The Gloriana Set - Rozdział 14: Kłótnia

września 13, 2020

The Gloriana Set - Rozdział 14: Kłótnia

 

Następnego ranka Hermiona zeszła wcześniej na śniadanie, mając nadzieję, że szybko zje i wróci do Wieży Gryffindoru, gdzie poczeka aż do zajęć ze starożytnych run. Ale mimo wczesnej pory, została złapana przed drzwiami Wielkiej Sali przez przystojnego Ślizgona, na swoje szczęście nie Malfoya.

— Hermiono — powiedział Teo, podchodząc do niej. — Nie byłaś wczoraj na kolacji. Ginny mówiła, że jesteś chora.

— Byłam po prostu zmęczona — odparła. — Nie masz się o co martwić.

Posłał jej figlarny uśmiech.

— Będziemy musieli znaleźć lepsze preteksty niż nauka, żeby móc siedzieć razem do późna.

— Być może. — Nie mogła powstrzymać uśmiechu.

— W międzyczasie udało mi się nadrobić transmutację i zielarstwo, a Slughorn pomoże mi uwarzyć dwie mikstury po dzisiejszej kolacji.

Hermiona była zadowolona.

— W takim razie zostało tylko nasze seminarium z obrony przed czarną magią. Zajęcia są dzisiaj i uwierz mi, nie będą zapewne zbyt wymagające. Zapamiętaj tylko: „Miłość jest jedyną obroną”.

Teo zachichotał.

— Nie mogę się doczekać.

— Chociaż ty... — Hermiona zaczynała postrzegać Dzwonka jak kolejną profesor Trelawney.

— Chciałbym ci w sumie podziękować — zaczął Teo, poprawiając na ramieniu torbę prawie tak ciężką, jak ta Hermiony. — Czy zechciałabyś może pójść kiedyś ze mną do Hogsmeade?

Zawahała się. Jej ostatnia randka w Hogsmeade nie poszła zbyt dobrze, a wyjście z Teo tylko wywołałoby więcej plotek. Rozważała odmowę, ale potem dostrzegła wysoką postać Malfoya wyłaniającą się z lochów i przystającą obok klepsydr z punktami domów.

— Z przyjemnością pójdę z tobą do Hogsmeade — powiedziała głośno. Zbliżyła się do Teo i pocałowała go w policzek. — Do zobaczenia na eliksirach — szepnęła z szerokim uśmiechem. Zanim zdążył odpowiedzieć, wpadła do Wielkiej Sali i usiadła przy stole Gryffindoru, plecami do Ślizgonów, zarumieniona z własnej lekkomyślności. Dokładnie tak bardzo cię pragnę, Malfoy.

Ginny pojawiła się wkrótce potem, siadając naprzeciwko.

— Zarówno Malfoy, jak i Teo się na ciebie gapią. Malfoy wygląda szczególnie groźnie — powiedziała cicho.

— A Blaise? — zapytała Hermiona.

Ginny przewróciła oczami. 

— Tak, on też tu patrzy. Coś się święci. Spotkałam go zeszłej nocy na Wieży Astronomicznej i emanował taką subtelną atmosferą, jakby całowanie go było wielkim zaszczytem…. W końcu uznałam, że mam dość i wyszłam.

— Subtelną — powiedziała Hermiona, ponuro mieszając owsiankę. — Zabiłabym dla choćby krzty subtelności.

— Cóż, przeszłam już swoje ze Ślizgonami. — Ginny nalała sobie soku dyniowego. — Nie mogę się doczekać sobotniego meczu. Zmiażdżymy ich. 

— Z pewnością — powiedział Ron, wślizgując się na miejsce obok Hermiony. — Hej, Hermiono, fretka próbowała wkraść się do Wieży Gryffindoru zeszłej nocy, ale odesłałem go w diabły.

Ginny prychnęła, ściągając na siebie groźne spojrzenie Rona. Zacisnął pięści i odwrócił się, aby spojrzeć na stół Slytherinu.

— Przestańcie się gapić, dupki — mruknął.

— Hej, zachowaj to na boisko, Ron — powiedziała Ginny.

Uśmiechnął się. 

— W sobotę nie będą mieli z nami szans. Z naszymi nowymi ścigającymi…

Ron i Ginny rozpoczęli szczegółową dyskusję na temat quidditcha, kłócąc się o rozgrywki ze Ślizgonami. Znudzona Hermiona dojadła owsiankę i wyjęła SUPEŁ, którego otwarte strony były pomarszczone i pogniecione. Wygładziła je różdżką, a następnie wyjęła pióro. Tego ranka nie było szans na wybranie pięciu rzeczy, na które warto było czekać. Lista była znacznie prostsza: 1) Nie patrzeć na Malfoya. 2) Nie rozmawiać z Malfoyem. 3) Nie myśleć o Malfoyu…

Hermiona zamarła, zaciskając palce na notesie. Na marginesie szkicu planu eseju „Organizacja jest nagrodą samą w sobie” widniała pojedyncza notatka, napisana elegancką, zapętloną czcionką, przerażająco znajomą.

