The Gloriana Set - Rozdział 22: Niespodzianki

września 20, 2020

The Gloriana Set - Rozdział 22: Niespodzianki

 

Powrót do zamku pieszo okazał się dla Rona bardzo dobrym pomysłem, ponieważ zdążył niemal całkowicie wytrzeźwieć.

— Czy możemy trochę posiedzieć przy kominku, Hermiono? — zapytał, kiedy weszli przez dziurę za portretem.

Przygryzła wargę, patrząc na niego. 

— Nie chcę się kłócić — odparła.

— Żadnej kłótni, obiecuję.

Usiedli na sofie przy kominku. Było już grubo po północy, więc w pomieszczeniu, pochłoniętym w dużej mierze mrokiem, nie znaleźli żywej duszy. Ron położył ich płaszcze na fotelu i usiadł twarzą do niej, opierając ramię o grzbiet sofy, podobnie jak Malfoy podczas imprezy w Gryffindorze. Hermiona spojrzała na zasłonę wciąż zakrywającą krwawe litery. Od pojawienia się wiadomości minęły tygodnie, a oni nadal nie byli choć trochę bliżej ustalenia, czyja to sprawka.

— Mi, nadal nie rozumiem — powiedział Ron, prawie błagalnie. — Dlaczego w tym roku są to sami Ślizgoni?

Hermiona miała ochotę udawać, że nie wie, co miał na myśli, ale nagle poczuła się zmęczona tymi wszystkimi gierkami. 

— Sama nie jestem do końca pewna — powiedziała. To było dość dziwne. Skoro chciała umawiać się z ludźmi spoza Gryffindoru, dlaczego nie z Krukonami czy nawet Puchonami? Cóż, może nie Puchonami. Ernie Macmillan? Justin Finch-Fletchley? Fuj.

— Myślisz, że Malfoy otworzył nowy rozdział — kontynuował Ron, na szczęście nieświadomy jej ostatnich zagadkowych przemyśleń. — Myślisz, że jest przystojny i zabawny — kpił z ostatniego słowa. — Widziałem, jak za każdym razem próbujesz ukryć przy nim swój uśmiech. Podoba ci się ten ślizgoński dupek.

Hermiona zmarszczyła brwi. 

— Może podoba mi się, że Malfoy i Teo traktują mnie jak kobietę, a nie książkę z nogami.

— Widzę cię jako kobietę. — Niebieskie oczy Rona błyszczały. — Chyba nie mogłaś zapomnieć…

— To tylko seks — powiedziała z goryczą. — Przez resztę czasu jestem dla ciebie tylko chodzącą biblioteką.

— To nieprawda — powiedział, wyciągając rękę, by pogłaskać jej włosy. To sprawiło, że poczuła się nieswojo. Zupełnie nie tak jak przy dłoni Malfoya, kiedy nie mogła powstrzymać się od patrzenia na długi, blady palec szarpiący jej loki. Ta sięgająca teraz do niej, była wręcz napięta i oślizgła. Celowe dotknięcie Rona sprawiło, że pojawiło się w niej nie do końca właściwe uczucie, którego nie umiała się pozbyć.

— Ron — powiedziała łagodnie. — Podarowałeś mi na urodziny przypinkę w kształcie książki.

Jego ręka zastygła w bezruchu. 

— Mówiłaś, że ci się podoba.

— Posłuchaj — powiedziała, odgarniając włosy, podobnie jak w przypadku Malfoya. Czy wkrótce zostanie skazana na odegranie tej małej scenki również z Teo? Co by zrobiła, gdyby usiadł na tej sofie i zaczął bawić się jej lokami? Życie było naprawdę zaskakujące.

— Hermiono, powiedziałaś, że podobała ci się przypinka — powtórzył Ron, wracając do rozmowy. — Lubisz książki.

— Tak… ale to nie wszystko, co lubię. Cenię sobie też prezenty bardziej osobiste — odparła. — Nie chcę krytykować twojego prezentu, Ron, jest idealny, skoro jesteśmy tylko przyjaciółmi. Jako przyjaciele zawsze cieszę się, otrzymując od ciebie prezent i że mam cię w swoim życiu. Ale to nie jest romantyczna relacja, wiesz o tym.

— A co z prezentem Harry’ego? Dał ci przycisk do papieru.

— Tak, w kształcie wydry — powiedziała. Ron wyglądał na obojętnego. — Wydra, Ron. Mój Patronus.

