The Gloriana Set - Rozdział 29: Zaklęty

września 26, 2020

The Gloriana Set - Rozdział 29: Zaklęty

 

Hermiona zawahała się przed ciemnym sklepem na Śmiertelnym Nokturnie. Jedynie słabe, żółte światło w rogu brudnego okna frontowego wskazywało, że budynek jest zamieszkały. Po opuszczeniu Teodora w Hogwarcie, udała się przejściem Huncwotów do Hogsmeade, a następnie teleportowała na ulicę Pokątną, gdzie przez godzinę ociągała się przy śniadaniu, zanim czmychnęła w ciemną, podejrzaną uliczkę.

Miała na sobie czarny płaszcz z podniesionym kapturem, mający chronić ją przed nieprzyjaznymi spojrzeniami i nieustannym deszczem. W sklepach przy Śmiertelnym Nokturnie  nie było zadaszeń ani markiz, ale wszędzie stały za to zgarbione, często zniekształcone postacie skulone na krawędziach kałuż. Szczerze mówiąc, Ministerstwo powinno coś z nimi zrobić – stworzyć osłonę przeciwdeszczową lub przynajmniej zaoferować ciepłą zupę lub płaszcze.

Mimo ulewy uliczka pozostawała nieskończenie fascynująca; Hermiona musiała zachować ścisłą samokontrolę, żeby nie grzebać w zawiniątkach i beczkach ułożonych niedbale na brudnym bruku. Zatrzymała się przy Aptekarni Pana Mulpeppera, odkrywając, że sklepik ma zapasy eliksirów, których nie znalazła na Pokątnej. Kusiło ją, aby zapytać pomarszczonego właściciela o krew strusia lub smocze oczy, ale wyszła bez słowa. Tak, Śmiertelny Nokturn był zdecydowanie wart uwagi.

Biorąc głęboki oddech, pchnęła ciemne od starości drewniano-mosiężne drzwi, po czym weszła do środka. Sklep Borgina i Burkesa wyglądał dokładnie tak samo, jak zapamiętała, w zacienionym, szemranym zaułku, po sam strop wypełniony czarnomagicznymi artefaktami. Fascynujące. Słyszała tykanie gigantycznego zegara, jego wskazówki zatrzymały się na godzinie trzynastej. Ręka o zielonej łusce pełzała po półce niczym pająk. Zamarła na widok Szafki Zniknięć, bliźniaczej do tej, którą Malfoy naprawił w szóstej klasie. Odwiedziła ten sklep już raz, w trakcie tamtego roku, próbując dowiedzieć się, co zamierza blondyn, jednak poniosła wtedy sromotną klęskę.

Błąkała się po wąskich alejkach antykwariatu, zastanawiając, co by się stało, gdyby zdołała wtedy rozgryźć plan Malfoya. Czy mogłaby go powstrzymać, zapobiec całemu terrorowi i zniszczeniu, które wywołał? Odrzuciła szybko te myśli, uznając je za bezużyteczne. Spojrzała na złowrogo wyglądający nożyk do listów z rękojeścią ukształtowaną w wijącego się węża i poplamionym krwią ostrzem. To raczej broń niż otwieracz do listów, pomyślała, nawet jeśli artefakt leżał na półce z podpisem „Artykuły Biurowe”. Bardziej kusił ją stojący obok kałamarz, który rzekomo zawierał niekończący się atrament. Zajrzała do środka i zobaczyła na dnie maleńką, zieloną twarzyczkę, o pochmurnym spojrzeniu. Może to zły dżin w kałamarzu?

— W czymś mogę pani pomóc? — zapytał chrapliwy głos.

Odwróciła się i ujrzała samego Borgina, przerażającego jak zawsze, chociaż znacznie chudszego i słabszego niż dwa lata wcześniej. Czasy wojny musiały być dla niego nie lada ciężarem, kiedy to śmierciożercy odwiedzali go co chwila, domagając się śmiercionośnych artefaktów. Mimo to Hermiona nie żywiła większego współczucia względem starca. Mężczyzna miał szczęście, że wciąż był wolny, zamiast siedzieć w Azkabanie. Biuro Aurorów powinno zrobić coś z tym miejscem.

