The Gloriana Set - Rozdział 56: Borsucza Siła

października 19, 2020

The Gloriana Set - Rozdział 56: Borsucza Siła

Rozdział 56: Borsucza Siła

Hermiona spodziewała się, że Ginny natychmiast rozpocznie opis swojego weekendu z Blaise'em, ale jej współlokatorka milczała, gdy opuściły główną ulicę Hogsmeade i ruszyły ścieżką w stronę Hogwartu.

Była na tyle szczęśliwa, że ​​nie miała potrzeby rozmowy. Dało to Hermionie wystarczająco dużo czasu, by skarcić się za złe obchodzenie się z Ronem w taki szyderczy sposób (nie żeby było jakieś usprawiedliwienie dla tego całego porywania i dziwek Śmierciożerców). Była pewna, że ​​celem Rona nie było uwięzienie jej w pułapce, ze wszystkimi mrocznymi oskarżeniami, o które osądzał ją przez Draco. Raczej chciał ją tylko chronić.

Hermiona westchnęła, idąc za Ginny wzdłuż zimnej, smaganej wiatrem drogi. Draco miał rację - nie miała krzty subtelności. Spędziła więcej czasu myśląc o uczuciach Harry'ego niż o Ronie. To Ron był tym, który potrzebował specjalnego śniadania, świadków i listów referencyjnych. To on zobaczył, jak pierwsza kobieta, którą kochał, przeszła do innego mężczyzny, którego najbardziej nienawidził. Ron zasługiwał na większą ostrożność.

Jednak to nie usprawiedliwiało uwięzienia jej w Norze jak jakąś księżniczkę w wieży. Hermiona zadrżała, widząc widmo Draco pojawiającego się u Weasleyów w jego najbardziej autokratycznym momencie, żądając jej natychmiastowego uwolnienia. Po obrażeniu wszystkich i rzuceniu klątw, prawdopodobnie przeszukałby dom i włamałby się do sypialni Rona - Merlinie... sypialni Rona i ...

- Posłuchaj, Hermiono - powiedziała Ginny, zwalniając. - Mecz się skończył. - Odsunęła kaptur zielonego aksamitnego płaszcza.

- Już? - Znajdowały się teraz przed zamkiem, a uczniowie roili się od strony boiska, jednak byli zbyt daleko, by zobaczyć kolory zwycięskiego Domu. Wielu wrzeszczało ze szczęścia, podekscytowanie skacząc po terenie z całkowitym brakiem godności. Dość niezwykłe jak na Ślizgonów.

- Malfoy musiał już złapać znicza - powiedziała Ginny.

- Nie jestem taka pewna - powiedziała Hermiona. Grupka malutkich pierwszoroczniaków toczyła się w ich stronę, dziko trzepocząc czarno-żółtymi szalikami. Chłopcem z przodu był Percival, trzymający duży sztandar z wizerunkiem Borsuka. Hermiona sapnęła: wszystkie Piskliwe Myszki miały jasnożółte dłonie i twarze, z wyjątkiem dziewczyny z tyłu, która była zielona.

- Panno Granger!

- To Panna Granger!

- Panno Granger, przegapiłaś to!

- Powinnaś była to zobaczyć!

- Co się stało? - zapytała Hermiona. Nie mogła powstrzymać uśmiechu do Piskliwych Myszek, które oderwały się od reszty stada, żeby z nią porozmawiać. Wszyscy byli tak podekscytowani, a ich pulchne twarze były zarumienione. Leila stała z nimi w swoim zielono-srebrnym szaliku, przewracając oczami.

- Złapał go!

- Złapał go w ciągu pierwszych pięciu minut!

- To był świetny chwyt! - powiedział Percival, zatrzymując się, by wepchnąć maszt sztandaru w trawę. - On… on… właśnie go złapał!

- B-łaaagam - powiedziała Leila. - Znicz brzęczał wokół jego głowy i unosił się przed jego klatką piersiową. Praktycznie spadł mu na kolana!

- Jesteś po prostu zgorzkniała! - powiedziała Imogena. - To był wspaniały chwyt!