Podobnie jak dobry plan organizacyjny, sekretny gorący romans również może być nagrodą samą w sobie.

Wstrzymała oddech. Wiedział. Przeczytał wszystko, nawet fragmenty o nim. Zwłaszcza fragmenty o nim. Oszukanie tego człowieka wymagało więcej niż kilku przypadkowych kropek w runach. Dlatego był taki pewny siebie w tej opuszczonej klasie. Znał jej uczucia. Wiedział. Twarz Hermiony zapłonęła ze wstydu, a potem z gniewu. Poderwała się, odwracając się w stronę stołu Slytherinu. Teo spojrzał na nią z troską, ale Malfoya już tam nie było.

— Hermiono, coś się stało? — zapytała Ginny.

— Zapomniałam pracy domowej — powiedziała, wsuwając SUPEŁ z powrotem do torby. Wrzuciłaby ten nieszczęsny notes prosto w ogień, gdyby tylko miała okazję. Przerzuciła nogę przez ławkę i wypadła z Wielkiej Sali przy akompaniamencie krzyku Rona: “Hermiona nigdy nie zapomina swojej pracy domowej!”

Wbiegła po schodach, zmierzając w stronę sali starożytnych run i oto był on, oparty o ścianę, z rękami skrzyżowanymi na piersi. Miał opuszczoną głowę, ale Hermiona ledwo zwróciła na to uwagę. Zatrzymała się na środku korytarza i odrzuciła torbę na bok.

— Ty — warknęła.

Wyprostował się.

— Granger, ja…

— Ty! — Z tej pojedynczej sylaby emanowała czysta furia. — Czytałeś mój notes. Czytałeś moje myśli.

Malfoy stanął na środku korytarza, twarzą do niej

— Granger, był otwarty, ja tylko… — urwał, gdy Hermiona zaczęła go okrążać. Spojrzał na nią ostrożnie.

— Taki z ciebie spryciarz, co, Draconie Malfoyu? — wycedziła, patrząc na niego ostro. 

Przełknął ślinę.

— Tak — powiedziała cicho. — Wszystko w tym notatniku jest prawdą, czy to właśnie chciałeś usłyszeć? — Podeszła bliżej, na co on tylko się cofnął.

— Chcesz poznać wszystkie moje fantazje? Czyż nie? — Podeszła jeszcze bliżej. — Śmiało, wyciągnij je z mojego umysłu. I tak jestem do niczego w oklumencji. Czy chciałbyś obejrzeć wszystkie moje wyimaginowane, skradzione pocałunki? Gierki polegające na szukaniu znicza?

Malfoy aż się zakrztusił. 

— Granger…

— Ale czemu poprzestać tylko na tym? — ciągnęła nieubłaganie. Nie wiedziała, na jak wściekłą rzeczywiście wyglądała, ale twarz Malfoya była blada jak ściana. — No dalej, Malfoy, wyjmij różdżkę. Przejrzyj sobie wszystkie moje fantazje. O tobie, o Teo… Ronie… Harrym… — Uśmiechnęła się. — Profesorze Snape’ie na szóstym roku?

Malfoy odwrócił wzrok, włosy opadły mu na oczy. 

— Proszę, Granger…

— Nie? — Przyparła go do ściany, opierając dłonie płasko na kamieniu. — Nie tego chciałeś? A może chciałeś tylko przeczytać kilka ciepłych myśli o samym sobie. A potem użyć ich przeciwko mnie? — Zaśmiała się szorstko. — Cóż za wspaniały nowy świat, w którym Draco Malfoy próbuje uwieść Hermionę Granger. Sekretny romans ze szlamą. Mam to na piśmie. 

Malfoy odchrząknął.

— Granger, nie — powiedział, starając się brzmieć surowo. — Źle to zrozumiałaś. Musisz…

— Nic nie muszę — odparła. Jej wściekłość zelżała, pozostawiając po sobie pustkę.

— Granger, posłuchaj, proszę — błagał. — Nigdy nie chciałem…

Urwał, gdy na horyzoncie pojawiła się McGonagall, stukając obcasami. Reszta klasy podążała za nią. Kobieta rzuciła Malfoyowi i Hermionie ostre spojrzenie, po czym otworzyła drzwi klasy i wpędziła wszystkich uczniów do środka niczym kaczuszki.

