The Gloriana Set - Rozdział 23: Złożona groźba słowna

września 21, 2020

The Gloriana Set - Rozdział 23: Złożona groźba słowna

 

Następnego dnia Malfoy trzymał się od Hermiony z daleka; jego postawa była sztywna, a twarz nieczytelna. Hermiona robiła to samo. Miała nawet schemat blokowy, aby udowodnić, że był to jedyny słuszny sposób postępowania. Piątkowego wieczora Ginny urządziła kolejną imprezę w pokoju wspólnym Gryffindoru, zapraszając ósme klasy Krukonów i Puchonów, ale nie Ślizgonów, nawet Blaise’a. Hermiona spędziła większość wieczoru na sofie z Ronem, pijąc jak najmniej i starając się nie myśleć o bogatym smaku Syreniej Whisky, a także długim, bladym palcu delikatnie szarpiącym loki, „Czy aż tak bardzo cię przerażam?”.

W sobotę wraz z Ronem spotkali się z Harrym w Hogsmeade. Spędzili dzień i noc, będąc wyrzucani z różnych kawiarni i pubów. W końcu znów znaleźli się w Świńskim Łbie, gdzie Hermiona zaczęła potajemnie zmieniać kolor brwi Harry’ego i udawać, że nic nie widzi, zanim pijany już Ron w końcu to zauważył. Obaj mężczyźni zrozumieli, co robiła, i zaczęli gonić ją po pubie, potykając się o puste butelki, aż Harry w końcu przywiązał Hermionę do krzesła za pomocą niewidzialnych lin i zaczął szeptać jej do ucha wszystkie rzeczy, przez które mogłaby oblać swoje Owutemy. Jej krzyki w końcu sprawiły, że zostali wyrzuceni ze Świńskiego Łba za „zastraszenie klientów”.

Hermiona była tak rozkojarzona, że ​​zapomniała, iż ​​drugi poniedziałek października był dniem fizycznego poznania mrugoziela na zielarstwie, po długich tygodniach analiz i pisania esejów. Serce zabiło jej szybciej, kiedy weszła do małej szklarni i zobaczyła nieokreślony przedmiot pokryty brezentem na środku każdego stołu. Profesor Sprout podskakiwała na piętach, a jej twarz rumieniła się z ekscytacji.

— W porządku, klaso — powiedziała. — Jesteście teraz gotowi na spotkanie z naszą gwiazdą. Najpierw krótka powtórka. Czy ktoś może mi powiedzieć coś o okazach, które będziemy badać? — zapytała. Hermiona, Astoria i Neville w tej samej chwili podnieśli ręce. — Panno Greengrass?

— Te tutaj jeszcze nie zakwitły — oznajmiła Astoria z lodowatą precyzją. — Pręcik jest jednak w pełni rozwinięty, produkując trujący pyłek, który może uwalniać się w postaci chmurek, jeśli roślina poczuje się zagrożona. Nasiona są jednak niedojrzałe i chociaż roślina może je wystrzelić z dużą prędkością, nie rozwinęły jeszcze swoich magicznych umiejętności ataku.

— Doskonale, dziesięć punktów dla Slytherinu — powiedziała Sprout. — Bardzo ważne jest, aby po odkryciu mrugozieli nikt ich nie przestraszył, ani nie zdenerwował. Teraz śpią i uwierzcie, chcecie, żeby tak pozostało. Zaklęcia tłumiące hałas nie są dozwolone. To jest tylko lekcja obserwacyjna. Wykonacie rysunek rośliny, zwracając uwagę na jej charakterystyczne cechy i oznaczycie je tak, jak na początku tych lekcji. Na następny tydzień zostawimy bardziej niebezpieczne czynności, takie jak podlewanie lub wystawianie na bezpośrednie działanie promieni słonecznych.

Uczniowie przytaknęli, spoglądając nerwowo na rośliny.

— A teraz — kontynuowała Sprout — kto może nam powiedzieć, jakie kroki należy podjąć w przypadku przebudzenia się rośliny? I pamiętajcie, że jeśli jedna roślina zostanie przebudzona, prawdopodobnie obudzi też inne, więc szybkie działanie jest niezbędne.

Hermiona, Astoria i Neville natychmiast podnieśli ręce, a Sprout skinęła Hermionie głową.

— Pierwszym krokiem jest groźne zawiśnięcie nad rośliną, tak blisko, jak to tylko możliwe — powiedziała Hermiona. — Mrugoziele może wtedy uznać nas za większą sobie, i zwinie się w kłębek, zwłaszcza że nadal jest sadzonką. Jeśli roślina się nie cofnie, następnym krokiem jest skierowanie w nią różdżki, jednocześnie wymawiając złożoną groźbę słowną.

