The Gloriana Set - Rozdział 30: Herbatka z Narcyzą

września 26, 2020

The Gloriana Set - Rozdział 30: Herbatka z Narcyzą

 

— Lady Malfoy — wydusiła słabo Hermiona, spodziewając się, że kobieta tylko skinie głową i pójdzie dalej.

Ale Narcyza wciąż stała, mierząc ją spojrzeniem. Elegancka kobieta miała na sobie miękki, szary płaszcz i dopasowane do niego rękawiczki, a ogromna, diamentowa szpilka mocowała płaszcz na lewym ramieniu. Jej powieki były starannie pomalowane, a usta idealnie wypełnione czerwoną pomadką.

Z drugiej strony twarz Hermiony została dokładnie spłukana przez deszcz, który również sprawił, że jej włosy napuszyły się we wszystkie strony. Gołe ręce dziewczyny były sine z zimna, a dżinsy mokre do kolan.

— Panno Granger. Wyglądasz, jakbyś potrzebowała gorącej herbaty — powiedziała Narcyza. Jej słowa były miłe, ale ton pozostawał lodowaty. Hermiona wyjąkała uprzejme słowa sprzeciwu, ale kobieta już złapała ją za łokieć i kilka sekund później weszły do pobliskiej herbaciarni.

Gospodyni lokalu zabrała od nich peleryny oraz parasol Narcyzy. Herbaciarnia nie była pełna przepychu jak u Madame Puddifoot w Hogsmeade, ani jasna i tętniąca życiem jak mugolski sklep. To miejsce było wystawne, lśniące kryształami i złoceniami, z obrazami olejnymi na ścianach oraz smukłymi krzesłami i sofami pokrytymi niebieskim i zielonym brokatem. Narcyza wybrała mały stolik, tuż pod dużym oknem.

Kiedy usiadły, Narcyza zdjęła rękawiczki i wygładziła włosy, chociaż każde gładkie, blond pasmo było idealnie na swoim miejscu. Hermiona przez chwilę suszyła swoje ubrania i twarz różdżką. Jej ciasny kok eksplodował w krzaczasty kucyk i jedyne, co mogła zrobić, to zebrać wypadające kosmyki czerwoną wstążką do włosów, co zrobiła, lekko drżąc pod zimnym okiem Narcyzy.

— Duży dzbanek Magicznego Merlina i talerz waszych babeczek dyniowych — powiedziała Narcyza do kelnera. Hermiona skinęła głową na zgodę, choć wątpiła, by miało to jakiekolwiek znaczenie. Starała się wyglądać na zadowoloną, że w ogóle tam jest.

— Rozumiem, że zasługujesz na aprobatę — oznajmiła Narcyza po krótkiej ciszy. — Teodor Nott to wspaniały młody człowiek.

Hermiona nic nie powiedziała. Z pewnością nie zamierzała dziękować Narcyzie za komplement zdobycia mężczyzny czystej krwi.

— Piękny artykuł w Proroku — kontynuowała Narcyza. — Takie historie pomagają w zdrowieniu po wojnie

Hermiona nie wiedziała, w jaki sposób nagłówki typu „SYN ŚMIERCIOŻERCY” cokolwiek leczyły, ale mimo to skinęła głową.

Narcyza uniosła lekko brwi na milczenie Hermiony. To twoja herbatka, moja droga, pomyślała Hermiona. Porozmawiam, kiedy poruszysz temat, na który warto porozmawiać.

W tym momencie pojawiła się herbata i babeczki, dając im przynajmniej jakieś zajęcie. Narcyza z pewnością miała rację, jeśli chodziło o filiżankę gorącej herbaty. Hermiona natychmiast wypiła dwie porcje, dzięki czemu poczuła się znacznie lepiej.

— Co panią sprowadza na ulicę Pokątną, Lady Malfoy? — zapytała, po raz trzeci napełniając swoją filiżankę z dzbanka bez dna.

— Zakupy — odpowiedziała Narcyza. Wciąż sączyła swoją pierwszą porcję herbaty i nawet nie tknęła swojej babeczki, podczas gdy Hermiona zjadła już dwie. — Kilka ciepłych koców, dzianinowa czapka, szalik i rękawiczki oraz kilka książek. Widzisz, jutro mam dzień odwiedzin u Lucjusza. Może mogłabyś zasugerować dla niego jakąś ciekawą książkę, panno Granger.

