Legenda dwunastu listów - Rozdział 4: Trzeci list

lipca 13, 2020

Legenda dwunastu listów - Rozdział 4: Trzeci list

 

Tego poranka Hermiona zdecydowanie nie była w dobrym humorze. Sine wory pod oczami wyraźnie odznaczały się na jej twarzy, pokazując wszystkim, jak niewiele snu udało jej się uzyskać poprzedniej nocy. Jednak każdy kto ją widział, był pewien, że to przez naukę do późna, z czego przecież słynęła. Nikt nawet nie podejrzewał, że jej bezsenność wynikała z wielogodzinnych rozmyślań nad anonimowym listem.

Weszła do sali na zajęcia ze Starożytnych Run. Lekcję tego przedmiotu Gryfoni mieli razem z Krukonami. Usiadła na swoim ulubionym miejscu w pierwszym rzędzie. Jednak zamiast zagłębić się w lekturze – jak to zwykle miała w zwyczaju – leniwie zgarbiła się, wpatrując w przestrzeń. Zastygła w takiej pozycji z lekko uchylonymi ustami. Siedzący obok Harry przyglądał się jej ze zdziwieniem. Wyciągnął dłoń w kierunku przyjaciółki i pomachał jej kilka razy przed twarzą, w trosce o jej uwagę. Niestety bezskutecznie.

Odchrząknął sugestywnie i szepnął:

— Hermiona.

Dziewczyna nadal nie reagowała na wezwanie przyjaciela.

Harry skrzywił się i zaczął pstrykać palcami przy uszach Hermiony. Tym razem wreszcie mu się udało, bowiem odgłosy pstryknięć przywróciły dziewczynę do rzeczywistości. Spojrzała na niego oczami kompletnie pozbawionymi emocji, unosząc lekko brew.

— O co chodzi, Harry? — zapytała bez wyrazu.

— Czy wszystko z tobą w porządku? Coś ci dolega? — odparł zmartwiony.

Przytaknęła sztywno, niczym zombie.

— Tak — odparła prosto.

— Więc... czemu się tak dziwnie zachowujesz? — zapytał.

Spojrzała na niego, przetwarzając powoli to, co właśnie usłyszała. Po chwili głuchej ciszy, westchnęła ciężko.

— Trochę za mało ostatnio sypiam, i tyle. — Odwróciła wzrok.

— Czemu? Co robiłaś zeszłej nocy?

— Czytałam książki — odparła.

— Przecież... przecież ty robisz to co noc. Tylko, że nigdy nie widziałem cię tak... zmęczonej.

Znów westchnęła, pochylając się w kierunku ławki i podpierając głowę dłońmi.

— Sama nie wiem…

— Hermiona... — Poklepał ją lekko po ramieniu, a ona spojrzała w jego stronę. Bardzo niepokoił się o swoją przyjaciółkę, ale nie mogła mu powiedzieć o co tak naprawdę chodzi. Była pewna, że uzna ją za wariatkę. — Przecież jestem twoim przyjacielem. Możesz na mnie polegać, jeśli coś cię trapi. Zawsze postaram się zrobić co w moich siłach, aby ci pomóc. — Uśmiechnął się do niej ciepło. — No, może oprócz zadań domowych... — dodał.

Zachichotała cichutko. Harry uśmiechnął się z tego małego sukcesu.

— Dziękuję, że jesteś, Harry.

— No pewnie, od czego są przyjaciele, prawda? Jesteś pewna, że na pewno nie chcesz mi o niczym powiedzieć?

Jej uśmiech zbladł. Bardzo chciała wyznać mu prawdę, ale strach przezwyciężał jej chęć wygadania się.

— Naprawdę nic się nie dzieje, Harry. Jestem po prostu strasznie zmęczona. To nic takiego — skłamała.

Spojrzał na nią nieprzekonany i przytaknął. Nie chciał na nią naciskać. Wolał poczekać na odpowiedni moment, aż sama zdecyduje na ujawnienie tego, co ją trapi.

W połowie lekcji klasa usłyszała niepokojące dziobanie w okno. Wszyscy zwrócili się w stronę, z której dobiegały stuknięcia. Okazały się pochodzić od sowy, dobijającej się do pomieszczenia. Tym razem kopertę trzymała z szponach, co kilka sekund stukając dziobem w szybę.

— Proszę, niech ktoś sprawdzi, czy to coś pilnego — poprosiła nauczycielka.

Siedząca najbliżej szyby Luna wstała i otworzyła okno, odbierając od ptaka kopertę. Sowa natychmiast odleciała, nie pozwalając dziewczynie nawet się z nią przywitać.

