotów, a ty nie tylko nie jesteś jej posłuszna, ale jeszcze ją pouczasz.

Lekko przechylił głowę, cicho zapraszając ją, by do niego dołączyła. Hermiona bez namysłu przyłapała się na posłuszeństwie, siadając tak, by spojrzeć mu w twarz. Piasek w klepsydrze opadał praktycznie w tempie jednego ziarna na sekundę.

Malfoy patrzył na nią spod półprzymkniętych powiek, blask ognia migotał na jego twarzy. 

— Broniłaś mnie, Hermiono — powiedział cicho. — Po tym wszystkim, co się wydarzyło, nadal broniłaś mnie i mojego daru. Powinnaś była skorzystać z okazji, by pozbyć się tej biżuterii. Ale zamiast tego, chroniłaś ją.

— Zawsze będę bronić twojego prawa do bycia idiotą — odparła. — Nawet jeśli oszukujesz matkę, by przyniosła ci rodzinną biżuterię, sugerując, że jest ona dla innej kobiety, co skłania tę samą kobietę do chwalenia się zaręczynami i wszystkimi waszymi rzekomymi seks zabawami…

Oczy Malfoya rozszerzyły się z zaskoczenia, a Hermiona zarumieniła się. Merlinie, miała zdecydowanie za długi język. Odwróciła się twarzą do przodu, splatając dłonie na kolanach.

— Wiem, że nie jestem tym, do czego ty i Teo jesteście przyzwyczajeni — powiedziała. — Nie jestem tak… doświadczona… — Piekły ją policzki. Czuła się niczym Ginny mówiąca Harry’emu, że przeleciała Blaise’a. W tym momencie Hermiona była niesamowicie wdzięczna, że ​​Ernie przerwał jej schadzkę z Teo w tamtym magazynie. Może powinna pomóc Puchonowi uratować tę parodię festiwalu Halloween.

— Spójrz na mnie, Hermiono — rozkazał. Znowu zastosowała się do jego słów bez cienia namysłu. Jego spojrzenie było niezwykle delikatne. — Jesteś wystarczająca dla każdego czarodzieja — powiedział, lekko wykrzywiając usta. — Powiedziałbym, że dla większości z nich jesteś wręcz za dobra.

Byli teraz bardzo blisko siebie. Czuła ciepło jego ramienia przy swoim ciele i słabą woń wody kolońskiej. Tykanie zegara wydawało się niezwykle głośne. Zamrugała kilkukrotnie, po czym odwróciła wzrok i wyciągnęła z kieszeni torebkę z koralikami. Zrób to. Zrób to teraz.

— Tutaj — powiedziała, wyciągając aksamitne pudełko z Kompletem Gloriany. — Nie obchodzi mnie, co myślą twoi rodzice, ale to wciąż należy…

— Nie. — Malfoy zeskoczył z sofy i cofnął się, jakby chciał zachować dystans między sobą a klejnotami. — Dałem ci Komplet Gloriany. Jest twój.

Hermiona również wstała, podając mu pudełko. 

— Ten zestaw to twoja rodzinna pamiątka!

Malfoy przewrócił oczami. 

— Czy nadal nią jest? Nie mam pojęcia.

— Draco, musisz to cofnąć! — Była lekko spanikowana. Próbowała zrobić to, co słuszne rzecz. Pobiegła do przodu, próbując wepchnąć mu pudełko w dłoń, ale Malfoy z uśmiechem uniknął jej, dzięki swojemu niezawodnemu refleksowi szukającego.

— To wszystko, na co cię stać? — zapytał, okrążając biurko Slughorna.

— Zabierz to! — powtórzyła. Przyparła go do rzeźbionego, kamiennego filaru i kilkakrotnie uderzyła go pudełkiem w pierś.

— Merlinie, ależ ty jesteś porywcza — powiedział, szczerząc się. — Czyli właśnie tak traktujesz bezcenną pamiątkę? Co by powiedziała moja mama? — Ciepłymi palcami odgarnął jej loki. — Równie dobrze możesz zatrzymać diamenty — szepnął jej do ucha. — To nie tak, że ktokolwiek inny mógłby je nosić.

Hermiona znieruchomiała, trzymając aksamitne pudełko przy jego piersi i wpatrując się w jego oczy. 

— Ale ja też nie mogę ich nosić — odparła delikatnie. — Nie powinnam, jeśli…

— Więc ich nie noś — odparł, opuszczając dłonie i delikatnie odpychając pudełko w jej stronę. — Przekaż to swojej córce. Oddaj komplet do muzeum. Zawsze mówisz o tym, że historyczne dzieła powinny być dostępne dla mas. Cokolwiek zdecydujesz, teraz są twoje.

Hermiona cofnęła się, patrząc na pudełko w swoich dłoniach. 

— Merlinie, Draco… nadal nie rozumiem. Dlaczego mi to dałeś?

— Trzeba było zrobić coś z twoimi włosami — odparł.