Hermiona zacisnęła palce na filiżance, ale udało jej się odstawić ją na porcelanowy spodek bez niepotrzebnego brzęku. 

— Jakie tematy go interesują, Lady Malfoy?

— Lubi historię, biografie sławnych czarodziejów. Jego zbiór starożytnych tekstów jest jednym z najlepszych w czarodziejskiej Wielkiej Brytanii. Zawsze był szczególnie zainteresowany… starożytnymi runami.

Hermiona odchrząknęła. 

— Ach tak. Danbert Donalson właśnie opublikował szósty tom swojej serii o Starszych Futharkach. To dokładna analiza typologii i zróżnicowania graficznego między kulturami Morza Północnego. — Spojrzała na swoją filiżankę. Czy naprawdę siedziała tutaj i zastanawiała się nad pomysłami na prezent dla Lucjusza Malfoya?

— Na pewno będzie zainteresowany tą pozycją. Runy były jego pasją przez całe życie. Do niedawna, panno Granger, w bibliotece Malfoyów znajdowała się kopia Codex Runicus.

— Codex Runicus — powtórzyła, wciąż wpatrując się w filiżankę. — To cenny rękopis.

— Oczywiście, bezcenny — powiedziała Narcyza. — Takie pamiątki powinny być chronione i odpowiednio pielęgnowane, prawda?

Tak, i powinny być w muzeum lub innym miejscu, gdzie będą dostępne dla wszystkich, pomyślała Hermiona, ponownie podnosząc głowę. Nie odpowiedziała, wpatrując się w zakrzepłą śmietanę na swojej babeczce. Najwyraźniej przemówienie o gromadzeniu skarbów kultury nie było dobrym pomysłem wobec któregokolwiek z Malfoyów.

— Wyszliście naprawdę pięknie wraz z Teodorem w Proroku — powiedziała Narcyza, wracając do swojego pierwotnego tematu. — Twoje włosy wyglądały wyjątkowo uroczo.

Hermiona zamarła, kawałek babeczki zastygł w połowie drogi do jej ust. Niech to szlag. Wiedziała. Narcyza wiedziała. Rozpoznała diamenty we włosach Hermiony na zdjęciu z gazety. Jak mogłaby je przeoczyć? Hermiona założyłaby się o swój ostatni knut, że Narcyza osobiście dostarczyła je swojemu synowi do Hogwartu po kontuzji na meczu quidditcha. Prawdopodobnie zakładała, że ​​zestaw zostanie podarowany Astorii. Merlinie, Malfoy, co ty zrobiłeś?

Hermiona westchnęła i opuściła babeczkę. Nie było sensu niczego ukrywać. 

— Dziękuję, Lady Malfoy — powiedziała. — Przypuszczam, że muszę podziękować za to twojemu synowi, ponieważ moje loki zwykle żyją swoim własnym życiem.

— Możesz sobie wyobrazić moje zdziwienie na widok tej fotografii — powiedziała lodowato Narcyza. — Ta spinka do włosów była nie do pomylenia. Uważam to za… zadziwiające… aby Draco wręczył pani, panno Granger, taki prezent.

— Być może po siedmiu latach obrażania moich włosów zdecydował się przyczynić do rozwiązania ich problematycznej kwestii.

— Nie uważam tego za powód do żartu, panno Granger — warknęła Narcyza, a na jej policzkach pojawiły się czerwone plamy. — Draco jest zaręczony z panną Astorią Greengrass i fakt, iż sprezentował ci tę szczególną rodzinną pamiątkę… aż brakuje mi wyobraźni.

Hermiona wzruszyła ramionami. 

— To były moje urodziny. — Narcyza wyglądała na gotową przełamać ją na pół, więc Hermiona porzuciła lekki ton. — Lady Malfoy, najlepiej, by zadała pani te pytania swojemu synowi. Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, dlaczego dał mi coś tak ważnego.

— Z pewnością nie mógł dać tych diamentów bardziej niewdzięcznemu odbiorcy — odparła Narcyza, a jej policzki wciąż były soczyście czerwone. — Ta biżuteria, panno Granger, to legendarny Komplet Gloriany z szesnastego wieku, dostosowany do współczesnego użytku. To, że założyłaś go na kolację z innym mężczyzną, było wielką zniewagą.

