The Gloriana Set - Rozdział 28: Maska się zsuwa

września 25, 2020

The Gloriana Set - Rozdział 28: Maska się zsuwa

 

Deszcz powrócił w niedzielny poranek, gwałtownie uderzając w okno sypialni Hermiony, gdy pakowała kilka rzeczy do swojej koralikowej torebki, dodając do zwykłej zawartości dwie kwadratowe paczki oznaczone runami. Pod ciężkim, czarnym płaszczem miała na sobie dżinsy i czerwony sweter, a jej włosy były związane w tak ciasny kok, jaki tylko zdołała zwinąć, chociaż przy takiej pogodzie nawet to było w stanie pomóc jej zaledwie do południa, zanim niesforne loki zaczną żyć swoim życiem. 

Spędziła niespokojną noc nękana snami o wojnie, przerażeniu, zamieszaniu w Departamencie Tajemnic i wspomnieniem bólu spowodowanego klątwą Dołohowa. Obudziła się spocona, a kiedy w końcu ponownie zasnęła, jej umysł zalały sny o Teodorze, a potem o Malfoyu w niebezpieczeństwie. Ostatni sen Hermiona oceniła jako wynik poczucia winy; kłujące zaklęcia były bolesne i nie sądziła, by Malfoy kiedykolwiek wcześniej poprosił kogoś o uzdrowienie. Dosłownie w kilka sekund znalazła się przy drzwiach sypialni, w kapciach i różowym szlafroku, ściskając różdżkę i Mapę Huncwotów. Jesteś głupia, pomyślała, odwracając się i wracając do łóżka. Wszystko z nim w porządku. Jest zaradny. Poradzi sobie. Musisz trzymać się od niego z daleka.

Nadszedł jednak ranek, a Hermiona zatrzymała się przy Sowiarni, by wysłać różdżki dwóm upartym dupkom. Nie żeby zasłużyli na nie, tak samo jak nie zasłużyli na książki, które dodała do przesyłek, by poszerzyć ich wiedzę. Wybrała „Radosne sówki! Zaawansowane karmienie i opieka nad sowami” dla Malfoya (jego puchacz wyglądał dość biednie, więc rozpisała mu zalecaną dietę) oraz „Piaski klepsydry: zaawansowane techniki zarządzania czasem” dla Teo. Obie paczki były obwiązane dużymi czerwono-złotymi wstążkami i pokryte uśmiechniętymi buźkami. Prawie żałowała, że ​​nie będzie jej w Wielkiej Sali podczas ich dostarczenia.

Po wysłaniu paczki pospieszyła po schodach Zachodniej Wieży i prawie dotarła do posągu jednookiej garbatej wiedźmy, kiedy odnalazła ją powracająca od Teo sowa. Hermiona rozwinęła mały pergamin, zapieczętowany zielonym woskiem, na którym widniał odcisk sygnetu Notta.

Droga Hermiono,

Spotkaj się ze mną w holu wejściowym. Chciałbym Cię przeprosić.

Twój,

Teo

Jęknęła. Jak mogłaby zignorować taki list? Przynajmniej jeden czarodziej wiedział, jak okazać skruchę. Teo stał samotnie obok klepsydry punktów Slytherinu, która znów wydawała się być podejrzanie pełna. Miał na sobie ciemne spodnie i zielony sweter z wysokim kołnierzem, a jego szczęka, jak zauważyła, wciąż była nieco opuchnięta i posiniaczona. Powitał ją dość ostrożnie, podziękował nawet za książkę, a potem spojrzał na jej płaszcz.

— Opuszczasz dzisiaj zamek — powiedział.

— Mam coś do załatwienia — odparła nieco chłodno.

— Proszę, daj mi minutę przed wyjściem — powiedział Teo. — Jest taki gobelin z Everardem Złym…

— Jeśli myślisz, że zamierzam…

— Hermiono. — Teo podniósł wzrok na wysokie, gotyckie sufity holu, prosząc o cierpliwość, którą najwyraźniej tam znalazł. Spojrzał na dziewczynę uważnie. — Chcę tylko z tobą porozmawiać, a biorąc pod uwagę twój wyraz twarzy, wolałbym móc rzucić na nas Muffliato, zanim zaczniemy.