Luna obejrzała dokładnie list, odkrywając, że jest zaadresowany to pewnej Gryfonki.

— To list dla Hermiony... — ogłosiła.

Hermiona szybko odwróciła głowę, patrząc z zaskoczeniem na Lunę.

— Dla mnie? — spytała zdumiona.

Luna kiwnęła głową, podnosząc list tak, aby Hermiona ujrzała swoje imię. Starannie wykaligrafowane litery rzeczywiście układały się w wyraźne: Hermiona Granger.

— Patrz, tu naprawdę jest twoje imię. To.. to dla ciebie... — Podeszła do Hermiony, wręczając jej kopertę.

Hermiona gapiła się na list ze skupieniem, zanim wzięła go do ręki. Po dokładnym przyjrzeniu się, miała już pewność, że jest on taki sam jak dwa poprzednie. 

Kolejny list, którym ma mnie skompromitować... — pomyślała gorzko.

— Panno Granger, jeśli to coś ważnego, może pani wyjść i przeczytać korespondencję w spokoju na korytarzu — pouczyłą ją nauczycielka.

Dziewczyna natychmiast pokręciła głową.

— Nie, nie, to nic ważnego. Bardzo przepraszam za zakłócenie zajęć... — odpowiedziała, pospiesznie wpychając list do torby.

Z tobą rozprawię się później — pomyślała.

Nauczycielka wznowiła lekcję, ale wbrew woli Hermiony, jej myśli popłynęły kompletnie innym torem. Torem prowadzącym wprost do listu wciśniętego między pergaminy w jej torbie.

No świetnie, teraz już kompletnie nie dam rady się skupić — zaklęła w myślach.

***

Trzasnęła z całej siły drzwiami Pokoju Wspólnego i wmaszerowała do środka targana irytacją. Myśl o liście nie opuszczała jej głowy przez cały dzień, kompletnie odciągając jej uwagę od nauki i rozmów z przyjaciółmi.

To musi się skończyć zanim zawalę wszystkie przedmioty! — wrzasnęła w myślach. Rzuciła się na kanapę i skrzyżowała ramiona na piersi. Zerknęła na kominek, próbując rozpalić szczapy drewna siłą własnego spojrzenia.

Pozostała w tej pozycji przez dłuższy moment, zanim w popłochu nie zeskoczyła z kanapy słysząc krzyki z pokoju Malfoya.

— DO CHOLERY, PARKINSON, PO PROSTU PRZYZNAJ SIĘ, ŻE TO TWOJA SPRAWKA! — wrzeszczał Malfoy w swoim dormitorium.

Spojrzała na zamknięte drzwi i uniosła brwi ze zdziwienia. Czemu on tak krzyczy?

I czy on powiedział: Parkinson?

— Draco, przysięgam na samego Merlina. To nie ja! — usłyszała desperacki krzyk dziewczyny, której głos był niesamowicie piskliwy i denerwujący. Brzmiał tak znajomo…

Co do cholery Pansy tutaj robi?! — pomyślała nerwowo — I to jeszcze w dormitorium Malfoya! — Czuła jak krew powoli zaczyna się w niej zagotowywać... I sama nie wiedziała dlaczego.

— PIEPRZ SIĘ, PANSY! — usłyszała jego jęk.

— Przysięgam, Draco, ja nic nie zrobiłam! Znaczy, wiem, że powinnam była... ale nawet nie przyszło mi to do głowy!

Niech mi ktoś wyjaśni co ta wywłoka robi na moim terytorium?!

— LEPIEJ ZACZNIJ SOBIE KOPAĆ GRÓB, PASKUDNA MOPSICO, BO JEŚLI OKAŻE SIĘ, ŻE TO NAPRAWDĘ TY WYSYŁASZ MI TE BZDURY, PRZYSIĘGAM NA MERLINA, ZNAJDĘ CIĘ I ZABIJĘ KAŻDĄ KOMÓRKĘ W TWOIM CIELE!

Masz moje pełne poparcie, Malfoy.

— Draco…

— Oj, zamknij się wreszcie! — warknął. — Wyjdź stąd w końcu, Pansy... — odpowiedział już normalnym, lecz nadal przerażającym tonem.

— Ale ja przysięgam... — próbowała się ponownie wytłumaczyć, jednak w odpowiedzi otrzymała kolejny z jęków blondyna.

— Mówiłem, wyjdź! Wyjdź stąd, natychmiast!

Cisza.

— WYJDŹ STĄD, DO CHOLERY!