Ron patrzył na nią, cały kolor zniknął z jego twarzy. 

— Osobiste — powiedział.

Wyglądał na tak zrozpaczonego, że Hermiona nie mogła się powstrzymać od przytulenia go.

— Och, Ron, ty i Harry jesteście moimi najlepszymi przyjaciółmi. Kocham cię. Po prostu nie sądzę, żebyśmy nadawali się do bycia razem.

Ron trzymał jej twarz w dłoniach. 

— Ale ja nadal cię pragnę — szepnął, patrząc na jej usta.

Odsunęła się. 

— To nie tak miało być.

Ron opuścił dłonie. 

— Ale właśnie tak ma być ze Ślizgonami, co? Chociaż pewnie trochę poczekasz, zanim otrzymasz tak osobisty prezent od Dracona Malfoya. Jakby był skory trwonić swoje cenne galeony na podarunek dla....

Zamilkł. Hermiona starała się zachować opanowanie, ale i tak zmrużyła oczy. 

— Malfoy dał ci prezent? No nie! Co to było, zdzirowata bielizna?

— Ron! — warknęła, jej twarz była czerwona.

— Cóż, chciałaś w końcu coś osobistego — zadrwił.

— Chcę, żebyś wiedział, Ronaldzie, że jedyna puszczalska bielizna, jaką dostałam na urodziny, była od twojej siostry.

Wyraz twarzy Rona był bezcenny.

 — Prezent Malfoya nie był niczym lekceważącym — ciągnęła. — A jeśli myślisz, że kłamię, to jesteś odrażający.

— Ale był osobisty — odparł, wyglądając naprawdę blado.

— Cóż, nie była to książka — warknęła.

To na jakiś czas ukróciło ich rozmowę. W pomieszczeniu słychać było tylko trzaskanie ognia.

— Ron, chciałeś mi coś powiedzieć — odparła w końcu.

Na jego twarzy malowała się niepewność.

— Najpierw pozwól mi coś wyjaśnić — powiedział Ron. — Ty i Harry nie mówicie mi rzeczy, ponieważ twierdzicie, że robię się zbyt… przejęty, kiedy mi się coś nie spodoba.

Hermiona skinęła głową, zastanawiając się, do czego zmierzał.

— Cóż, jeśli mam przestać to robić, musisz obiecać, że ty też przestaniesz.

— Czy ja kiedykolwiek… — zaczęła, jednak szybko zamilkła. — Czy czegoś nam nie mówisz?

— Właściwie to nawet dwóch rzeczy. — Ron wyglądał na zakłopotanego.

— Co? — Nachyliła się i zmrużyła oczy.

Ron się zarumienił.

— Kiedy nie mogłem znaleźć nikogo z was ostatniej nocy, wyszedłem z… Romildą Vane.

— Romildą Vane? Tą pustą laską? Co ty… — Zasłoniła dłonią usta. Nie mogła przesadzić. Zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech. — Romilda Vane — powiedziała zupełnie gładkim tonem. — Interesujące.

Ron parsknął.

— Tak, interesujące. — Znowu wyglądał nieswojo. — Hermiono, w noc imprezy Gryffindoru, w pewnym sensie… zaangażowałem się w pewną relację z Romildą.

Hermiona przechyliła głowę. 

— Zaangażowałeś się.

— Pieprzyliśmy się — przyznał.

Patrzyła na niego zaskoczona. 

— Lubisz ją? — zapytała, starając się brzmieć spokojnie.

— Nie wiem, ale podoba mi się to, jak się przy niej czuję — odparł. — Jakbym był potężny, ważny…

— Ale ona tylko cię wykorzystuje, nie obchodzi jej to… aaagh! — Hermiona gwałtownie potrząsnęła głową. — Przepraszam. To jest naprawdę trudne.

— I mnie to mówisz — westchnął. — Twierdzisz, że nie sprawiam, że czujesz się kobietą, no cóż, może to ty nie sprawiasz, że czuję się jak mężczyzna, tylko pomocnik.

Ujęła go za rękę. 

— Nie jesteś tylko pomocnikiem. Harry i ja cię kochamy — oznajmiła. Ron spojrzał na ich dłonie, nie odpowiadając. — Ron, jeśli lubisz być z Romildą, to idź w to. Moje zdanie nie ma tu znaczenia.

Ron podniósł głowę. 

— Jesteś taka piękna i nadal ciebie chcę… ale… — westchnął.