— Ale to taki rzadki, bezcenny…

— Czy przestaniesz wreszcie o tym mówić? Dałem ci je, bo chciałem, dobrze? — Malfoy patrzył teraz gniewnie. — Kiedy Slughorn wspomniał o twoich urodzinach, a ty siedziałaś na eliksirach, z włosami praktycznie dotykającymi sufitu i napisami z krwi plamiącymi ściany zamku, Komplet Gloriany był pierwszą rzeczą, o której pomyślałem. Znałem jego historię, ale znałem też jego zabezpieczenia!

Patrzyła na niego z niedowierzaniem.

— Nie obchodziło mnie znaczenie zestawu! — Głos Malfoya był podniesiony, pięści zaciśnięte. — Chciałem tylko, żebyś go miała!

Odwrócił się i przeszedł przez pokój, by opaść z powrotem na sofę. Potem wyczyścił czerwony atrament z poplamionego eseju i wrócił do oceniania, z nogami wyciągniętymi na poduszkach, znów ją ignorując. Klepsydra, która przed chwilą niemal całkowicie się zatrzymała, znowu puściła strużkę piasku.

Hermiona stała obok kolumny, przyciskając pudełko do bijącego serca. Jak mógł coś takiego zrobić? Jak jakikolwiek Malfoy mógł się czegoś takiego dopuścić? A co z Sanctimonia Vincet Semper? Czyste, nieskazitelne diamenty, które przez wieki przechodziły przez czystą, nieskazitelną linię rodu, by finalnie trafić do kieszeni mugolskiej córki dentystów? Hermiona poczuła się nagle rozczulona prezentem, bez względu na to, jak lekkomyślny mógł być.

Wsunęła pudełko do wyszywanej paciorkami torby i podeszła, by stanąć przed Malfoyem. Ten spojrzał na nią ostrożnie, z piórem w dłoni. 

— W porządku, Lordzie Malfoy — powiedziała. — Dziękuję. Jestem zaszczycona, że mogę go przyjąć. — Pochyliła się i pocałowała go lekko w policzek, po czym cicho wymknęła się z gabinetu.

***

Zrezygnowała tego wieczora z kolacji i położyła się wcześnie spać wraz ze swoimi podręcznikami. jednak nie uczyła się. Po prostu leżała w łóżku, dotykając liter wyrytych przez Bellatrix na jej ramieniu. Myśl o zimnym, nieubłaganym tonie listu Lucjusza wciąż przeszywała ją dreszczem. Mężczyzna zasadniczo rozkazał Draconowi, by ją skrzywdził lub gorzej, jeśli tylko to będzie konieczne, aby odzyskać diamenty. Jak to było mieć takiego człowieka za ojca? To cud, że jego syn w ogóle był jakkolwiek rozsądny.

Stwierdziła, że ​​nie zdoła nawet spróbować zasnąć bez wyjęcia Kompletu Gloriany z kufra, umieszczenia go pod poduszką i rzucenia każdego znanego zaklęcia ochronnego na okna i kotary. Każdy, kto wszedłby do sypialni, nie byłby w stanie nawet zobaczyć jej łóżka. Zadrżała. W pokoju było teraz bardzo ciemno. Ginny weszła i natychmiast poszła spać. Hermiona wiedziała, że ​​jej przyjaciółka była wyczerpana nauką i obowiązkami kapitana drużyny quidditcha. Jej stosunki z Blaise’em znów stały się napięte. Coś się wydarzyło, ale Ginny nie chciała jej powiedzieć co. Hermiona nie naciskała. To nie tak, że Ginny wiedziała o jej własnych… relacjach z Malfoyem.

Hermiona leżała na plecach, nasłuchując oddechu przyjaciółki. Długo nie dostrzegała księżyca, który pojawił się na nieboskłonie. Odsunęła lekko kotary, by wpuścić trochę światła. Blask księżyca połyskiwał na spince w jej dłoni. Kiedy wyjęła ją z pudełka? Ponownie usiadła pod kołdrą i uniosła spinkę, podziwiając diamenty. Miała nadzieję, że tylko jej odbijało i ta cholerna rzecz wcale nie wodziła jej żadnym podejrzanym urokiem.

Zamknęła oczy i położyła się na boku, trzymając spinkę przy piersi. Przynajmniej ona i Malfoy mogli znowu rozmawiać. Odrobinę. 

„Jesteś wystarczająca dla każdego czarodzieja”. To zdanie dołączyło do „Pocałuję cię, jeśli mi powiesz.” i „To musi być przy tobie.”, odbijając się echem w jej głowie, wślizgując w jej myśli, gdy była zmęczona lub wstawiona. Kiedy jej ściany stawały się kruche.

„Jesteś wystarczająca dla każdego czarodzieja”. Jego usta lekko się wykrzywiają. „Powiedziałbym, że dla większości z nich jesteś wręcz za dobra”.

Ona oblizuje wargi. 

Zbyt dobra dla ciebie?

On wsuwa dłoń w loki na jej karku. 