- BORSUCZA SIŁA!!! - Percival krzyknął, a pozostali przyjęli jego wiwaty. - BORSUCZA SIŁA!!!

- Zaczekaj chwilę - powiedziała Ginny. - Czy ty mówisz, że Szukający Puchonów złapał znicza w ciągu pierwszych pięciu minut?

Wszystkie Piskliwe Myszki przytaknęły.

- Billy Froom, Szukający Puchonów?

- Zgadza się, panno Weasley - powiedział Bertie. Ciastek leżał na jego ramieniu, ubrany w mały żółty szalik. Bertie zaczął skakać, udając, że leci na miotle - Billy poszedł w ten sposób, a znicz śmignął tak, a potem Billy poleciał tak, w ten sposób…

- Pan Malfoy nie mógł nic zrobić - wyjaśniła Leila. - Pan Froom upuścił rękawiczkę i unosił się w pobliżu boiska, szukając jej, a pan Malfoy znalazł się wyżej ponad obręczami. Znicz poleciał prosto w twarz pana Frooma, a on prawie go nie zauważył!

- Jesteś po prostu obolałym przegranym! - wrzasnął Percival. - BORSUCZA SIŁA!

- BORSUCZA SIŁA! - krzyczały wszystkie Myszki z wyjątkiem Leili.

- Podoba mi się ten żółty kolor - powiedziała Ginny, kiedy uważniej przyjrzała się dzieciom. - Jak to zrobiliście?

- To była panna Granger!

- To było genialne!

- Dziękuję, panno Granger!

Ginny zwróciła się do Hermiony. 

- Zmieniłaś je wszystkie na żółte?

- Nie wszyscy jesteśmy żółci - powiedziała Leila.

- To była tęcza - Hermiona surowo spojrzała na dzieci. - Znowu próbowaliście włamać się do laboratorium eliksirów.

- Ty i pan Malfoy spędzacie tam dużo czasu - powiedziała Imogena. - Chcieliśmy wiedzieć, co tam robicie.

- Mówiłem ci, co tam robią!

- Jesteś świnią, Percival.

Ginny wybuchnęła śmiechem. 

- Tak, Hermiono - zakrztusiła się. - Co ty i Malfoy robicie w tym małym laboratorium eliksirów?

Hermiona potrzebowała całej samokontroli, żeby się nie zarumienić („strasznie zdesperowana”). Zamiast tego spojrzała na nich wszystkich. 

- Przygotowujemy skomplikowany i niebezpieczny eliksir eksperymentalny - powiedziała swoim najlepszym głosem inspirowanym McGonagall. - W bardzo poważnym celu. Gdyby któreś z was to zakłóciło, stracilibyśmy miesiące pracy, a wy moglibyście doznać poważnych obrażeń.

- Więc przefarbowałaś ich wszystkich na żółto? - zapytała Ginny. Leila otworzyła usta. - I zielono?

Hermiona zmarszczyła brwi. 

- Nie, oni wszyscy powinni być w różnych kolorach.

- Byliśmy! - krzyknął Bertie. - Byłem fioletowy, Percival był czerwony, a Imogena była…

- Rozumiemy, rozumiemy - powiedziała Ginny, szczerząc się.

- Właściwie to był pomysł Leili - powiedział Percival, dając małej Ślizgonce niechętne skinienie głową. - To było genialne. Wprowadziła nas do lochów eliksirów zaklęciem Achoo…

- Alohomora - poprawiły Leila i Hermiona.

- Zbadałam tęczową klątwę - ciągnęła Leila. - I odkryłam, że kolory zmieniają się za każdym razem, gdy…

- Więc wróciliśmy do laboratorium i ciągle uderzaliśmy w drzwi i zmienialiśmy kolory, aż wszyscy byliśmy żółci! - wrzasnęła Imogena.

- Albo zieloni - dodała Leila.

Tłum starszych Puchonów przebiegł obok, wymachując kolejnymi czarno-żółtymi sztandarami. 

- Impreza w pokoju wspólnym Puchonów! - zapiał Justin Finch-Fletchley.

- BORSUCZA SIŁA! - wrzasnęły Myszki. - IMPREZA!