— Dlaczego złożoną groźbę? — zapytała Sprout.

— Mrugoziele uważa się za potężną istotę. Złożona groźba stawia nas jako istotę wyższą, zdolną do wymyślnego zniszczenia.

— Tak, dziesięć punktów dla Gryffindoru. Panie Malfoy, co jeszcze jest konieczne, aby groźba zadziałała?

— Musi być szczera — powiedział Malfoy, brzmiąc na znudzonego. — Uczeń musi wyglądać na gotowego i chętnego do wykonania wszystkiego, co powie, bez względu na to, jak bardzo jest to niebezpieczne.

— Tak — skwitowała Sprout. Nigdy nie nagradzała punktami uczniów, którzy czekali na wezwanie do odpowiedzi, co Hermiona uważała za godne pochwały. — I tu dochodzimy do sedna naszej rośliny. Oczywiście nie chcemy, aby ktokolwiek z was niszczył swój okaz; są zbyt rzadkie i cenne. Ale roślina o tym nie wie, więc waszym wyzwaniem jest oszukać ją i zmusić, by uwierzyła, że mówicie poważnie. Oszukajcie ją.

Hermiona wróciła myślami do łowcy futer, który jako pierwszy odkrył tę roślinę. Na szczęście był zapalonym graczem pokera o ognistym charakterze i niepohamowanym języku.

— W porządku, klaso, odkryjcie swoje rośliny — obwieściła Sprout.

Astoria, co było do przewidzenia, odsunęła swój stołek dalej, pozostawiając Hermionie możliwość ściągnięcia plandeki. Cholerni, tchórzliwi Ślizgoni, pomyślała Hermiona, zauważając, że Neville również został bliżej, gotowy odkryć swój okaz.

Mrugoziele nie wyglądało niebezpiecznie, zwłaszcza jako sadzonka. Miało około stopy wysokości, z małymi, zielonymi pączkami, które otwierały się i zamieniały w kwiaty. Jego ciernie były małe, ale nadal wyglądały na ostre. Główna łodyga i liście były zwinięte we śnie. Hermiona wypuściła oddech, z którego wstrzymywania nie zdawała sobie dotychczas sprawy.

Astoria rozłożyła pergamin i zaczęła szkicować, a Hermiona zrobiła to samo. Wkrótce jedynym dźwiękiem w szklarni był szmer piór o pergamin. Astoria najwyraźniej miała wiele ukrytych talentów, gdyż jej skrupulatny rysunek stanowił małe dzieło sztuki. Szkic Hermiony był po prostu użyteczny.

Po trzydziestu minutach ciszy, chłopcy z siódmego roku Slytherinu zaczęli mówić przyciszonymi głosami, a Astoria zdecydowała, że również pora porozmawiać.

— Wiesz, nasze zaręczyny są nadal ważne — szepnęła.

— Cóż, Astorio, nie wiedziałam, że nadal ci na tym zależy — powiedziała Hermiona, odtwarzając postrzępioną linię łodygi na swoim rysunku. — Czy chciałabyś mieć duży ślub?

— Został ustanowiony lata temu — kontynuowała Ślizgonka, ściszając głos. — Podpisany, zapieczętowany… i skonsumowany. — Uśmiechnęła się złośliwie. — Wielokrotnie skonsumowany.

— Wiesz, niespecjalnie interesują mnie te wasze archaiczne zwyczaje — powiedziała Hermiona głośno. — To nie jest piętnasty wiek. — Nawiązywała do tradycji czarodziejów zapoczątkowanej w tamtym okresie, kiedy to konsumowano fakt zaręczyn przed obiema rodzinami, tym samym, „rujnując” szansę przyszłej panny młodej na zaślubiny z kimkolwiek innym. W niedzielę spędziła godzinę na zgłębianiu kwestii tradycji zaręczynowych rodzin czystej krwi. Oczywiście było to czysto akademickie zainteresowanie.

Astoria mocniej zacisnęła dłoń na piórze, ale jej głos pozostał chłodny i niski. 

— Imię Dracona może i zostało lekko… nadszarpnięte, ale nie na długo. Wyraźnie planuje on powrót Malfoyów do łask.

— Być może — odparła Hermiona, odkładając pióro i w końcu patrząc na swoją partnerkę. — Ale naprawienie reputacji tej rodziny może zająć dziesięciolecia. Czy chcesz czekać aż tak długo?

— Rozmyślałaś nad tym, Granger — mruknęła Astoria.

Hermiona wzruszyła ramionami. 