— Powiedziałeś, że są dwie rzeczy — wtrąciła, mając nadzieję na zmianę tematu.

— Ta następna jest gorsza — jęknął. Spojrzała na niego sceptycznie. — Nigdy nie chciałem wracać do Hogwartu, ale ponieważ Biuro Aurorów mnie nie przyjęło, powiedziałaś, że nie mam wyboru.

— Zgadza się, nie masz. Musisz zdobyć… aaagh, znowu to robię! — Zasłoniła usta dłońmi.

— Tak, robisz. — Rozbawiony, nieco szerszy uśmiech Rona wyglądał dziwnie na jego piegowatej twarzy. — Ale mam wybór. Nie muszę zdawać Owutemów. Mogę pracować z George’em w sklepie z dowcipami.

Hermiona nic nie powiedziała, wciąż zakrywając usta.

— Harry pisał do mnie o treningu aurorów. Nigdy bym tego nie zdał — powiedział poważnie. — Mam dość prób robienia rzeczy, w których jestem do bani. Mam dość tego, że wiecznie zawracacie mi tym tyłek. Chcę zrobić coś, w czym jestem dobry. Chcę rozśmieszać ludzi i dzieci. George jest tam całkiem sam, a ja chcę być z nim. Tęsknię za moją rodziną. Moje miejsce jest tam. Tutaj już nie pasuję.

Hermiona powoli opuściła ręce. 

— Chcesz porzucić Hogwart — powiedziała tak neutralnie, jak tylko potrafiła.

— Tak — odparł. — Nie podoba mi się to, kim tu jestem. Wściekły na wszystko i wszystkich, kręcący z Romildą, spierający ze Ślizgonami…

— A co z quidditchem? — zapytała.

Wzruszył ramionami. 

— McLaggen jest tak samo dobry jak ja. Ginny i tak wybrała mnie tylko dlatego, że jestem jej bratem.

— To nieprawda!

— Hermiono, jesteś genialna, ale gówno wiesz o quidditchu.

Nastąpiła kolejna chwila ciszy, zanim Hermiona w końcu zebrała się na odwagę. 

— Muszę zapytać tylko o jedno — zaczęła. — Jesteś pewny? Bo jeśli zmęczy cię bycie żartownisiem, nie będziesz mógł wrócić. To jedyna okazja, aby zasiąść do Owutemów. Jeśli teraz tego nie zrobisz, ograniczy to wszystko, co ewentualnie mógłbyś zrobić w przyszłości.

Ron wzruszył ramionami. 

— Każda praca wymagająca znakomitych wyników egzaminów, nie jest taką, w której dobrze bym się czuł.

Hermiona nie do końca się z tym zgadzała, ale zacisnęła zęby, nic nie mówiąc. Nie była bardziej tolerancyjna wobec wyborów Rona niż on wobec jej własnych. Zdecydował się podążyć za nią do Hogwartu, a tuż przed ich przybyciem z nim zerwała. Nic dziwnego, że zajął się tą idiotką Vane. Hermiona wciąż nie wybaczyła tej kobiecie próby podania Harry’emu eliksiru miłosnego na szóstym roku. Pomyślała o przypomnieniu o tym fakcie Ronowi, nawet rozważała zasugerowanie, że sam mógł zostać napojony tym specyfikiem, ale ugryzła się w język.

— Co ja tu zrobię bez ciebie? — zapytała, ponownie ujmując jego dłoń.

— Najwyraźniej będziesz biegać za każdym Ślizgonem w szkole — powiedział ponuro.

— Kiedy opuszczasz Hogwart?

— Za tydzień w piątek — powiedział Ron. — Jutro powiem McGonagall.

— Czy Ginny wie?

Pokręcił głową. 

— Oczywiście George już wie. Jutro powiem Gin, a dopiero po opuszczeniu szkoły powiem rodzicom. Nie mam ochoty codziennie dostawać wyjców od mamy.

— Będę cię odwiedzać w każdy weekend — obiecała.

— Może. — Przez chwilę patrzył na nią tęsknie. — Potrzebujemy trochę czasu z dala od siebie, Hermiono… — Przełknął. — Nigdy nie pieprzyłem się z Lavender. Wiesz, byłaś moją pierwszą.