- Do widzenia panno Granger! Panno Weasley!

- No dalej, ty też, Leila!

- Mam nadzieję, że dostaniemy ciastka!

- Borsucze herbatniki!

- Borsucze Ciasteczka Cytrynowe!

- SIŁA BORSUKA! 

Myszki pobiegły do ​​zamku, wrzeszcząc z całych sił. Ginny wciąż się śmiała.

- Są genialni - wydyszała. - Rozumiem, dlaczego ty i Malfoy ich adoptowaliście.

- Jego lubią o wiele bardziej - powiedziała kwaśno Hermiona.

- Cóż, ciebie też lubią. - Myszki ponownie wprawiły Ginny w radosny nastrój i objęła Hermionę ramieniem. - Chodź, chcę usłyszeć o Twoim weekendzie.

- A ja chcę usłyszeć o twoim - odpowiedziała szybko Hermiona, pozwalając się holować. - Włoska Riwiera?

Ginny przygryzła wargi, a jej jasna twarz lekko zbladła. 

- Tak.

Hermiona przytuliła ją szybko. 

- Wiesz co - powiedziała. - Ron dał mi dziś rano lekcje latania, zanim oczywiście zwariował. A może polecimy do tego wspaniałego miejsca, które znalazłam na wędrówce z Hagridem?

- Naprawdę? - Oczy Ginny zabłysły. - Polecisz ze mną? Dzisiaj?

Hermiona skinęła głową. Naprawdę, z całym swoim własnym dramatem, była ostatnio trochę przyjacielem śmieci. 

- Po prostu nie za wysoko, dobrze? I nie za szybko?

- Wspaniale! - Uśmiech Ginny poszerzył się. - Spotkajmy się w holu wejściowym. Możesz lecieć na mojej zapasowej miotle! - Włożyła szeroki kapelusz na głowę i pobiegła w stronę zamku tak szybko, jak pozwoliły jej sandały na szpilkach.

Hermiona przepchnęła się w stronę tłumu, mijając szczęśliwych Puchonów i Gryfonów, a także zkwaśniałych Ślizgonów. Drużyna Slytherinu nadal znajdowała się na boisku, a Astoria ją tyranizowała, ale Draco nie było wśród nich. Pobiegła więc z powrotem do zamku, zastanawiając się, czy będzie musiała stawić czoła lochom Slytherinu, żeby go znaleźć.

Nie mogę po prostu odlecieć z Ginny bez słowa - pomyślała, przechodząc przez gigantyczne dębowe drzwi zamku do Sali Wejściowej, w międzyczasie zdejmując płaszcz. Prawdopodobnie jest zirytowany, że przegapiłam mecz, a kiedy dowie się o Ronie…

Subtelne odchrząknięcie, podobne do tonu Umbridge, zatrzymało ją na środku holu wejściowego. Hermiona odwróciła się i zobaczyła Draco opartego o szafkę z klepsydrą punktów jego domu, wciąż w swoim stroju do quidditcha, z miotłą opartą obok. Jego ramiona były skrzyżowane, a włosy wciąż potargane przez lot. Hermiona wstrzymała oddech. Nie miał prawa tak wyglądać, tak mizernie, ale nie do odparcia…

- Szukasz kogoś? - zapytał chłodno Draco.

- Właściwie to tak - odpowiedziała, idąc przez korytarz w jego stronę. - Mam gdzieś tutaj chłopaka, wrednego dupka, który nie potrafi złapać znicza. Widziałeś go?

- Prawdopodobnie się przed tobą ukrywa, jeśli jest mądry - powiedział Draco.

- Och, nie jest zbyt bystry - odpowiedziała. Zrzuciła płaszcz i sięgnęła w górę, by ułożyć jego włosy dłońmi, a jeśli dotyk jej zimnych palców go zaskoczył, nie okazywał tego.

Jego palce w rękawiczkach owinęły się wokół jej nadgarstków. 