W końcu przerażona Pansy Parkinson wyłoniła się z dormitorium Prefekta Naczelnego. Malfoy z całej siły trzasnął drzwiami przed jej twarzą. Ślizgonka aż wzdrygnęła od głuchego huku. Stała przed jego drzwiami jeszcze przez chwilkę, po czym pokonana skierowała swoje kroki w stronę schodów do salonu.

Gdy jednak ujrzała Prefekt Naczelną spoglądając na nią sprzed kominka, zatrzymała się w półkroku. Zjechała mugolaczkę wzrokiem od stóp do głów.

— No i na co się gapisz, szlamo? — prychnęła piskliwie.

Hermiona uniosła szybko dłoń, wskazując na drzwi.

— Wyjdź — nakazała.

Pansy skrzyżowała ręce i uśmiechnęła się kpiąco.

— Od kiedy zaczęło ci się wydawać, że możesz mi rozkazywać, szlamo? To ja tutaj jestem czystokrwista — odpowiedziała, celowo podkreślając rozbieżność w ich statusie krwi.

To sprawiło, że krew Hermiony przekroczyła krytyczny punkt wrzenia.

— Nie wiem czy pamiętasz Panno Brzydkie Kaczątko, ale ty już nigdy nie ewoluujesz w łabędzia. Ja tutaj jestem Prefekt Naczelną i jako Prefekt Naczelna mam prawo, a nawet autorytet, do wykopania każdego pół-mopsa-pół-trolla z mojego własnego salonu! A teraz sio! — syknęła.

Usta Pansy zastygły w półsłowie. Była w szoku przez to, co usłyszała. Jej duma roztrzaskała się na miliony malutkich kawałeczków, a najgorszym było to, że doprowadziła do tego ta szlama. To tylko podwoiło porażkę Ślizgonki.

— Będziesz tutaj tak stała i czekała na Nowy Rok? Wynocha! — krzyknęła Hermiona, lecz Pansy nadal stała niczym spetryfikowana. — Czy ja mówię niewyraźnie?! WY-PIEP-RZAJ! — Prefekt Naczelna wrzasnęła z całych sił w płucach, niemal tak głośno, jak chwilę temu krzyczał jej współlokator.

Stopy Pansy w końcu odkleiły się do podłogi, a dziewczyna wybiegła z pokoju ile sił w nogach. Jedyne co po niej pozostało, to głuchy trzask drzwi.

Doprowadzenie emocji do normalnego stanu zajęło Hermionie kilka dobrych minut. Opadła na kanapę z taką siłą, że przypadkiem zrzuciła swoją torbę na podłogę, rozsypując całą jej zawartość przed kominkiem. Jęknęła sfrustrowana i schyliła się, aby pozbierać swoje rzeczy.

Wrzuciła atramenty i pergaminy z powrotem do torby, a książki starannie ułożyła na stoliku. Chcąc pozbierać resztę swojego dobytku zauważyła list, który dostała wcześniej. Powód jej paskudnego humoru. Wszystko przez ten list, burzący cały plan jej dnia. Ledwie pozbierała się po poprzednim, otrzymanym wczorajszej nocy i gwarantującym jej srogą bezsenność, a tutaj znowu kolejny rujnujący jej dzień.

Nie dane jej było zaznać spokoju.

Gdzie Hermiona Granger, tam i kłopoty.

Ta myśl doprowadzała ją do białej gorączki.

Jęknęła, rozrywając kopertę. Szybko rozwinęła kartkę i przeczytała wiadomość.

Jak zwykle, skąpa w słowa, ale na Merlina, jaka pochlebna! Specjalnie dla niej.

 

Droga Hermiono,

Jesteś niesamowicie urocza, kiedy się uczysz.

 

Serce niemal wyskoczyło z jej piersi po przeczytaniu tych słów. Motyle w brzuchu zawirowały przyjemnie, a kąciki ust uniosły się w szczerym uśmiechu.

Cała frustracja... wymazana.

Negatywne emocje... zniknęły.

Jej poprzednie uczucia rozpłynęły się niczym wczorajsza mgła, a to wszystko przez skrawek papieru zapisany czarnym atramentem. I ten niesamowity charakter pisma!

Po chwili jednak wstrząsnęła głową, a jej uśmiech zniknął tak szybko jak się pojawił. Pochmurny humor powrócił.

To tylko czyjeś żarty, Hermiona. Nie daj się na to nabrać — usłyszała cichy głosik w swojej głowie i zanim zdążyła się powstrzymać, zgniotła list z całej siły.

Była piekielnie zła, masakrując skrawek pergaminu. Wrzuciła go obojętnie do torby i ruszyła prosto do sypialni.

Jednak, nie ważne jak bardzo zła by nie była, nie potrafiła się go pozbyć.