Malfoy zdążył się z lekka pozbierać, a kiedy Hermiona spojrzała na niego, zmarszczył brwi. 

— Oczywiście zrobiłem to w zły sposób… — zaczął.

— Przestań. Nawet nie próbuj — warknęła, wyciągając różdżkę. — Nie obchodzisz mnie, Draconie Malfoyu. Nie obchodzą cię moje uczucia. Dbasz tylko o własnego penisa, więc dlaczego po prostu nie pójdziesz się pieprzyć?

Mówiła coraz głośniej, a ostatnie słowa niemal wykrzyczała. Nagle iskra rozbłysła z jej różdżki, którą teraz celowała w Malfoya, a niewidzialna siła odrzuciła ją w tył. Upadła na plecy, dysząc, a różdżka uderzyła o kamienną podłogę.

— Jak śmiesz? — zawyła.

— To nie ja! — Malfoy był w szoku. Zrobił krok do przodu i wyciągnął rękę, by jej pomóc, ale zignorowała go, sama podnosząc różdżkę i wstając.

— Nie dotykaj mnie! — krzyknęła.

— Panno Granger! Panie Malfoy! — warknęła McGonagall. Stała w drzwiach ze skrzyżowanymi rękami i groźną miną. — Czy już skończyliście?!

— Definitywnie skończyliśmy, pani dyrektor — odparła Hermiona. Odsunęła się od Malfoya, chwyciła swoją torbę i weszła do klasy z wysoko uniesioną głową.

Na korytarzu rozbrzmiało ostre przekleństwo.

— Panie Malfoy! — zawołała McGonagall.

Kiedy wróciła do klasy, nie było z nią Malfoya. Chłopak nie pojawił się również na eliksirach, więc to Neville odliczał dziś sekundy, podczas gdy Hermiona i Slughorn trenowali kolejne pary przy tworzeniu Fiducii. Hermiona czuła się w środku niczym bryła lodu; ledwo mogła słuchać wykładu z Transmutacji i znowu opuściła lunch, żeby wypłakać się w zamkniętej łazience. Potem umyła twarz i znalazła Ginny, która wyleczyła jej opuchnięte oczy, zanim razem udały się na seminarium obrony przed czarną magią.

Teo już czekał przed klasą. Lekko złapał Hermionę za łokieć, by odciągnąć ją od Ginny.

— Słyszałem, że powiedziałaś Draconowi, żeby się pieprzył — powiedział.

— Tak — odparła Hermiona, ciesząc się, że tym razem plotki rzeczywiście rozniosły się tak, jak powinny.

— Przykro mi, że to przegapiłem.

— Mogę zrobić to jeszcze raz, jeśli chcesz.

Znowu posłał jej ten figlarny uśmiech.

— Trzymam cię za słowo.

— Czas na zajęcia! — zawołała Dzwonek z głębi klasy.

Malfoy siedział już w środku, jak zwykle wylegując się w żółtej pufie, uważnie obserwowany przez resztę zdenerwowanych uczniów. Kiedy Hermiona weszła z Teo, spojrzenia wszystkich przesunęły się na nią. Zmusiła się do zachowania spokoju i zajęła miejsce między Ronem a Malfoyem.

Dzwonek wyczarowała pufę dla Teo zaraz obok Luny, więc chłopak siedział teraz naprzeciwko Hermiony. Patrzył na nią błyszczącymi oczami, gdy Dzwonek przeglądała jej esej „Miłość może pokonać każde zło”. Potem Ron przeczytał na głos zwój od Hermiony o pozytywnych cechach Malfoya.

Zwój Malfoya o Ronie, odczytany chłodnym tonem, wymieniał „absurdalną, ale użyteczną małą sówkę”, „doskonałą opiekę nad jego słabą miotłą do quidditcha” oraz zawoalowany, sugestywny komplement dla Ginny. Twarz Rona zapłonęła rumieńcem, ale nic nie powiedział. Dzwonek wyglądała na zadowoloną.

— A teraz, panie Nott — powiedziała, zwracając się do Teo. — Może wymieni pan trzy rzeczy, które kocha pan w swoim koledze?

— Którym koledze, pani profesor? — zapytał spokojnie.

— Jakimkolwiek, którego wybierzesz, drogi chłopcze.

Teo odchrząknął, rozglądając się po sali.