- Czy mogę założyć, że Łasic…

- Tak, Ron o nas wie - powiedziała Hermiona. Czy on kiedykolwiek…

- Doskonale. - Przyciągnął ją do szybkiego, mocnego pocałunku, po czym delikatnie odepchnął ją z powrotem, wciąż trzymając ręce na nadgarstkach. Mogli być teraz publiczni, ale to nie znaczyło, że mogą się całować w holu wejściowym.

Wyciągnęła szyję, by spojrzeć za siebie, zauważając zdecydowany brak szmaragdów w klepsydrze Slytherinu, i kliknęła językiem. Draco zacisnął szczęki.

- Ojej, twój dom miał chyba pecha - powiedziała.

- Nieczysta taktyka - warknął.

Hermiona uśmiechnęła się promiennie. 

- Zgadzam się. Uczniowie nie powinni zakradać się, aby dokładać więcej klejnotów.

Draco rozejrzał się po korytarzu, a potem z powrotem popatrzył na nią, zsuwając ręce z jej nadgarstków, aby złapać jej dłonie i przyciągając ją bliżej. 

- Zdejmij zaklęcie, Hermiono - szepnął. - Sprawię, że będzie to warte twojego czasu.

- Przestań oszukiwać - szepnęła w odpowiedzi.

Jego głowa opadła bliżej. 

- To jest twoje ostatnie ostrzeżenie.

- Rób co najgorsze.

- Będę. - Puścił ją i wyciągnął różdżkę, trzymając ją przy boku i leniwie machając. Natychmiast kaskada rubinów spadła do dolnej bańki Klepsydry Gryffindoru.

- Draco! - syknęła przerażona. - Przestań!

- Zdejmij zaklęcie - powtórzył, gdy rubiny nadal spadały.

Hermiona jęknęła. Nie mogła zdjąć zaklęcia z klepsydry Gryffindoru bez oczyszczenia tej ze Slytherinu, ponieważ wszystkie klepsydry były ze sobą połączone. Spojrzała na Draco i szybko wyciągnęła swoją różdżkę, mrucząc zaklęcie zbyt cicho, by mógł je usłyszeć.

Draco oparł się o złoconą szafkę Klepsydr, wyglądając na zadowolonego z siebie. 

- Nie martw się, sprawię, że będzie to warte Twojego czasu.

- Oby - powiedziała Hermiona gburowatym tonem, którego tak naprawdę nie czuła. Draco musiał dodać ze trzydzieści rubinów do klepsydry Gryffindoru i miały tam zostać.

Draco zaczął powoli zdejmować swoje skórzane rękawiczki, wpatrując się w jej oczy. Hermiona przełknęła i odwróciła wzrok. 

- Przepraszam, że przegapiłam mecz - powiedziała.

- Tak było chyba nawet lepiej. - Draco schował rękawiczki pod płaszcz. - Co się stało?

- Kiedy? - zapytała Hermiona, zwlekając.

- Z Łasicem. To przez niego się spóźniłaś, prawda?

- Tak - przyznała. - Zanim ci opowiem, chcę tylko powiedzieć, że to częściowo moja wina. Zrobiłam to źle.

Draco ponownie skrzyżował ramiona. 

- Co on odwalił?

- I pamiętaj, jakim ogromnym dupkiem byłeś w każdej interakcji z Ronem w całym swoim życiu - powiedziała.

Jego spojrzenie stwardniało. 

- Nie odpowiadasz mi.

Hermiona zacisnęła dłonie, żeby ich nie wykręcić, i rozejrzała się po korytarzu. Uczniowie spoglądali na nich z zaciekawieniem, gdy przechodzili przez drzwi i poruszali się po marmurowych schodach.

- I pamiętaj, że Ron jest tak samo opiekuńczy jak ty - kontynuowała. - A jeśli jest coś, czego nie potrzebuję, to para szalonych wariatów, którzy myślą, że wiedzą…

- Granger - powiedział niebezpiecznie Draco.

Hermiona wyprostowała się i spojrzała mu w oczy. Aktorstwo neurotyczne nie pomagało w tej sytuacji. 

- Powiedziałam o nas Ronowi, a on stwierdził, że rzuciłeś na mnie zaklęcie lub napoiłeś mnie eliksirem, co, jeśli się nad tym zastanowić, jest całkowicie rozsądnym założeniem, biorąc pod uwagę, jak konsekwentnie…

- Co on zrobił? - zapytał ponownie Draco.