Nie wiedziała. Zachowywał się wtedy tak niezręcznie, a ona z góry założyła, że ​​to dlatego, że… Ron był po prostu niezręczny. Patrząc wstecz, zdała sobie sprawę, że wręcz spodziewała się, że seks z nim będzie niezręczny. Zdziwiła się, że było nawet lepiej, niż oczekiwała. Potrząsnęła głową. Zawsze sądziła, że ​​wie wszystko, a okazało się, że nie wiedziała nic. Ron nie był tylko pobłażliwym dupkiem przez całe lato; był też nastolatkiem, który po raz pierwszy uprawiał seks.

— Cieszę się, że byłeś moim pierwszym, Ron — powiedziała. — Cieszę się, że robisz to, co cię uszczęśliwia. — Wzięła głęboki wdech. — Będę cię w pełni wspierać i nie pozwolę nikomu krytykować twoich wyborów.

Pocałował ją, ale było to raczej lekkie, szybkie cmoknięcie w usta, pełne zrozumienia. W pewnym sensie czuła, jakby ​​po raz pierwszy ujrzała w Ronie dorosłego człowieka. Jakby nigdy wcześniej go takim nie widziała. 

Leżąc później w swoim łóżku, przewracała się z boku na bok, próbując przetworzyć ten pełen wrażeń dzień. Malfoy, Teo, Harry, Ron… tak wiele różnych osób. Rozważała aktualizację SUPŁA, aby przetworzyć szalejące myśli. Miała nowy pomysł na schemat blokowy. Jednak zamiast tego zasnęła, ukołysana wizjami magicznych plansz z kolorowymi kolumnami.

***

Całą niedzielę spędziła w bibliotece, podczas gdy niemal cała szkoła udała się na mecz Ravenclaw kontra Hufflepuff. Pomiędzy PORNO, przyjęciem u Slughorna, eksperymentalnymi eliksirami i Hogsmeade, miała mało czasu na swoje codzienne zadania i była tylko dwa miesiące do przodu ze swoimi lekturami. Pomijanie lunchu i żywienie się przekąskami z torby opłaciło się, ku jej satysfakcji, nadrobieniem wszelkich zaległości. Teo dołączył do niej po obiedzie, również opuszczając mecz quidditcha. Poza przebiegłym uśmiechem i muśnięciem jej policzka palcem, pozostawał całkiem skupiony na nauce.

Późnym popołudniem, po meczu (Hufflepuff wygrał, choć nie obyło się bez nerwów), uczniowie zaczęli zapełniać bibliotekę, chcąc nadrobić zaległości w nauce, zaniedbane przez weekend. Neville dołączył do Hermiony i Teodora, zanim pojawiła się i Ginny. Między całą czwórką słychać było tylko skrobanie piór i szelest pergaminów.

W poniedziałek rano pierwszą myślą Hermiony było to, że właśnie dziś Ron powie McGonagall, że opuszcza Hogwart. Szykując się i pakując torbę, musiała z całej siły powstrzymać się od wbiegnięcia do pokoju Rona z krzykiem, że popełnia on ogromny błąd. To jego życie, jest dorosły, powtarzała w myślach. Nie podobało ci się, jak kwestionował twoje własne wybory. Poprzedniego wieczoru Ginny przyjęła jego wiadomość z zaskakującym spokojem. Wiedziała, że ​​Ron nie czuł się szczęśliwy w Hogwarcie i martwiła się o George’a.

Sam Ron wydawał się być dość wycofany przy śniadaniu. Siedział obok Hermiony, plecami do ściany. Położyła głowę na jego ramieniu, a on objął ją, rozglądając się po sali, jakby widział to miejsce po raz ostatni. Nawet nie spojrzał na stół Slytherinu. Hermiona też tam nie patrzyła; nie obchodziło jej, co robi Malfoy i czy Astoria siedzi obok niego, czy nie. 

Lekcja eliksirów była napięta i sztywna. Rona nie było, a Hermiona czuła, że właśnie siedział w biurze McGonagall. Rozpraszało ją to. Lavender dołączyła do niej i Malfoya, przez większość czasu wychwalając umiejętności Ślizgona. Ten wciąż próbował złapać spojrzenie Hermiony, ale ona była zbyt zajęta, by to zauważyć.