Hermiona rzuciła okiem na sklep, żeby upewnić się, że są sami. Dotknęła ukrytej pod płaszczem różdżki. Drzwi sklepu, zarówno z przodu jak i z tyłu, natychmiast zamknęły się w odpowiedzi na jej niewerbalne zaklęcie. Zanim weszła do środka, zabezpieczyła też sklep przed podsłuchiwaniem. Spokojnym krokiem podeszła do lady.

— Proszę pani, muszę zaprotestować… — urwał, kiedy zobaczył jej twarz. Był zbyt ostrożny, by wypowiedzieć jej imię. — To zaszczyt, że odwiedzasz mój skromny sklep.

Hermiona chciała się uśmiechnąć, ale zachowała obojętność. Ostatnią rzeczą, jakiej chciał ten człowiek, była najlepsza przyjaciółka Asystenta Aurora Harry’ego Pottera, kręcąca się w pobliżu jego lokalu. Wyłupiaste oczy Borgina śledziły pilnie każdy szczegół jej wyglądu.

— Potrzebuję informacji, Borgin — powiedziała, próbując naśladować Bellatrix Lestrange w dzień złego włosa (ostatnio każdy dzień był złym dla jej fryzury). — Oczekuję pełnej poufności.

— Oczywiście, sama dyskrecja w sprawach najbardziej szanowanej…

Hermiona wyciągnęła płaskie pudełko z torebki i położyła je na blacie. 

— Właściwie to chodzi mi o ocenę. Jestem posiadaczką pewnej biżuterii i chciałabym dowiedzieć się o niej więcej.

Położyła dłoń na czarnym, aksamitnym pudełku, starając się powstrzymać palce od drżenia. Wiedziała, że ​​wizyta w sklepie Borgina była ryzykiem, ale nie mogła dłużej przechowywać tych diamentów, nie wiedząc o nich nic więcej. Może to być rodowa biżuteria rodziny Malfoyów – niewiarygodne, ale możliwe – a Borgin wszak od dziesięcioleci skupował magicznie zepsute przedmioty od Lucjusza. Gdyby nie zdołała uzyskać tutaj odpowiedzi, poszłaby prosto do Billa Weasleya.

Borgin chciwie zatarł ręce, gdy jego oczy spoczęły na ozdobnym, srebrnym zapięciu pudełka. Hermiona zauważyła, że ​​miało ono kształt obracającego się smoka. Powoli uniosła wieczko. Spinka do włosów i towarzyszące jej szpilki połyskiwały na szarej, jedwabnej poduszeczce. Borgin westchnął, szczerząc swoje pożółkłe zęby.

— Czy mogę? — zapytał, wyciągając ozdobną, białą różdżkę. Skinęła głową, a on pomachał nią nad diamentami, mrucząc pod nosem zaklęcia.

Hermiona patrzyła i czekała.

— Najprawdopodobniej stara rodzinna pamiątka — powiedział, przerywając ciszę. — Bardzo rzadka. Wydaje mi się, że z szesnastego wieku. Większe diamenty pochodzą z innego elementu biżuterii, być może korony. Oprawa została nieco zmodernizowana, około sto lat temu, aby wyglądała bardziej… delikatnie.

Hermiona użyła słabej legilimencji na sklepikarzu, jednak nie na tyle, by mógł to zauważyć. Wydawał się mówić prawdę.

— We wszystkich trzech elementach kryje się potężna magia — kontynuował.

— Czarna magia? — zapytała.

— Nie sądzę. — Machnął różdżką i znowu mruknął. — Nie, żadnych klątw, przynajmniej nie teraz. Była pewna, mała klątwa, ale została fachowo usunięta.

— Jaka klątwa?

Mrugnął do niej. 

— Klątwa mająca na celu zapobiegnięcie dotknięciu przez… mugola.

Skinęła głową, żeby pokazać, że nie była tym faktem urażona. 

— Proszę kontynuować.

— Zostało nałożone na nie wiele zaklęć, głównie wygładzających i objętościowych. Szlachetne czarownice od wieków rzucały takie czary na ozdoby do włosów, aby móc tworzyć zawiłe upięcia.

To akurat wydawało się wystarczająco nieszkodliwe. 

— Czy taka biżuteria była jakimś tradycyjnym, czy też popularnym prezentem? Na przykład… — urwała, niepewna, jak zapytać o to, czego chciała się dowiedzieć.