Zgodziła się. Poszli więc w milczeniu do korytarza na parterze prowadzącym do klasy wróżbiarstwa z Firenzo. Teo odsunął wyblakły szary gobelin przedstawiający mrocznego czarodzieja powalonego przez paskudne zaklęcie, które zmieniło jego kończyny w macki. Hermiona przystanęła, by przyjrzeć się tkaninie – artyzm był naprawdę niezwykły, niektóre z przyssawek macek przylegały do twarzy Everarda, a lekkie zmarszczki w splocie zdawały się pokazywać, jak pociągnięto jego skórę…

— Hermiono? — zapytał Teo z lekkim zniecierpliwieniem w głosie.

Spojrzała na niego ponuro i wskoczyła do wnęki. Szczerze mówiąc, kto tu był tak właściwie poszkodowany?

— Dokąd idziesz? — zapytał Teo po rzuceniu Muffliato.

— Nigdzie. Dopiero przyszłam.

— Mam na myśli twoje dzisiejsze plany. Hogsmeade? Mógłbym pójść… och, nie, nie mogę — powiedział z wściekłością. — Jestem zamknięty w zamku.

Hermiona sapnęła. 

— Masz na myśli, że zostałeś…

— Tak, zostaliśmy złapani. Czego się spodziewałaś, zostawiając nas bez różdżek? — Wyglądał na niezadowolonego. — Draco i ja nie możemy opuszczać zamku przez dwa tygodnie, nawet na spacer po błoniach, chyba że zostaniemy zaprowadzeni na zajęcia przez prefekta. Jakiekolwiek wykroczenie będzie podstawą do wydalenia.

— Wydalenia? — zapytała zszokowana. — Ale wydalenie stanowiłoby naruszenie warunków wyroku w zawieszeniu Malfoya… 

— O tak, wyrok w zawieszeniu Dracona również był moją pierwszą myślą — powiedział sucho Teo. — Połowa zamku myśli, że wysadziliśmy trybuny quidditcha w czarnomagicznej bitwie, a ludzkie zwłoki wiszą na…

— Cóż, to niedorzeczne — powiedziała. — Ty i Malfoy nigdy nie bylibyście na tyle głupi, żeby walczyć… och, czekaj…

Niezadowolenie Teodora tylko się pogłębiło. 

— Te wszystkie plotki nie są dobre dla reputacji Ślizgonów. Udało nam się nie ujawniać twojego imienia, ale nie było łatwo przekonać McGonagall, że wywołaliśmy wszystkie te błyski i hałasy bez różdżek.

— Zwłaszcza ognistą kulę — skwitowała. — Zaklęcia ognia są dość trudne do kontrolowania bez różdżek z powodu braku precyzji…

— Tak, tak, wiem — parsknął. 

Jest trochę spięty, pomyślała. Ale takie są konsekwencje łamania zasad. 

Wziął głęboki oddech i kontynuował.

— Udało nam się przekonać McGonagall, że praktykujemy magię bezróżdżkową i niektóre zaklęcia wymknęły nam się spod kontroli. Nawiasem mówiąc, nie ma za co. 

Hermiona prychnęła i poprawiła wyszywaną koralikami torebkę, której cienki pasek przewieszony był przez jej pierś. 

— Nie biorę odpowiedzialności za pojedynek, za który, nawiasem mówiąc, jeszcze mnie nie przeprosiliście.

— Nie będę przepraszać za pojedynek. Draco mnie zaatakował.

— Niby czym, śmiercionośną miotłą? A ty odpowiedziałeś Everte Statum? To zaklęcie pojedynkowe na poziomie drugiego roku. Myślałam, że Dzwonek nauczyła cię go lepiej.

Patrzył na nią surowo. 

— Pozwól mi sobie wyjaśnić. Po pierwsze, skarciłaś mnie za pojedynkowanie się z Draco, a teraz jesteś zła, bo podczas pojedynku nie spełniłem twoich standardów?

— Jak już się coś robi, warto zrobić to dobrze — powiedziała sztywno.

Teo jęknął i przeczesał dłonią palcami. 

— Jesteś niemożliwa.

— Nadal nie usłyszałam przeprosin.

Zacisnął usta i westchnął. 

— Przepraszam za to, co o tobie powiedziałem.