— To raczej oczywiste. Śmierciożercy i ich rodziny nie mają innego wyboru, jak odpokutować, usiłując przyczynić się do większego dobra i mieć nadzieję, że czas zrobi resztę.

— To trudna droga — odparła Astoria. — Niektórzy wolą mniej rygorystyczne ścieżki.

— Wtedy zawiodą — zapewniła Hermiona. — Tutaj nie ma dróg na skróty, chyba że ktoś chce do końca życia żyć w strachu i podejrzliwości. — Spojrzała w oczy Astorii. — Dotyczy to również cennych spadkobierców tych rodzin. Czy na pewno chcesz być Lady Malfoy? Czy na pewno chcesz tego dla swoich dzieci? — powiedziała troszkę głośniej, niż zamierzała, a jej słowa rozbrzmiały wyraźnie w pogrążonej w ciszy szklarni. 

Roślina przed nią zadrżała, a Hermiona zacisnęła usta. Nie mogła się powstrzymać od spojrzenia przez ramię Astorii na Malfoya. Jego przerażona mina sprawiła, że ​​skręcił się jej żołądek. Spojrzała na swoje drżące ręce, już żałując swoich słów. Jak mogła coś takiego powiedzieć? Niech szlag Astorię trafi!

Po kilku sekundach mrugoziele opadło, ku uldze wszystkich. Hermiona ośmieliła się mieć nadzieję, że Astoria zamilknie już na dobre. Ponownie zerknęła na stół Malfoya i Neville’a, gdy dostrzegła końcówkę rękawa Gryfona na kałamarzu. Nim się obejrzała, trącił naczynie, ale ponieważ stół był lekko pochylony, cienka strużka atramentu popłynęła szybko w kierunku mrugoziela.

— Neville! — syknęła. Spojrzał na nią zaskoczony, podczas gdy Malfoy, pogrążony w zamyśleniu, niczego nie zauważył. 

Kropla atramentu dotknęła zwisającego pędu rośliny.

— Neville! Malfoy! — syknęła głośniej Hermiona, zsuwając się ze stołka i podchodząc do ich stolika. Mała roślinka wystrzeliła w górę, potrząsając groźnie liśćmi.

Obaj natychmiast zrozumieli sytuację i zerwali się na równe nogi, wyciągając różdżki. Pnącza rośliny wystrzeliły, sięgając po Neville’a, ale Malfoy odepchnął go na bok, przewracając stołek. Hałas rozwścieczył roślinę, która obróciła się w stronę Malfoya.

— Zawołajcie Sprout — powiedziała Hermiona do chłopców ze Slytherinu i wyciągnęła własną różdżkę. Astoria płynnie przesunęła się jak najdalej od groźnej rośliny. Hermiona podeszła bliżej Malfoya.

— Granger — ostrzegł Malfoy, przechodząc między nią a rośliną i unosząc różdżkę. Jego bliskość i wzrost nie były wystarczające. Roślina stała się teraz w pełni świadoma.

— Ogień — szepnęła Hermiona.

Malfoy skinął głową i zwrócił się do rośliny. 

— W jednej chwili spalę cię na popiół. Incindienda!

Przez chwilę Hermiona myślała, że ​​to zrobił. Że naprawdę zabił swoje mrugoziele już pierwszego dnia. Jego twarz przepełniała wściekłość, a głos, cichy i niski, aby nie rozbudzić innych roślin, był pełen mocy. Po chwili zdała sobie sprawę, że ostatnią sylabę zaklęcia wymówił niepoprawnie. Ach, ta ślizgońska przebiegłość.

Mrugoziele najwyraźniej mu uwierzyło. Roślina skuliła się z powrotem w doniczce, nietknięta, a kiedy do szklarni wpadła Sprout, wszystkie trzy rośliny spały. Hermiona akurat pomagała Neville’owi wstać.

Sprout machnęła różdżką, zakrywając rośliny i rzucając zaklęcie chroniące je przed hałasem.

— Co tu się stało? — zażądała.

— Przewróciłem swój kałamarz — jęknął żałośnie Neville. — Część atramentu dotarła do liścia rośliny.

— Prawdopodobnie myślała, że próbujesz ją podlać — powiedziała Sprout. — Mrugoziele nienawidzi być podlewane. Ale widzę, że udało ci się ją jednak uspokoić?

— Malfoyowi tak — odparł Neville. — Odepchął mnie i stawił jej czoła, grożąc spaleniem.