— Uwielbiam to, jak loki Hermiony Granger wymykają się wszelkim próbom ich ujarzmienia, bez względu na to, jak duża jest jej wstążka czy spinka do włosów. Uwielbiam to, jak poświęca całą swoją uwagę każdej osobie, z którą rozmawia, przyjacielowi czy wrogowi. Uwielbiam to, jak jej potężny umysł nieustannie walczy z jej uczuciami, przez co każde jej stwierdzenie jest nieprzewidywalne. — Spojrzał na Dzwonka. — Czy tyle wystarczy?

Do tej pory Hermiona uważała, że jej poranne starcie z Malfoyem było najbardziej żenującym w całym jej życiu. Cóż, ta scena była o tysiąc razy gorsza. Czy Teo naprawdę tak uważał? W co ona się w ogóle wpakowała? O co chodziło z tymi Ślizgonami? Ron syczał u jej boku, jak wrzący czajnik, podczas gdy Malfoy był sztywny i cichy.

Dzwonek klasnęła w dłonie.

— Czyż to nie po prostu cudowne? Wspaniale jest mieć starszych uczniów, którzy potrafią tak ładnie wyrażać swoje uczucia! To doskonałe wprowadzenie do naszego następnego tematu, jakim jest nieprzewidywalność. Większość ludzi jest bardzo przewidywalna, nawet wiedźmy i czarodzieje. Codziennie jedzą te same rzeczy, idą tą samą drogą do pracy czy szkoły, a nawet powtarzają te same rozmowy. Jest więc zrozumiałe, że będą również walczyć w przewidywalny sposób.

Cała klasa siedziała oszołomiona wykładem tej ekscentrycznej wróżki. Nawet Hermiona była pod wrażeniem.

— Czasem wręcz przy najbardziej pobieżnej obserwacji czarownica lub czarodziej mogą przewidzieć, co zrobi jego wróg. — Wróżka uniosła się lekko w powietrze i obróciła powoli, pozwalając, by jej słowa rozniosły się po sali. — Kiedy bronicie się przed praktykującym czarną magię i planujecie następny ruch, wasze pytanie nie powinno brzmieć „jakie jest najpotężniejsze zaklęcie” ale „jakie zaklęcie jest najmniej przewidywalne”.

Obróciła się ponownie.

— Czy ktoś może mi podać przykład dla tej teorii?

Ze wszystkich osób to właśnie Ron jako pierwszy podniósł rękę.

— Na pierwszym roku walczyliśmy z trollem, a Harry Potter pokonał go, wsuwając mu różdżkę w nos.

Hermiona natychmiast wróciła wspomnieniami do tamtego dnia. Była tak pewna, że poradzi sobie z trollem, a skończyła przyciśnięta do ściany łazienki, czekając na śmierć, kiedy Harry i Ron wpadli z odsieczą. Dzień, w którym pokonali trolla. Dzień, w którym zostali przyjaciółmi. Wyciągnęła rękę i chwyciła dłoń Rona, ściskając ją ze łzami w oczach, czując, jak lodowaty blok w jej sercu nieco topnieje. Przyjaciel poklepał ją z uśmiechem po dłoni, a ona położyła głowę na jego ramieniu. Przynajmniej niektórym wciąż mogła zaufać.

— Bardzo dobrze! — Dzwonek klasnęła swoimi małymi rączkami, promieniejąc. — W wielu przypadkach prosta, słabsza akcja lub zaklęcie bywają całkiem skuteczne, o ile są nieprzewidywalne. Nie zawsze potężny, ale oczekiwany ruch może podziałać równie skutecznie. Czy ktoś może podać inny przykład nieprzewidywalnej odpowiedzi?

Hermiona mogła wymyślić od tak sześć przykładów odpowiedzi na to pytanie, ale chociaż raz powstrzymała się od uniesienia ręki. Znacznie bardziej zainteresowały ją historie innych. Malfoy siedział sztywno, zaciskając dłonie. Zignorowała go.

— Mój ojciec miał taką historię z Bitwy o Hogwart… — zaczęła Ginny, przełykając ciężko. — Opowiedział mi, jak Kingsley Shacklebolt stanął przed śmierciożercą teleportującym się przez okno. Zamiast wycelować w niego klątwę, Kingsley rzucił zaklęcie odwracające pęd… 

Cała klasa spojrzała na Malfoya, wyraźnie wyobrażając sobie go w podobnym scenariuszu. Z wyjątkiem Hermiony, która wpatrywała się w punkt nad głową Teodora.

Ernie Macmillan przypomniał sobie, że kiedyś użył Flipendo podczas pojedynku w klasie, podczas gdy ktoś inny opisał, jak Parvati użyła klątwy więzów na Dołohowie. Lavender tylko zadrżała w swoim pufie i nic nie powiedziała.