— Nie chciałam nikogo obrazić, Lady Malfoy — odpowiedziała Hermiona. — Wiem, że nierozsądnym było z mojej strony założenie tych diamentów tamtej nocy. Serdecznie przepraszam. Założyłam je z próżności i złośliwości, i żałuję tego.

Narcyza zamrugała, słysząc przeprosiny. Jednak nie wydawała się nimi udobruchana. 

— Po prostu nie rozumiem, panno Granger.

— Ja też nie — odparła szczerze Hermiona. — Ale o to będziesz musiała zapytać swojego syna. Nie miałam pojęcia, że ​​podarował mi rodzinną pamiątkę, nie mówiąc już o jej… eee… historii.

— Ale teraz wiesz, co oznacza ten dar i dlaczego fakt, iż go posiadasz, jest godny ubolewania i jest… wręcz zniewagą dla jego właściwości.

Na jaja Merlina, suka chce odzyskać klejnoty, pomyślała Hermiona, rozchylając lekko usta. Mocniej przycisnęła paciorkową torebkę do biodra, mając nadzieję, że zdoła odeprzeć ewentualne zaklęcie Accio. Narcyza raczej nie wiedziała, że Hermiona miała ze sobą diamenty. 

W takim razie to musi być przy tobie, Granger.

Zimny ​​głos Narcyzy sprowadził ją z powrotem do rzeczywistości. 

— Wybaczę ci winę przyjęcia takiego daru, ponieważ było to jasnym wynikiem nieznajomości naszych zwyczajów — powiedziała wielkodusznie. — Ale taki stan rzeczy nie może trwać ani chwili dłużej.

— Moją jedyną winą, Lady Malfoy, było to, że założyłam tę biżuterię na kolację z Teodorem. Ponownie za to przepraszam — powiedziała Hermiona, marszcząc brwi. — Sam prezent uważam za nic innego jak nieostrożny, ekstrawagancki gest bogatego szlachcica dręczonego wyrzutami sumienia.

— Nie zgadzam się z tą oceną — odparła Narcyza.

— Nie widzisz powodu do winy, czy wyrzutów sumienia? — zapytała Hermiona. — Twój syn mógł nikogo nie zabić… — Narcyza wzdrygnęła się. — Ale spowodował ogromny ból i cierpienie, a także latami obrażał i prześladował mnie i moich przyjaciół.

Niezłomnie napotkała spojrzenie Narcyzy. 

— Słowa mają moc, jak dobrze wiesz, Lady Malfoy, skoro sama tak szybko określiłaś moje postępowanie jako ignoranckie i godne ubolewania.

— Mój syn jest dżentelmenem, a ty…

— Och, czyżby był nim również teraz? W tym semestrze wiele razy w kontaktach z pani synem byłam zmuszona wyciągnąć różdżkę. — Hermiona nagle się uśmiechnęła. — I proszę mi uwierzyć, kiedy powiem, że nie chce pani znać okoliczności.

Jej intencje były jasne. Krew odpłynęła z twarzy Narcyzy. Teraz wyglądała, jakby była zrobiona z surowego kamienia. 

— Oczywiście macie skomplikowaną relację…

Hermiona parsknęła, otrzymując od swojej towarzyszki ciężkie spojrzenie, które było bardzo podobne do spojrzenia Malfoya.

— Ale na pewno rozumiesz, że Komplet Gloriany jest częścią dziedzictwa Malfoyów i należy do naszej rodziny. — Ton Narcyzy znów był chłodny, najwyraźniej najlepiej czuła się właśnie na takim gruncie. — Muszę nalegać, aby biżuteria wróciła do nas jak najszybciej.

Hermiona nalała sobie kolejną porcję herbaty i oparła wygodnie w fotelu, popijając i patrząc, jak deszcz rozpryskuje się o szyby. Potrzebowała czasu na przemyślenie i podobnie jak Draco, Narcyza wydawała się skłonna jej na to pozwolić. Kelner herbaciarni, wyczuwając tymczasowe zawieszenie broni, skorzystał z okazji, by sprzątnąć niezjedzone babeczki i przynieść więcej kostek cukru i mleka, zanim czmychnął, jakby próbując ratować własne życie.