— Bardzo dobrze, panie Malfoy. Dwadzieścia punktów dla Slytherinu — powiedziała. Machnęła różdżką, lewitując trzy rośliny do szafki, którą szybko zamknęła. — Myślę, że dzisiaj odbyliśmy już wystarczająco dużo praktyki. Każdy z was napisze esej na temat tego incydentu i wyciągniętych wniosków. Zostawcie swoje zwoje na stołach. — Odwróciła się i wyszła ze szklarni.

— Uch, dzięki, Malfoy — mruknął Neville, wracając na swój stołek.

— Następnym razem pozwolę ci osobiście zwalczyć zagrożenie, Longbottom — wycedził Malfoy. — Przydałaby mi się jakaś rozrywka.

W szklarni znów zapadła cisza. Hermiona pisała swój esej, starając się nie patrzeć na Malfoya, kiedy zauważyła, że ​​Astoria nic nie pisze. Podniosła głowę, spoglądając na obserwującą ją blondynkę.

— Co tym razem? — zapytała Hermiona.

Astoria lekko przechyliła głowę. 

— Dość odważny czyn ze strony Dracona. Naprawdę, co za heroizm chronić swojego partnera.

— Tak, było to całkiem bohaterskie — stwierdziła Hermiona.

— Taki namiętny pod tą chłodną powierzchownością — mruknęła Astoria niskim tonem, jakby opisywała cechy dobrego pergaminu. — Taki stanowczy.

— No co ty. — Ręka Hermiony nawet nie zadrżała, płynnie prowadząc pióro.

— Jeszcze niedawno Draco był niewyżytym szóstoklasistą. — Astoria posłała jej cienki uśmiech. — A teraz jest mężczyzną.

Hermiona zignorowała ją, opisując schemat wydarzeń po tym, jak atrament dotknął mrugoziela Neville’a i Malfoya.

— Niektórzy mogą uznać jego gust za nieco… rozpustny — ciągnęła Astoria wciąż niskim głosem. Nachyliła się, a jej język śmignął między białymi zębami. — Taka wyobraźnia. Taki apetyt. Czy nadęta, mała kujonica mogłaby go kiedykolwiek zadowolić?

Hermiona ostrożnie położyła swoje pióro obok pergaminu i spojrzała prosto na Astorię. Krew pulsowała w jej głowie, ale ton pozostał chłodny. 

— Tak, Greengrass, jestem porządną i wykształconą osobą. Nie będę za to przepraszać.

— To smutne — odparła Astoria, wracając do pisania.

Hermiona nachyliła się ku partnerce, również utrzymując niski ton. 

— Powiem ci o czymś, co jest niezmiernie smutne. Pamiętasz Dolores Umbridge? Wiesz, jesteś taka jak ona. Ten sam słodki, jadowity język. — Spojrzała w oczy Astorii. — Żyjesz w strachu, prawda, mała Greengrass? W tej okropnej obawie, że ktoś spojrzy poza tę śliczną skorupkę i zobaczy w środku pustą, obrzydliwą ropuchę?

Na policzkach Astorii pojawiły się dwie szkarłatne plamy, zaczęła gwałtownie oddychać przez nos.

— Tak ładna teraz, prawda, mała dziewczynko? — Hermiona kontynuowała bezlitośnie. Zamierzała to zakończyć, właśnie tutaj, właśnie teraz. — Ale nie zawsze będziesz ładna… lepiej szybko znajdź sobie tytuł, Greengrass, zanim wyłupiaste oczy i szeroki uśmiech ropuchy przejmą twoją twarz; zanim staniesz się tylko wysoką, chudszą wersją Umbridge z małą… diamentową… kokardką …

Astoria wyciągnęła różdżkę, a jej twarz wykrzywiła wściekłość.

— Cruc…

Hermiona zacisnęła dłoń na własnej różdżce ukrytej w kieszeni spódnicy. Mruknęła cicho, rozbrajając Astorię i przywołując jej różdżkę we własną dłoń, jednocześnie posyłając Astorię ku ścianie szklarni. Ślizgonka uderzyła w nią z impetem, aż pękły dwie szyby. Na szczęście wytrzymały, nie rozsypując się w proch, a Astoria osunęła się na podłogę, oszołomiona.

Malfoy zrobił krok do przodu, ale Hermiona zatrzymała go gestem, bez patrzenia. Podeszła do dziewczyny, która patrzyła na nią z kamiennej podłogi. Pochyliła się lekko, by ponownie nawiązać kontakt wzrokowy. 

— Nigdy więcej nie wyciągaj na mnie różdżki, Greengrass — powiedziała głośno. — Za każdym razem przegrasz.

Rzuciła różdżkę Astorii na podłogę, po czym wezwała swoją torbę i wyszła z klasy, przemykając obok zaskoczonej profesor Sprout. Po opuszczeniu szklarni pobiegła na oślep, zmierzając wąską ścieżką w kierunku chatki Hagrida.