Borgin jednak natychmiast zrozumiał jej zamiary.

— Biżuteria do włosów to bardzo osobisty prezent, o wiele bardziej osobisty niż inne rodzaje biżuterii. Taka biżuteria jest często przekazywana z matki na córkę.

Spojrzał jej prosto w oczy. 

— Ale ta konkretna biżuteria nie.

Sklep wydawał się teraz zupełnie cichy dla uszu Hermiony; nie słyszała już tykania zegara ani cichego łkania jakiejś przeklętej rośliny w kącie. Nie wiedziała, co jeszcze powie Borgin, ale czuła, że ​​jej się to nie spodoba.

— Powiedz mi — szepnęła.

Borgin skinął głową i kontynuował. 

— Ta szczególna pamiątka została podarowana wyłącznie jako prezent z tytułu zalotów.

— Prezent z tytułu zalotów — powtórzyła. Termin brzmiał dość znajomo. Uniosła brwi, cicho prosząc go, żeby mówił dalej.

— Rytuały zalotów są dość złożone wśród najstarszych magicznych rodzin — wyjaśnił Borgin. — Pierwszym krokiem do zaręczyn jest prezent z tytułu zalotów, jako mały dowód uznania.

Szczęka Hermiony opadła. Zaloty? Zaręczyny? Czy Malfoy był tego świadomy? Musiał być, skoro zadał sobie trud zdjęcia klątwy przeciwko mugolom. O co mu chodziło, skoro podarował jej rodzinną biżuterię z takim… tłem? Prawie zadrżała.

Borgin odchrząknął. 

— Nie mam na myśli braku szacunku, moja pani, ale mam nadzieję, że nie zamierzasz sprzedawać tej biżuterii.

— Co? Nie! — wychrypiała. Nie mogła sobie wyobrazić zrobienia czegoś takiego.

— Tak myślałem. Szkoda. — Rzucił klejnotom pożądliwe spojrzenie. — Powiązanie, oczywiście, i tak by temu zapobiegło.

— Powiązanie? — sapnęła. Co to był za chory spisek?

— Przyjmowanie tej biżuterii i noszenie jej tworzy więź między ofiarodawcą, odbiorcą i samymi diamentami — ciągnął sprzedawca, przyglądając się jej uważnie. — Tylko kobieta, która otrzyma diamenty, może je nosić i tylko mężczyzna, który je podarował, może ich dotykać.

Skinęła głową, myśląc o zranionym Ronie i Cormacu, nie wspominając już nawet o biednym Teo. Ponownie dotknęła różdżki, ale nie wyczuła oszustwa ze strony Borgina, a jedynie chciwość i fascynację.

— A jeśli dotknie ich inny mężczyzna… — zaczęła.

— Małe nacięcie albo ukłucie, nic niebezpiecznego. Zazwyczaj. W każdym razie za pierwszym razem — powiedział sprzedawca ze złowrogim uśmiechem.

Hermiona prawie jęknęła. Ze wszystkich lekkomyślnych, nieostrożnych…

— Całkiem romantyczne — dodał Borgin, podziwiając diamenty.

Cóż, jak przypuszczała, przerażający, zaborczy i iście czystokrwisty sposób zalotów. I tak umarła ostatnia nadzieja, że diamenty były tylko impulsywnym zakupem w jakimś eleganckim sklepie. Była posiadaczką zaklętego skarbu Malfoyów przekazywanego z pokolenia na pokolenie. I pomyśleć, że chodziła w nich na co dzień po szkole, nosząc we włosach jak, pożal się Merlinie, plastikowe spinki do włosów…

— Moja pani. — Borgin porzucił swój oleisty ton i zastąpił go stanowczością. — To ważny dar od szlacheckiego rodu. Najwyraźniej nie zdawałaś sobie sprawy z konsekwencji, a ja sam nigdy nie odważyłbym się spekulować na temat woli szlachcica, który bez wątpienia pokornie ci je sprezentował…

— Nie sprezentował mi ich. Zostawił je na moim biurku — powiedziała, rozbawiona myślą, że Draco Malfoy mógłby zrobić cokolwiek z pokorą. — Żadnej notatki ani nic.