— Wspaniałe, wspaniałe przykłady. Spróbujmy poćwiczyć — ogłosiła Dzwonek. — Wszyscy niech połączą się w pary, staną naprzeciw siebie i wyciągną różdżki. Każda para otrzyma zaawansowane zaklęcie ataku, które można obronić dowolnym zaklęciem obronnym.

Hermiona szybko przejrzała swój mentalny katalog pomniejszych zaklęć, który był dość obszerny. Ron spojrzał na nią, a ona tylko skinęła głową. Partnerzy. Pozostali uczniowie szybko się dobrali, zostawiając Malfoya z Teodorem, ku rozbawieniu Hermiony. Dwójka Ślizgonów wyglądała jednak na skorych do walki.

Ron pociągnął ją za rękę, aby zwrócić jej uwagę.

— Nie przejmuj się, Mi — szepnął. — Twoje najprostsze zaklęcie może pokonać nawet rozwścieczonego konia.

Dzwonek przemknęła między nimi.

— Panno Granger, pani zaklęciem będzie Petrificus Totalus.

Ron jęknął.

— Doskonale — powiedziała głośno Hermiona. — Petrificus Totalus jest bardzo skuteczny. — Odwróciła się do Rona i lekko uniosła różdżkę. — Petrif…

Łaskotki eksplodowały wokół jej ciała, przez co upuściła różdżkę z brzękiem.

— Ron — wydyszała, chichocząc niekontrolowanie. — Ron, przestań…

Ron spojrzał na nią, uśmiechając się.

— Mam cię — powiedział, kończąc zaklęcie. Oparła się o niego, wciąż chichocząc.

— To było dobre — powiedziała.

Pośród innych par wybuchł chaos. Neville pokonał czar Levicorpus tak potężnym zaklęciem Aguamenti, że całkowicie przemoczyło Lunę. Lavender wycelowała zaskakująco dobrze rzucone Confundo w Ginny, która zakręciła się, potknęła o Erniego (który leżał na trawiastej podłodze, próbując pozbierać się po Zaklęciu Żądlącym) i wpadła w gigantyczną stokrotkę.

W międzyczasie Teo rzucił zaklęcie oszałamiające na Malfoya, któremu w tej samej chwili udało się rzucić klątwę blokującą nogi. Zaklęcie Teodora poleciało wysoko, rozbijając globus na szczycie wysokiej szafki. Malfoy stał teraz nad Teodorem z różdżką wycelowaną w jego gardło, podczas gdy ten leżał na plecach ze złączonymi nogami. W każdym calu wyglądał niczym wściekły śmierciożerca. Wszyscy się gapili.

— Panie Malfoy — powiedziała Dzwonek. — Już wystarczy. 

Malfoy machnął różdżką w stronę Teo, którego nogi wystrzeliły prosto w górę.

— Panie Malfoy — powtórzyła wróżka. Chłopak się wykrzywił, ale puścił swojego partnera.

— Teraz zamieńcie się pozycjami — poleciła Dzwonek.

Hermiona jako pierwsza się odwróciła. Stała teraz twarzą do Rona, kręcąc różdżką jak pałką.

— Uważaj, Weasley — powiedziała ze złowrogim uśmiechem.

— Spokojnie, Mi — odparł nerwowo Ron.

— Expelliarmus — powiedziała Dzwonek, przechodząc obok. Hermiona kątem oka dostrzegła Malfoya, rzucającego Carpe Retractum. Ognista lina wystrzeliła z jego różdżki, a Teo przekształcił ją w nieszkodliwego węża. Wymamrotał kilka słów, a wąż natychmiast wyślizgnął się przez uchylone okno. Hermiona nie mogła przestać się gapić. Teo był wężousty?

— Hermiono? — zapytał Ron. — Jesteś gotowa?

Odwróciła się do niego i uśmiechnęła szeroko. 

— Zawsze.

Ron przełknął ślinę i uniósł różdżkę. 

— Ex…

— Wingardium Leviosa — powiedziała ostro, ledwo poruszając różdżką. Ron wystrzelił w górę, lewitując zaledwie kilka cali od sufitu.

— To niesprawiedliwe! — krzyknął. — Zbyt zaawansowane!

— Uczyliśmy się tego na pierwszym roku! — zachichotała.

— Tak, z piórkiem!

— Nie wiedziałam, że jestem taka silna! Levi-O-sa!

— Opuść mnie! — wrzasnął. Powoli sprowadziła go na podłogę. — Mała wredoto — powiedział czule.

Zaśmiała się. Dobrze było znów być przyjaciółmi.