Zajęcia z opieki nad magicznymi stworzeniami najwyraźniej już się skończyły, bowiem wokół kamiennej chaty i przylegającego do niej ogrodu z gigantycznymi dyniami nie było żywej duszy. Zatrzymała się, łapiąc oddech, zanim ruszyła dalej. Godzina z Hagridem i gorąca herbata dałyby jej teraz wiele dobrego. Przy odrobinie szczęścia mogłaby pozostać poza zamkiem do kolacji. W chacie było jednak ciemno, a drzwi były zamknięte. Ani śladu Hagrida i Kła. Zaczęła okrążać mały kamienny budynek, żeby się upewnić.

Kroki zaszumiały na liściach za jej plecami, zbyt szybkie i lekkie, aby należeć do Hagrida. Odwróciła się i zobaczyła Malfoya, wyłaniającego się zza rogu chaty. 

— Hermiono! — Podszedł do niej, chwytając ją za ramiona i patrząc w jej twarz. — Wszystko w porządku?

— Nie jestem tą, którą powinieneś o to pytać — odparła.

— Nie ona mnie obchodzi. Co tam się stało? 

Popatrzyła na niego, a on odwzajemnił spojrzenie, wciąż trzymając dłonie na jej ramionach. Jego oczy miały ten sam kolor, co chmury zawisłe nad zamkiem.

Zawsze wierzyła, że ​​prawie każdą trudną sytuację można przezwyciężyć, jeśli znajdzie się choć chwilę na racjonalne myślenie. Ale nagła bliskość Malfoya i ostatnie słowa Astorii były zbyt mocne. Nie mogła się skupić. Konsumowany, wielokrotnie… jego apetyt… rozpustny… nienasycony… żadna nadęta, mała kujonica nigdy nie…

Gniew znów rozgorzał w jej żyłach. Jak Astoria w ogóle śmiała tak mówić?!  Hermiona strąciła ręce Malfoya ze swoich ramion i złapała go za krawat, przyciągając do siebie. Zderzyła się z nim ustami tak mocno, że poczuła jego zęby. Jednak żadne z nich nie cofnęło się, ani nie odskoczyło. Tym razem ręce Malfoya owinęły się wokół jej talii, pod otwartą szatą, przyciągając bliżej. Rozluźniła jego krawat i wsunęła dłonie w te gęste, jasne, jedwabiste włosy. Znów czuła się niczym na tym nieszczęsnym korytarzu na drugim piętrze, jednak tym razem nie było w niej krzty miękkości, ale surowa potrzeba. Mogę, mogę, mogę… waliło jej w głowie. Otaczała ją jego magia, pulsująca w rytm jej serca.

— Hermiono — jęknął przy jej ustach. Jego ramiona były jak żelazo, trzymając ją tak mocno, że ledwo mogła oddychać. Szczerze mówiąc, nie obchodziło jej to. Usta Dracona były szorstkie, zdesperowane, jakby musiał oddać pocałunki warte całego świata w kilka krótkich sekund. Pchnął ją na ścianę kamiennej chaty. Czuła jego podniecenie, jego dłoń sunącą po jej biodrze…

W jej umyśle rozbrzmiał jednak wymagający i namiętny głos Astorii. „Nasze zaręczyny są nadal ważne”. Chłodna, wyniosła twarz Ślizgonki błysnęła pod powiekami Hermiony, która wyrwała mu się, dysząc. Malfoy cofnął się, opuszczając ręce.

— Nie, nie — wyjąkała, prawie potykając się o dyniowe pędy. — Nie kłamałam. To nic nie zmienia.

Malfoy warknął z frustracją. Wyglądał pięknie z tymi zarumienionymi policzkami, potarganymi włosami, przekrzywionym krawatem. Hermiona przełknęła ślinę.

— W takim razie mam za to podziękować Astorii? — zapytał. — Cokolwiek powiedziała, musiała to być groźba.

— Nie musisz wiedzieć — warknęła. — Po prostu idź.

Nie mogła, po prostu nie była w stanie…

— W porządku — powiedział zimno, mrużąc oczy. — Wyraziłaś się bardzo jasno. Idź pobawić się Teodorem, próbując zdecydować, czego naprawdę chcesz.

Minął ją, nie zaszczycając nawet najmniejszym spojrzeniem, zanim zniknął za rogiem. Hermiona została w ogrodzie Hagrida. Jej buty zapadały się w grząskiej grządce, a łzy spływały po policzkach. Stała tam, aż przestała słyszeć chrzęst i szuranie liści pod jego stopami.