Przerwa dała Hermionie dodatkowy czas na rozważania, których rozpaczliwie potrzebowała. Kusiło ją, aby po prostu wyciągnąć płaskie, aksamitne pudełko z torby i je oddać. Malfoy najwyraźniej popełnił ogromny błąd, dając jej te klejnoty, a zwrócenie ich mogło pomóc go naprawić. Ale tak naprawdę to nie jej zadaniem było sprzątać bałagan Malfoya, tak jak jej zadaniem nie było też rozpieszczanie ego Teodora, czy instruowanie Rona, co powinien robić ze swoim życiem. W końcu wszyscy byli dorośli, nawet jeśli się tak nie zachowywali.

Hermiona dolała kolejną porcję mleka do herbaty i zamieszała ją z roztargnieniem. Może powinna była wybrać w tej sytuacji najprostszą drogę, skoro Malfoy był zbyt uparty, żeby sam to zrobić. Być może oddanie Kompletu Gloriany było słuszne. To nie tak, że kiedykolwiek założyłaby te diamenty ponownie.

— Z pewnością zwrócę biżuterię, Lady Malfoy — oznajmiła. Narcyza wyglądała na pewną siebie, popijając własną herbatę z lekko zadowolonym uśmiechem. 

Hermiona czuła, jakby mogła praktycznie czytać w jej myślach. Narcyza przedstawiła jej sprawę z niepodważalną logiką, a z pewnością nawet zwykły człowiek, taki jak Hermiona Granger, miał wystarczająco rozumu, by wybrać jedyną słuszną opcję. Śmiało, młoda damo, pokaż klasę jak na szlamę. Nie próbuj oszukiwać lepszych od siebie.

— Jak myślisz, dlaczego dał mi te diamenty, Lady Malfoy? — zapytała Hermiona, lekko przechylając głowę.

Narcyza zamarła w połowie łyku, a jej niebieskie oczy wyostrzyły się za złoconą krawędzią filiżanki.

— Nie udaję, że dobrze go znam, bo w końcu to twój syn — ciągnęła. — Dlaczego szlachcic czystej krwi, przesiąknięty tradycjami Malfoyów, miałby zrobić coś tak… niekonwencjonalnego?

Wyraz twarzy Narcyzy wyrażał niemal oburzenie. 

— Najwyraźniej twoja osoba sprawiła, że ​​chwilowo zapomniał o swoich obowiązkach wobec rodziny, narzeczonej i samego siebie — odparła Narcyza.

— Hermiona Granger, uwodzicielka — powiedziała, chichocząc. — Kolejny świetny nagłówek dla Proroka Codziennego. — Odstawiła swoją filiżankę. 

Podjęła decyzję, że najwyższa pora kończyć te gierki. Miała do napisania trzy stopy eseju z zaklęć i musiała opierniczyć pewnego jasnowłosego Ślizgona. Nadeszła więc najwyższa pora, aby to zakończyć i wrócić do zamku. Usiadła prosto i położyła dłonie na stole.

— O to chodzi, Lady Malfoy — powiedziała swoim najlepszym, wykładowym tonem. — Pomimo twoich wysiłków, by przedstawić go jako najbardziej infantylnego człowieka na świecie, Draco Malfoy nie jest jakimś krnąbrnym dziedzicem. Kiedy Lucjusz Malfoy został zasłużenie skazany na dożywocie w Azkabanie, prawa do posiadania własności i legalnej kontroli aktywów zostały mu na stałe odebrane. Draco Malfoy jest pełnoletni i teraz jest również głową twojej rodziny. Posiada pierścień Malfoyów.

Narcyza wyglądała na zbyt wściekłą, by się odezwać. Najwyraźniej nie podobało jej się, że byle mugolaczka uczyła ją o jej własnych prawach dziedziczenia rodowego. Lekko skrzywiła się, słysząc wzmiankę Hermiony o pierścieniu. Być może wiedziała też, dlaczego jej syn nie chciał go nosić. 

— Draco Malfoy nie ukradł tych klejnotów z rodzinnego skarbca — kontynuowała Hermiona swoim najmądrzejszym tonem. — Jest właścicielem tych klejnotów. Być może nie zadał sobie trudu rozważenia konsekwencji. Być może było to lekkomyślne. Jednak miał pełne prawo prosić cię o przyniesienie mu tych klejnotów, tak samo jak miał prawo dać mi je, bez względu na powód.