Westchnęła. 

- Zabrał mnie z powrotem do Nory na przechowanie i rzucił zaklęcie, które miało mnie tam zatrzymać.

- On cię uwięził. - Jego oczy były zimne. - Próbował cię ode mnie odciągnąć.

- Tak, ale wciąż miałam swoją różdżkę - powiedziała. - Więc go spetryfikowałam.

- Oczywiście, że tak - powiedział Draco, powoli się uśmiechając, po czym zatrzymał się. - Nie próbował…

- Nie, naprawdę, nie - powiedziała Hermiona. - Po prostu narzekał na… - Urwała. Nie chciała mu powiedzieć. Ale ukrywanie rzeczy przed Draco, aby chronić jego delikatną wrażliwość, zraniłoby ich obu.

Spoważniała. 

- Draco, chcę być z tobą szczera, naprawdę, ale jeśli wpadniesz w szał i pojawisz się w Norze, rzucając przekleństwa... będę chciała porozmawiać o tym, co tutaj robimy. Czy mnie rozumiesz?

Posłał jej zirytowane spojrzenie. 

- Oczywiście, że tak - powiedział. Jego ton sugerował, że była szalona, ​​myśląc, że zrobiłby cokolwiek impulsywnie lub źle.

- Lepiej żebyś rozumiał - powiedziała Hermiona, choć wcale nie była przekonana. - Ron nazwał mnie dziwką Śmierciożercy, a ja… Draco! Co ty… Expelliarmus!

Draco odskoczył od szafki z Klepsydrą, ale teraz jego różdżka była w dłoni Hermiony, i wycelowała ją prosto w niego.

- Oddaj mi moją różdżkę - warknął. - Pokażę, że…

- Nie możesz po prostu… - Ręka Hermiony zrobiła się nagle lodowata i upuściła różdżkę Draco, która spadła na kamienną podłogę. - Jak śmiesz! - Wyciągnęła własną różdżkę, wściekła. - Petr...

Nad nimi rozległ się ostry trzask, az wysokiego sufitu nad nimi spadł kamienny blok, roztrzaskując szklaną szafkę i przewracając klepsydrę Gryffindoru. Draco odepchnął ją na bok, gdy blok runął na podłogę. Patrzyli z przerażeniem na pęknięty kamień, a potem na siebie.

- Czy ty...

- Nie! - krzyczał. - To ty trzymasz różdżkę!

- Pojedynkujecie się? - zapytał głos. Draco i Hermiona spojrzeli w górę i zobaczyli Ginny schodzącą po marmurowych schodach z dwiema miotłami. Miała na sobie skórzane spodnie do quidditcha i czarną koszulę z długimi rękawami, a jej włosy wciąż były ułożone w kok we wspaniałym stylu włoskiej riwiery.

- Czy to gra wstępna? - zapytała radośnie Ginny. - Wygląda na to, że przegrywasz, Draco, ale może ci się to podoba.

- Ginevro - powiedział z krystaliczną uprzejmością. - Właśnie prowadzimy małą dyskusję, więc wybacz nam...

- Dyskusję. - Ginny przewróciła oczami i rozejrzała się po holu wejściowym. Uczniowie stali jak zmarznięci, z szeroko otwartymi oczami wpatrując się w ich trójkę, roztrzaskaną szafkę i kawałek kamienia na podłodze. Hermiona spojrzała na różdżkę w swojej dłoni i prawie jęknęła. Świetnie, teraz połowa szkoły pomyśli, że próbowała zabić Draco. Nie pomogłoby to jej już złej reputacji.

- Mówisz o Ronie, prawda? - ciągnęła Ginny, wyraźnie zdeterminowana, by kontynuować ten dramat.

- Ginny…

- Ile mu powiedziałaś, Hermiono? - Oczy Ginny tańczyły. - Czy dotarłaś do części, w której twoja wspaniała przyjaciółka uratowała ten dzień?

- Byłaś tam? - zapytał Draco.