Borgin wyglądał na zamyślonego, ale nic nie powiedział.

— Czy robi to jakąś różnicę? — zapytała z nadzieją. — Jeśli biżuteria była technicznie… ach… porzucona? I po prostu ją podniosłam? A co jeśli owinął pudełko papierem prezentowym i rzuciłby mi nim w głowę… 

Hermiona urwała, widząc zszokowany wyraz twarzy Borgina. 

— Co? — zapytała. Gość przetrzymywał istne pokłady czarnomagicznych skarbów i miał czelność wyglądać na zaniepokojonego jej domysłami?

— Dobrze — ciągnęła, opierając ręce na biodrach. — Jakieś dalsze spostrzeżenia? Nie mam całego dnia.

— Oczywiście… oczywiście, moja pani. — Borgin podskoczył nerwowo i wygładził swoje tłuste włosy. — Zidentyfikowałaś darczyńcę, tak? Czy… podziękowałaś mu?

— Tak i tak — powiedziała niechętnie, myśląc o swoim tańcu z Malfoyem w jej urodziny. Nie mogła uwierzyć, że stała i dyskutowała o swoim życiu osobistym z Borginem. Cały ten semestr był dziwny.

— I nosiłaś te klejnoty? — kontynuował. Skinęła głową. — Po tym, jak mu podziękowałaś, dotknął ich i wyszedł z tego bez szwanku? — Ponownie skinęła głową, krzywiąc się.

Oczy Borgina wręcz błyszczały. 

— Wtedy powstała więź.

O Merlinie. 

— Czy ona mnie do czegoś zobowiązała? — zapytała nerwowo. — Nie planuję poślubić tego mężczyzny.

Pokręcił głową. 

— Powtórzę, to jedynie prezent z tytułu zalotów, a nie zaręczyn. Jeśli chcesz, możesz nawet zwrócić klejnoty rodzinie. Ale żadna inna kobieta nie będzie mogła nosić tych klejnotów aż do twojej śmierci.

Hermiona chciała krzyczeć. Chciała zabić Malfoya, a następnie wskrzesić, a potem zabić ponownie. Ze wszystkich durnych pomysłów…

Borgin przyglądał się jej, czekając na następny ruch. Tlił się w nim cień zapału, który nie miał żadnego sensu. Nie mógł przecież odkupić diamentów. Chociaż…

— Czy wiesz, do jakiej rodziny należy ta pamiątka? — zapytała cicho, dotykając różdżki pod płaszczem.

Borgin oblizał usta. 

— Niestety nie, pani. 

Tym razem kłamie. Wie, że to biżuteria Malfoyów.

— Dziękuję — powiedziała. Zamknęła pudełko i włożyła je z powrotem do torebki, którą szybko ukryła pod płaszczem. — Wierzę, że mogę polegać na twojej dyskrecji.

— Oczywiście, moja pani — powiedział Borgin.

— No dobrze, doceniam twoją… — Wyciągnęła różdżkę i wycelowała między jego oczy. — Obliviate!

Oczy Borgina zamgliły się, po czym ponownie skupiły. Zachwiał się i chwycił za blat. Hermiona szybko odwróciła się i skierowała do drzwi.

— Moja… pani? — zawołał za nią z wahaniem. — Czy mogę w czymś pomóc?

— Nie dzisiaj — wychrypiała, próbując zmienić swój głos. Pchnęła drzwi, machając różdżką, żeby usunąć osłony, zanim praktycznie wybiegła ze sklepu.

Planowała wrócić prosto do Hogwartu, ale zamiast tego, oszołomiona błąkała się po Pokątnej, ściskając kaptur swojego płaszcza i omijając kałuże. Nadal drżała. Co u licha powinna była teraz zrobić? Chciała wrzucić klejnoty do rynsztoka, a potem złapać pierwszego świstoklika do Afryki Północnej, by dołączyć do Francuskiego Legionu Magicznego pod przybranym nazwiskiem i nigdy nie wracać. Zastanawiała się, jakie mieli wymagania…

— Panna Granger.

Hermiona odwróciła się, cicho przeklinając swój zły los, ponieważ pod srebrno-czarnym parasolem stała przed nią wysoka i elegancka kobieta, będąca nikim innym jak samą Narcyzą Malfoy.