Oczy Narcyzy płonęły. 

— Miał prawo? — wydusiła, niemal się krztusząc. — Draco jest zaręczony z panną Greengrass!

— Czyżby? — zapytała Hermiona. Pomysł, który gotował się w jej głowie od czasu wizyty u Borgina i Burkesa, teraz wybuchł. — Poczyniłam pewne kroki, aby dowiedzieć się więcej o tych klejnotach z niezależnego źródła. Rozumiem, że Komplet Gloriany był tradycyjnie zwany „prezentem zalotnym” w rodzinie Malfoyów. Po przedstawieniu go czarownicy i zaakceptowaniu przez nią prezentu, klejnoty te stają się związane z dawcą i biorcą. Zgadza się, prawda?

Narcyza niechętnie skinęła głową.

Hermiona uśmiechnęła się. 

— Lady Malfoy. Czy taki potężny, magiczny zestaw biżuterii mógłby związać się ze mną, gdyby Draco był zaręczony z inną? — Uniosła brwi. — Hmmm?

Kobieta wpatrywała się w Hermionę tak długo, że ta zaczęła się stresować. Czy Narcyza dostała udaru? Jak miałaby to później wytłumaczyć Malfoyowi?

— Nie — powiedziała zdecydowanie Narcyza. — To nie może być prawda. Nie możesz być z nimi aż tak związana.

— O tak, mogę — odparła Hermiona z błyskiem w oku. — Myślałam, że jest w nich coś dziwnego. Inni mężczyźni, którzy mieli okazję ich dotknąć, wyszli z tego z ranami i zadrapaniami, ale nie Draco. — Hermiona przeciągnęła jego imię, podobnie jak Astoria, a niebieskie oczy Narcyzy błysnęły gniewem.

— Więc jesteś zdecydowana poślubić Dracona — wycedziła. — Ta sprawa z młodym Teodorem to tylko podstęp.

— Merlinie, nie. — Hermiona machnęła dłonią. — Nie mam zamiaru poślubiać pani syna. W mniej niż miesiąc zaczęliśmy skakać sobie do gardeł. Nie planuję też poślubiać Teo. Mugole zazwyczaj pobierają się znacznie później niż czarownice i czarodzieje. — Wróciła do swojego wcześniejszego, pedantycznego tonu. — Po prostu mówię, że pani syn mógł swobodnie oddać tę biżuterię komukolwiek poza Astorią.

Swobodnie... To słowo wydawało się odbijać echem w powietrzu. Co więcej, wizyta Hermiony w sklepie Borgina potwierdziła zdanie Ginny: Malfoy i Astoria nie byli zaręczeni. Ta myśl przeszła przez umysł Hermiony niczym świeży powiew, wpadając przez nagle otwarte okno. Wstała, prawie strącając filiżankę ze stołu. Nie mogła dłużej tam siedzieć, musiała się ruszać, biegać, skakać, cokolwiek…

— Nie oddam ci Kompletu Gloriany, Lady Malfoy. Draconowi by się to nie spodobało — powiedziała, uśmiechając się do zdumionej Narcyzy. — Jeśli osobiście poprosi mnie o zwrócenie mu klejnotów, bez wahania to zrobię. Do tego czasu uważam diamenty za przemyślany prezent urodzinowy. Dziękuję za herbatę. Naprawdę sądzę, że pani mężowi spodoba się książka Danberta Donalsona.

Udało jej się bez pośpiechu wyjść z herbaciarni, przyjmując płaszcz od gospodyni i przyciskając do piersi torebkę. Gdy wyszła na zewnątrz, natychmiast obróciła się na jednej nodze i teleportowała do Hogsmeade. Nie żeby się czegokolwiek bała. Miała napisać esej na transmutację, a miała ukończony zaledwie pierwszy szkic konspektu.

Będąc w Hogsmeade, owinęła się przemoczonym płaszczem i ruszyła ścieżką do Hogwartu, marząc o ciepłej kąpieli i kieliszku ognistej whisky. Może dwóch. Merlinie, Malfoy, pomyślała, walcząc z myślami. Dlaczego nie dałeś mi zwykłej zakładki do książki? 

Jedno było pewne. Hermiona nigdy więcej nie ośmieli się narzekać, aby jakkolwiek ​​prezent urodzinowy był dla niej zbyt bezosobowy.