- O tak - powiedziała radośnie Ginny. - Tak jak Harry. Biedny Harry, który tak bardzo stara się być mistrzowski, ale kompletnie mu się nie udaje.

- Nie widzę w tym nic śmiesznego, Ginevro - powiedział Draco. Podszedł do niej, w każdym calu potępiający Slytheryński Książę. - Twój nieszczęsny brat obraził ją, uwięził ją i przyrzekł, że będzie ją trzymał z dala ode mnie… - Jego głos podnosił się, a różdżka znów była w jego dłoni.

- Draco - powiedziała Hermiona. - Bądź rozsądny. Nie możesz po prostu iść do Nory i pojedynkować się… 

- Dam radę Łasicowi - zadrwił.

- To nie o Rona musisz się martwić - powiedziała Hermiona, wymieniając uśmiech z Ginny. - Tylko o Molly.

Zawahał się. 

- Pamiętasz Molly? - Hermiona kontynuowała. - Czarownica, która zabiła Bellatriks? Wie, co zrobił Ron, i prawdopodobnie będzie mył naczynia przez tydzień i wychodził z sypialni tylko po to, by pójść do sklepu z żartami.

Draco spojrzał na Ginny, która radośnie skinęła głową.

- Nie miałbym ochoty pojedynkować się z panią Weasley - przyznał.

- Oczywiście, że nie - powiedziała żwawo Ginny. - Chodź, Hermiono, pożegnaj się z Jego Wysokością. Tracimy dobre światło dnia.

- Zamierzamy trochę polatać - powiedziała do niego Hermiona.

- Doskonale - powiedział sucho. - Polecam Zakazany Las, żebyś mogła wrócić z kolejną opowieścią o próbie porwania. Żeby z przytupem zakończyć ten weekend. 

- Ale my naprawdę zmierzamy w tym kierunku - powiedziała Hermiona. - Pokazuję jej jedno z ulubionych miejsc Hagrida.

- Nie jesteś… - zaczął Draco.

- Czas na kolejną opowieść? - zapytała zaciekawiona Ginny.

- Co tu się dzieje? - zapytał donośny głos. Obok nich pojawił się Slughorn, wycierając spocone czoło zieloną jedwabną chusteczką. Wpatrywał się w rozłupany kamienny blok i na wciąż przerażonych uczniów zebranych dookoła. - Ta katastrofa wstrząsnęła lochami, podczas gdy ja szykowałem bardzo trudne…

- Kamień się obluzował, profesorze - powiedział Draco znudzonym tonem. - Najwyraźniej Wrapsodi jest skuteczne tylko w sklejaniu łyżek i idiotów.

- Nie bądź bezczelny, panie Malfoy - powiedział Slughorn, kiwając palcem. - Zrób z siebie użytek i biegnij do profesora Hagrida. Jest na drugim piętrze i pomaga w naprawie wschodniego skrzydła. - Slughorn podniósł głowę. - Tandetna robota. Będziemy potrzebować ponownej inspekcji wszystkich bloków.

Draco skrzywił się, nie ruszając się ani o cal. Hermiona podeszła do niego i dotknęła jego nadgarstka. 

- Muszę porozmawiać z Ginny o Blaisie - szepnęła. - Ich weekend nie skończył się dobrze.

Skinął głową, ale nadal wyglądał na niezadowolonego, rzucając Hermionie ostatnie ostrzegawcze spojrzenie, po czym ruszył na poszukiwanie Hagrida.

- Muszę przyznać, panno Granger, że jestem rozczarowany - powiedział Slughorn, drżąc podbródkami, gdy potrząsnął głową. - Miałem nadzieję, że będziesz mieć bardziej uspokajający wpływ na pana Malfoya.

_____

W NASTĘPNYM ROZDZIALE: Weekend Ginny.

_____

Ej bo te wattpady coś za szybkie są i na zasadach mojej własnej zasady musiałam dodać ten rozdział tak prędko XD

Miłego poniedziałku! :*

Spojler alert - po następnym rozdziale połowa z was będzie zadowolona, a druga połowa nie do końca... Jest krótki, ale bardzo... emocjonalny.