Nigdy, szepcze jej do ust, drugą ręką sunąc po jej udzie. Chcę tego wszystkiego… Chcę wszystkiego…

Hermiona usiadła i otworzyła dłoń. Zaciskała dłoń na szpilce tak mocno, że klejnoty wbiły jej się w skórę. Dyszała. Drugą rękę trzymała w majtkach. Musiała się powstrzymać. Malfoy był niebezpieczny z różnych powodów. Potrząsnęła głową prawie gwałtownie, po czym wyciągnęła rękę. Była mokra. To się musiało skończyć. Upuściła szpilkę i chwyciła różdżkę, oczyszczając dłoń, po czym ostrożnie włożyła spinkę do pudełka, które wsunęła pod poduszkę.

Potem skierowała swoje myśli do Teodora, jego szerokiego ciała i powolnego uśmiechu. Zamknęła oczy, ale jej spekulacyjne fantazje dryfowały od miękkiej, owłosionej skóry do elastycznej, umięśnionej gładkości. W końcu, zdesperowana, opuściła ich obu i zasnęła, śniąc o przerażonym amerykańskim aktorze o ciemnych włosach i oczach. Był złoczyńcą. Złoczyńcą szukającym odkupienia.

***

Następnego ranka zeszła dość wcześnie na śniadanie, po czym udała się pod salę starożytnych run. Oparła się plecami o ścianę, pracując nad swoim PORNO, kiedy Malfoy podszedł do niej ze zwojem w dłoni.

— Kolejny? — zapytała, unosząc brwi. — Niebawem każe twojej matce wysłać wyjca.

— To tylko moja odpowiedź — powiedział. Wyglądał na całkowicie opanowanego, z wyjątkiem lekkich zmarszczek wokół oczu. — Pomyślałem, że chciałabyś zobaczyć kopię.

Rozwinęła zwój.

Szanowny Panie,

Z przykrością stwierdzam, że nie mogę spełnić pańskiej prośby. Wspomniany przedmiot jest w posiadaniu osoby bardziej niż godnej jego otrzymania i nie przyjmę jego zwrotu. W moim osobistym posiadaniu pozostają jeszcze dwa przedmioty, których mogę używać według własnego uznania.

Jeśli chodzi o zhańbienie mojego imienia, wyraźnie pamiętam dzień w Esach i Floresach w wakacje poprzedzające drugi rok nauki, kiedy Artur Weasley powiedział „Mamy zupełnie inne pojęcie o tym, co hańbi imię czarodzieja”. Myślę, że jego słowa okazały się prorocze i bez wątpienia w przyszłości dojdzie między nami do wielu niezgód co do tego, jak najlepiej uhonorować dziedzictwo Malfoyów.

Szczerze,

Lord Draco Malfoy

Hermiona ponownie udawała, że ​​czyta wolniej, pozwalając sobie zebrać emocje. Ręcznie zwinęła zwój, mrugając pod cienką warstwą łez.

— Cóż, czyż nie jesteś nie lada problemem — powiedziała, uśmiechając się do niego.

— Tylko nie zaczynaj bełkotać — odparł, a kąciki jego ust również uniosły się w górę. — To tylko list.

— Pamiętam ten dzień — powiedziała, przypominając sobie ostrożność rodziców wobec dziwnego, szyderczego czarodzieja odzianego w ciemną szatę, z laską w dłoni i bladymi włosami opadającymi na ramiona drogiego płaszcza.

— Oczywiście, wtedy byłem oburzony, tak jak i mój ojciec — dodał. — Ale przypomniałem sobie słowa Weasleya.

Podała mu zwój, a on go przyjął. Jego ciepłe palce musnęły jej, jakby pierwszy raz stali razem przed salą starożytnych run. Malfoy nachylił się ku niej lekko. 

— Mówiłem poważnie, Hermiono. Jesteś więcej niż godna — szepnął. — Nie ma nic zbyt dobrego dla ciebie.

Spojrzała na niego, niepewna, co powiedzieć, jednak w tym momencie McGonagall przybyła wraz z resztą klasy. Malfoy cofnął się, a uczniowie spojrzeli na nich nerwowo. 

— Czy znowu będą walczyć? — Dobiegł ich głośny szept. Połowa klasy cofnęła się.

— Nie dzisiaj — odparł Malfoy, odsuwając się na bok i wpuszczając Hermionę jako pierwszą. Uśmiechnęła się do niego ponownie i przeszła przez drzwi, ignorując wytrzeszczone spojrzenia uczniów. 

Siedząc przy biurku, zajadle układała pergaminy, pióra i kałamarze, cały czas próbując nadać nazwę uczuciu, wypełniającemu jej serce. Kiedy reszta klasy się uspokoiła, a McGonagall rozpoczęła lekcję (w tym tempie nigdy nie dotrą do końca tego okropnego podręcznika), w końcu zrozumiała. Czuła to samo wobec Harry’ego, Rona, Ginny, a już na pewno wobec Neville’a, a teraz również Malfoya.

To była duma.