Ron pojawił się na lunchu, wyglądając na bardzo zadowolonego. Następnych kilka dni minęło naprawdę spokojnie. Malfoy co prawda nadal obserwował Hermionę na zajęciach i przy każdej okazji dogadywał Ronowi, ale ten ignorował wszystkich oprócz Hermiony, spędzając godziny na spisywaniu pomysłów na nowe żarty. Świadoma, że ​​dni Rona w Hogwarcie dobiegały końca, Hermiona spędzała z nim każdą wolną chwilę. Ostatnio niewiele się uczył, więc regularnie chodzili na herbatki z Hagridem, grali w karty i szachy czarodziejów oraz odwiedzali swoje ulubione miejsca. Zabrali nawet trochę piwa kremowego do Zakazanego Lasu i skakali w stosy liści niczym pierwszoroczniacy, dopóki Ron nie zaczął wcierać mchu we włosy Hermiony, a ta w odwecie upuściła pająka na jego klatkę piersiową.

W czwartek po kolacji szła korytarzem pierwszego piętra, starannie otulona szalikiem, przygotowując się na oglądanie Rona grającego w quidditcha, kiedy pojawiła się przed nią gęsta, czarna mgła. Hermiona próbowała przejść, ale ciemna chmura była solidna jak ściana. Odwróciła się i zobaczyła taką samą mgłę około pięć stóp dalej, skutecznie zamykającą ją w małej przestrzeni. Dziewczyna prychnęła i skrzyżowała ramiona na piersi, kompletnie niezdziwiona widokiem postaci przypominającej ducha wyłaniającego się z ciemności.

— Uroczo, Malfoy — powiedziała. — Czego chcesz?

— Odrobiny twojego czasu — odpowiedział bez uśmiechu. Nie miał na sobie szaty, swetra, ani krawatu, a jego włosy i biała koszula lśniły ostro na tle czerni.

— Spóźnię się na trening Gryffindoru — powiedziała.

Uniósł brew. 

— Od kiedy oglądasz treningi?

— Od teraz. Wypuść mnie.

— Nie — powiedział, spoglądając na nią z góry. — Przez cały tydzień próbowałem z tobą porozmawiać. Powiedz mi.

— Powiedzieć ci co?

— Co zrobiłem tym razem — odparł chłodno. — W sobotę potraktowałaś mnie w laboratorium jak pierwszorzędna jędza, a teraz unikasz mnie i praktycznie żyjesz w kieszeni Łasica. Co się stało, Granger? To przez prezent? Albo nasz taniec? Czy czujesz się urażona, ponieważ sam nie pozbierałem tych nieszczęsnych chwastów?

— Oczywiście, że nie — odparła. — Jesteś niedorzeczny.

Jego oczy błyszczały. 

— W takim razie to prawda. Wróciłaś do swojego Łasica. — Był tak pewny siebie, że gdyby nie wiedziała lepiej, sama by w to uwierzyła. Malfoy podszedł bliżej. — Dlaczego myślisz, że kiedykolwiek będzie dla ciebie wystarczający?

Hermiona poczuła szarpnięcie za szyję. Spojrzała w dół, by ujrzeć, jak jego dłoń zsuwa z jej ramion czerwono-złoty szalik, a materiał upada u jej stóp. Drugą ręką zdjął jej czapkę, uwalniając dzikie loki. Przełknęła. 

— Nie, nie wróciłam do Rona.

— W takim razie powiedz mi — zażądał. — Co takiego zrobiłem?

Zacisnęła powieki niczym dziecko, nie mogąc na niego spojrzeć. Z perspektywy Malfoya, wyglądało to praktycznie jak błaganie. 

— Nie zrobiłeś nic złego — wykrztusiła. — Masz pełne prawo…

— Więc dlaczego, Hermiono? — Czuła jego ciepłe dłonie na swojej szyi, unoszące jej twarz. — Dlaczego przede mną uciekasz? — wyszeptał.

— Nie uciekam… — zaczęła, ale potem jego usta znalazły się na jej własnych, połykając to kłamstwo. Oblizał jej dolną wargę, a ona natychmiast odpowiedziała, zapraszając go do środka. Dotyk jego ciepłego języka przy jej wargach niemal sprawił, że zaszlochała. Malfoy pogłębił pocałunek, wciąż trzymając dłonie na jej policzkach. Przylgnęła do niego, błądząc dłońmi po jego ciele…

— Poszedł tędy! — krzyknął wysoki głosik. — Ciastek!

— Nic tu nie ma, Bertie!

— Ta czarna mgła! Zjadła go! Ciastek!

Hermiona i Malfoy odskoczyli od siebie, gdy zza czarnej mgły wydobywały się kolejne głosy.

— Bertie zgubił swojego puszka pigmejskiego!