— Powinieneś — odparła.

— Bardzo tego żałuję.

— Powinieneś.

— Próbowałem sprowokować Dracona i najwyraźniej mi się udało… I to aż za dobrze — ciągnął. — Nie spodziewałem się takiej odpowiedzi. To, co powiedziałem, było prymitywne i lekceważące, i… — Zmrużył oczy w niepokojąco podobny do Harry’ego sposób. — Nie masz pojęcie, o czym mówię, prawda?

— Zielonego pojęcia. Jestem przerażona — powiedziała nieprzekonująco.

Teo znowu jęknął. 

— Nawet nie słuchałaś nas na tych trybunach, prawda? Wrzeszczałaś na temat Brown i… — Opuścił głowę na kamienną ścianę wnęki i przetarł oczy dłońmi. Wyglądał na zmęczonego. Dla nich wszystkich była to długa noc.

— Cała ta rozmowa była okropnym pomysłem — powiedział Teo.

— Raczej tak — odparła. Najwyraźniej zmarnował ich czas. — Ale jestem tutaj, więc równie dobrze możesz mi powtórzyć, co wtedy powiedziałeś.

Teo wyglądał na zszokowanego. 

— Nie mogę powiedzieć ci bez kontekstu. To brzmiałoby okropnie!

— I niby lepiej brzmiało to wtedy na trybunach? — Dokuczanie Teodorowi szybko przywracało Hermionie dobry humor. — Przypuszczam, że mogłabym zapytać Malfoya — stwierdziła.

— Umawianie się z tobą wydawało się dobrym pomysłem — powiedział Teo. — Wydawałaś się taka miła. — Spojrzał na nią z namysłem. — Oczywiście nie spoczniesz, dopóki się nie dowiesz, więc oto wszystko: Draco zapytał, czy mogę ci dać to, czego chcesz, a ja powiedziałem… „Och, mogę jej to dać”. — Po tych słowach stanął sztywno, jakby czekał na cios.

Hermiona zamrugała na niego. 

— To okropne.

— Wiem.

— Jestem wielce urażona.

— Wiem i jestem… — urwał, kiedy zrozumiał jej ton. — Cholera, wcale się nie obraziłaś!

— Co takiego powiedział Malfoy, że powinnam być urażona?

— To wszystko, ta rozmowa dobiegła końca — warknął Teo, jego cierpliwość wreszcie się skończyła. — Nie wiem, czego się spodziewałem. Rozmowa z tobą nigdy nie idzie tak, jak powinna.

— Nie chcesz wiedzieć, co się stało między Malfoyem i mną na trybunach?

Teo pokręcił głową. 

— Nie, już mnie to nie obchodzi.

— Ale stworzyłam już harmonogram i linię czasu i wszystko. — Hermiona była rozczarowana.

Przyglądał się jej przez chwilę, usta w końcu drgnęły mu w uśmiechu. Jego chłodna, szeroka dłoń dotknęła jej policzka. 

— Może innym razem — powiedział. — Czy przyjmiesz moje przeprosiny, nawet jeśli nie czujesz się urażona?

— Tak — odparła, odwzajemniając uśmiech. — I dziękuję, że mnie nie wydałeś, mimo że zabrałam ci różdżkę.

— I nie chciałaś mnie wyleczyć — dodał Teo. — Przebierałem stopami przez całą noc. — Przysunął się bliżej. — Potrzebowałem cię, Hermiono. Myślałem o tobie.

Był strasznie blisko i Hermiona poczuła się niezręcznie, niepewna, jak zareagować, kiedy pasek jej torebki z koralikami pękł, zrzucając nagle cały ciężar na stopę Teodora. 

— Ach! — syknął. Rzucił Hermionie ostre spojrzenie, poruszając palcami w swoim bucie. — Rozcięcia, siniaki… może jeszcze mnie poparzysz?

— Bzdura — odparła, wyciągając różdżkę, by uleczyć jego stopę i naprawić swoją torebkę. — Muszę już iść. — Odsunęła gobelin i spojrzała na chłopaka. — Nie chcę słyszeć o żadnych pojedynkach pod moją nieobecność. A jeśli już zdecydujesz się na pojedynek, postaraj się zrobić to lepiej, niż używając Everte Statum.