— Znowu?

— Ciastek!

Malfoy spojrzał gniewnie w kierunku głosów. 

— Och, do cholery — mruknął.

— S-spójrz — wyjąkała Hermiona, wskazując na jego stopy. Serce wciąż waliło jej w piersi i czuła zawroty głowy.

Spojrzał w dół, a przerażona reakcja Dracona na różowego pigmejka na błyszczącym bucie sprawiła, że musiała stłumić chichot. Czarnoksiężnik Draco Malfoy i jego upiorna mgiełka, więżąca puszki w pułapce… co za ironia.

Puszek zapiszczał podekscytowany i zniknął w nogawce spodni Malfoya. 

— Aaaagh! — krzyknął.

— Słyszałem go! Ciastek! Ciastek! — zapiszczał Bertie.

Malfoy potrząsał nogą, próbując wytrzepać puszka ze spodni, a Hermiona oparła się o ścianę, trzymając za boki ze śmiechu. Ciastek wysunął się z nogawki i zaczął podskakiwać w ciasnej, ograniczonej mgłą przestrzeni, wciąż piszcząc.

— Pomóż — warknął Malfoy do Hermiony. Wyciągnął różdżkę i machnął nią, a puszek znowu podskoczył, wpadając w mgłę i znikając.

— Ciastek! — krzyknął Bertie. Mgła rozproszyła się, a Malfoy i Hermiona stanęli przed grupą znajomych Puchonów.

— Pan Malfoy!

— To pan Malfoy!

— I panna Granger!

— Uratowali Ciastka! Dziękuję wam!

— O nie — powiedziała Hermiona, kiedy wreszcie opanowała swój chichot. Malfoy był nadal zbyt oburzony, by wydusić z siebie choćby słowo. — To była w pełni zasługa pana Malfoya.

— Dziękuję, panie Malfoy! — zawołał Bertie, podbiegając do Ślizgona z puszkiem w dłoniach. Ciastek też dziękuje! — Ciastek odbił się o ramię Malfoya, który aż cofnął się o krok.

— Spójrz, Ciastek go lubi!

— Awwwww! Jak słodko!

— Chodź tutaj, Ciastku! — zawołał Bertie. Chłopiec podskakiwał w górę i w dół, z wyciągniętymi ramionami, próbując odzyskać swojego pigmejka. Puszek pisnął, ale nie chciał puścić Malfoya.

— Zabierz go! — powiedział Malfoy, potrząsając ramieniem. Spojrzał na Hermionę. — No i gdzie idziesz?!

Hermiona owijała swój szalik wokół szyi. 

— Mówiłam ci. Trening quidditcha — odparła, wciskając czapkę na głowę.

— Daj mi chwilę. — Malfoy ruszył naprzód, prowadząc ją z dala od Puchonów. — Hermiono — powiedział cicho, nie odrywając od niej wzroku. Wstrzymała oddech. Nagle wydał się taki bezbronny i niemal tak młody, jak chłopcy kręcący się za nim.

— Nie złość się — szepnął. — Nie odcinaj mnie.

— Nie jestem zła — powiedziała Hermiona. — Podobał mi się twój prezent. Podobał mi się taniec. Podobała mi się nawet ta pieprzona koniczyna. 

Pocałunek też mi się podobał. Merlinie, pomóż mi, podoba mi się ten dupek ze Slytherinu.

— W takim razie zapomnij o treningu quidditcha. Chodź ze mną. — Malfoy przełknął ślinę i opuścił wzrok. — Nikomu nie powiem.

— Nie, Draco. Nie możemy. 

Przez ostatnie kilka dni bardzo dokładnie wszystko przemyślała. Stworzyła nawet schemat blokowy Granger / Malfoy w swoim SUPLE i bez względu na to, ile razy by go rysowała, pola i strzałki zawsze się rozchodziły. On był Malfoyem, a ona mugolaczką. Bez względu na to, co się między nimi wydarzyło, pewnego dnia Draco sięgnie do swojej kieszeni i założy ten onyksowo-srebrny pierścień ze złowieszczym mottem, zajmując należne mu miejsce. Nie chciała być częścią tego świata i nie nie chciała być jego młodzieńczym wyskokiem, ani, co gorsza, małym, brudnym sekretem.

— Przepraszam — szepnęła. Musnęła opuszkami jego dłoń i odeszła, zostawiając oszołomionego chłopaka z różowym puszkiem pigmejskim na ramieniu.